We laten er geen gras over groeien, daarvoor is het leven te kort. Vrijdag nog eens met de neus op de feiten…44 jaar al, het gaat snel. Vorige week ging het niet zo vlotjes bij Deborah haar trail, dus zochten we naar oorzaken. Weinig slaap, te weinig groentjes, niet trainen in de week en bijna geen loopbasis. Aan die basis konden we niets doen voorlopig maar de andere drie hebben we iets aan gedaan. Op tijd in bed en groentjes dat ze uit ons oren kwamen… (en achter de rug veel chocolade bij mij). We gingen ook 3x trainen aan een iets sneller tempo dan anders.
Zaterdag nog voldoende rust inbouwen en rond 18u vertrokken we richting Bottrop. Zo’n 2u20 rijden en we stonden ter plaatse op een paar honderd meter van de start. Na een goede nachtrust en wat studentenkoeken stonden we positief aan de start. Om 09u00 stipt mogen we aan het werk en we zetten ons wijs bijna achteraan om een te snelle start te vermijden. De eerste kilometers halen ons nog wat lopers in tot we bijna als laatste lopen. In ons spoor nog twee man die ons tempo wel zag zitten.
Allemaal vriendelijke mensen hier, het weer is zalig gewoon, volop zon en toch fris genoeg in het bos. Het landschap is met momenten super, betoverend mooi. Voor we het weten zijn er al 5km voorbij, het tempo zit mooi en we lopen steeds in dezelfde pas. De bevoorrading is hier ook op en top, echt vriendelijke mensen. Alleen was het wat slecht bekomen toen Deborah haar eerste biertje van het jaar dronk terwijl ze dacht een cola door te slikken…
Elke kilometer gaat even vlot, ik probeer heel goed te luisteren hoe de ademhaling is om wat te vertragen indien nodig, maar het blijft maar vlotjes lopen, D. heeft een topdag vandaag, zoveel is zeker. Ondertussen lopen we moederziel alleen, niemand meer te bespeuren, maar aan dit egaal tempo wist ik dat we nog lijken gingen oprapen, het is geen Halloween voor niets.
Het parcours is zo goed als vlak, licht glooiend zodat er toch soms wat andere spieren moeten werken. Langst het water is het prachtig en twee roofvogels boven ons hoofd maken het plaatje af. De puzzel klopt hier gewoon, we maken een reis en vergeten dat we lopen. De eerste ronde van 25km zit er op, de laatste 5km van deze ronde werden we wat gehinderd door korte afstand lopers. Wat zegt de klok? 2u55’46 waw, we hadden een tijd eindtijd van 06u10 in gedachten dus mag er veel verval komen de tweede ronde.
Maar het verval bleef uit en hetzelfde egaal tempo konden we makkelijk aan, alsof het niets is om zo maar even 50km uit de benen te schudden. En ja hoor, na een goeie 30km zijn ze daar, de eerste lijken.. en er zouden er nog wel volgen. Na 38km zegt Deborah ” nu voel ik het toch wel een beetje ” … raar he, ze voelt het een beetje, misschien nog te weinig groentjes? Of zou het normaal zijn dat een mens iets voelt na 38km? We moeten er eens goed mee lachen en zetten onze reis verder.
Veel wandelaars die ons aandachtig bekijken, waarschijnlijk vragen ze hun af waar we mee bezig zijn. 39km … 40km… de marathon op net iets boven de 5 uur. Nog 10km te gaan, natuurlijk is het nu iets moeilijker maar daarom is ons ritme niet minder. Zalig, nog geen meter moeten stappen en dat zou zo blijven.
De meet is in zicht en ik drijf het tempo wat op om een dame in te halen die ook met haar man, vriend, loopt. Als we er voorbij gaan begint de vrouw te sprinten, ik plaag wat en ga er voor lopen alsof het geen moeite kost, maar wat ging die verdomd hard in de sprint. Als ze begon af te zwakken 50m voor de meet stopte ik hard en keek ze verbaasd, dat kon ik ze toch niet aandoen. Ze neemt haar vriend bij de hand en is wat blij dat ze samen over de meet kunnen, net zoals Deborah en ik samen aan het avontuur begonnen en samen eindigden. (misschien een klein detail, ik was 1 seconde sneller).
Onze eindtijd 5u58’07 dus van verval bijna geen sprake. Weer ene mooie medaille rijker maar vooral een super ervaring. Deborah haar 11de al ondertussen en ik zit nu aan 182 voor wat het waard is.
Op naar volgende week, als ik een week braaf ben mag ik daar nog eens doorlopen.
Never give up !!!
Paul van Hiel