Mijn vader kon smakelijk vertellen over hun vakanties in Duitsland, over kleine kabbelende beekjes in prachtige dalen met bloeiende graslanden, moerasjes, bosjes met alleen smalle paadjes en geen auto’s. Daar viste hij dan op forel. Aan zo’n dal moest ik denken toen we tijdens de Ruhrtalmarathon na circa 14 km in het dal van de Muttenbach omhoog gingen, van 90 naar 150 meter over 1,5 km lengte. Voorwaar een niet al te steile klim, maar die hoogtemeters zaten wel allemaal gegroepeerd op enkele venijnige klimmetjes, zoals die er nogal wat waren in de laatste 10 km van het rondje van 21,1 km. En dat rondje moesten we twee keer lopen.
Ik was ’s morgens al vroeg vertrokken, want de start in Witten was al om 09.00 uur. Eerst nog even de berichten van de Spartathlon lezen. Toen ik zaterdagochtend om 06.00 vertrok was de winnaar (Ivan Cudin) net bekend en zaten Wilma en Berry nog steeds in de race, hoewel Berry wel wat achteraan bungelde. Gelukkig zijn beiden gefinisht. Om 8.15 was ik in Witten en kon vlak bij de start parkeren. Even later komen Els Annegarn en Mischa Havreluk aan lopen, een leuk weerzien. Het was lang geleden dat ik met Mischa een marathon heb gelopen (we waren de enige Belg en Nederlanders, onbegrijpelijk voor zo’n mooi parcours zo dichtbij). Even een foto en dan naar de start, waar de andere 60 lopers al klaar stonden.
De eerste drie kilometers loop ik samen met Mischa, maar dan versnel ik toch. Dit parcours ligt me wel. Eerst langs oude fabrieksgebouwen in Witten, dan door parken en langs graslanden en gazons naar de stuwdam in de Ruhr. Vandaar langs het stuwmeer weer terug naar Witten. Dit deel loopt parallel aan de A43 en dat is goed te horen ook, wat een geluid komt er toch van zo’n snelweg. Na de doorkomst in Witten gaan we de kleine paadjes op, maar al gauw lopen we langs provinciale weg. Gelukkig duurt dit niet lang en op 11 km gaan we de heuvels in. Over halfverharde paden, door het bos, langs beekjes en graslanden, met doorkijkjes en stille bossen en vooral hellingen. Hoewel zeer pittig is dit toch wel het mooiste deel van het parcours. Mijn eerste ronde gaat snel, te snel voor dit parcours, maar het loopt zo lekker. En dat blijft het doen tot we weer de heuvels in gaan.
De hellingen lijken nu steiler en langer geworden te zijn. Ik wandel er drie omhoog, waar ik in de eerste ronde nog kon rennen. En waar ik in de eerste ronde naar beneden vloog, doe ik nu wat voorzichtig, de benen moeten we heel blijven. Het zwaarste stuk is als we de bebouwing van Witten in komen, op twee kilometer voor de finish, over 300 meter dik 25 meter omhoog. Pfft, er kwam geen eind aan. Maar dan toch de laatste kilometer en die gaat weer lekker naar beneden naar de finish (67 meter op een kilometer). Eindtijd 4:25:46 en eerste man 60+, wat me mooi barbecue gereedschap oplevert. En als het weer zo blijft, gaan we die ook nog gebruiken.
Theo de Jong
(theo.marijke