Op 24 november vertrokken mijn vrouw Manon en ik naar Curacao om daar mijn 150e marathon te lopen. Eigenlijk zou ik dit in Singapore doen, maar in de loop van het jaar sijpelden steeds meer berichten door over een mogelijke marathon op Curacao. Ongeduldig als ik ben bestookte ik de organisatie met e-mails waarin ik bijna smeekte om informatie. Mondjesmaat kreeg ik af en toe wat te horen van Kees van Muiswinkel, die later de motor achter deze nieuwe wedstrijd bleek te zijn. Iedere aanvulling op de website was voor mij weer aanleiding om te reageren en steeds verzekerde Kees mij dat hij mij niet lastig vond, maar mijn tips en opmerkingen juist waardeerde. In juli hebben we geboekt, er was inmiddels een prachtig arrangement samengesteld door Does & Casdushi, de KLM en Lion’s dive and beach resort. Dit arrangement bestond uit een rechtstreekse vlucht met de KLM, transfers naar en van het resort, een prachtige kamer met Ocean-view, een zeer uitgebreid ontbijt(buffet) met de voetjes in het zand en met leguanen als toeschouwers, de pasta-party, de Caribbean Afterparty, een excursie ter verkenning van het marathonparcours, een katoenen evenement T-shirt, een dry-fit finishers T-shirt en een schitterende medaille.
Onderweg van het vliegveld naar het resort gingen we ook over de Julianabrug die (2 x) deel uit zou maken van het parcours. Allemachtig die was steil (naar verluid maximaal zo’n 20%) en hoog (85 meter)! Net na mijn 1e training de volgende dag kwam ik op de parkeerplaats (waar later ook start en finish bleken te zijn) iemand tegen die mij meteen vroeg of ik Albert was. Het bleek Kees van Muiswinkel te zijn. Hij herkende mij kennelijk aan mijn (inmiddels befaamde) paarse pakje, dat ik ook droeg op de foto die ik hem toegestuurd had voor op hun Face-book. Dit laatste kwam aan de orde, omdat ik vanwege mijn jubileum om startnummer 150 vroeg (en kreeg).
Na een paar dagen van zwemmen, snorkelen (oh wat een mooi helder warm water met talloze soorten vissen en visjes), een beetje trainen en heerlijk eten was het zover: de excursie over het parcours. Tijdens deze rit vertelde Kees (zelf ook marathonloper) wat hem bewogen had om deze marathon te organiseren. Hij was twee jaar geleden op Curacao en bedacht dat hij wel eens over de (voor voetgangers en fietsen verboden) Julianabrug wilde rennen. En dus probeerde hij dat de volgende ochtend om een uur of 6. Helaas werd hij door de Politie teruggestuurd. Zo ook de volgende ochtend toen hij het om 5 uur opnieuw probeerde. De derde poging om 4 uur lukte en toen kreeg hij het idee. Samen met Martin Does (van Cadushi) is toen het idee verder uitgebouwd en met behulp van de nodige sponsoren waaronder de naamgever KLM verder uitgewerkt. Dat had nogal wat voeten in de aarde, immers de autoriteiten aldaar zijn wat minder vlot en soepel als wij in het algemeen gewend zijn. Ook toezeggingen zijn niet altijd zeker.
Het parcours bleek gevarieerd en uitdagend. Eerst langs de kust naar Willemstad, daar over Pontjesbrug, dan links af door wat smalle straatjes en steegjes, dan weer verder langs de kust tot het Hilton, dan omhoog langs een bedrijventerrein, naar en over de Julianabrug, dan naar beneden Willemstad in, door een hotel en vervolgens weer langs de kustweg terug naar het resort en dat alles 2x. We hebben ook met de groep stukken gewandeld, omdat deze niet voor verkeer of in ieder geval niet voor een bus te berijden waren.
Op de avond voor de wedstrijd was er een culinaire Pasta-Party van 18.00 uur tot 22.00 uur. De kok was zelf deelnemer, dus die wist gelukkig dat het voor marathonlopers niet alleen lekker, maar ook “veel’ moest zijn. Helaas ging deze maaltijd met nogal wat muziek gepaard, zodat ik eigenlijk pas om 22.00 uur kon gaan slapen. En dat terwijl ik er gezien het feit dat de start al om 4.00 uur was om 1.00 uur al weer uit moest om te ontbijten, omdat ik anders geheid last krijg van mijn maag. Het ontbijt was eigenlijk pas om 2.00 uur, maar voor mij stond keurig een ontbijt klaar bij de receptie !
Om 3.00 uur ben ik alvast even wezen kijken bij de start en zag ik dat van alle deelnemende landen een vlag wapperde, heel leuk idee. Vervolgens ben ik om 3.30 uur weer naar de start gegaan om daar een groepsfoto te maken met de nummers 4,5,6 en 7 van de Country Clublist (de landenverzamelaars), die allen tussen de 80 en 84 landen hebben “gedaan”. Eindelijk om 4.00 uur was het zover, de start ! Het was al (of nog) 27C, met een gevoelstemperatuur van plus 30 en een luchtvochtigheid van 90%, mijn weer dus dacht ik optimistisch. Dat zou weer genieten worden met al die kreunende, strompelende en uitstappende sukkels die niet tegen de warmte kunnen. Vlak voor de start nog even een plens ijskoud water over mijn hoofd en gaan. Na een rustig begin ging ik steeds rustiger en nog rustiger lopen, het leek wel of er plaksel onder mijn schoenen zat. De 10 ging nog enigszins (in ruim 57 minuten) en vlak daarna viel er een plensbui. Ook dit “plezier” was van korte duur. De eerder genoemde brug ging nog redelijk, de afdaling ook, maar daarna was de pijp leeg. Ondanks de goede verzorging en het mezelf regelmatig begieten met koud water, werd het maximaal nog joggen. De halve marathon was om 6.00 uur gestart en kwam mij dus reeds tegemoet. Mijn halve ging in 2.08 en toen wist ik dat het een lange rit zou worden. Zeker als straks de zon zou opkomen. Om de tijd te verdrijven begon ik maar eens na te denken over de mogelijke oorzaken. Ik was door de zon verbrand, ik was lek gestoken door muggen, ik had wat last van mijn keel toen we van huis gingen, ik hoestte af en toe, ik had teveel pasta gegeten, ik was 3 kilo te zwaar, ik was te langzaam (?) gestart, ik had voor de start teveel sportdrank gedronken, ik had maar 3 uur geslapen,…..Dat alles in overweging nemende liep ik eigenlijk nog best goed !
Om een (heel) lang en traag verhaal kort te maken, de 2e helft ging in 2.19 (waarbij het bij de klim op de Julianabrug leek of ze er steeds een stuk aanbouwden) en het resultaat was dus mijn langzaamste ooit. De laatste kilometers liep ik tussen de wandelaars die ook alweer op de terugweg van hun 5 kilometer waren. Dan denk je dat je rent, maar oh wat ging ik ze langzaam voorbij. Na afloop bleek ik overigens 30e te zijn van 114 gestart, not bad !
Om 10.30 uur was de prijsuitreiking en werd ik ook het podium opgeroepen. Een huldiging viel mij ten deel, samen met Brent Weigner die zijn 80e land liep. Ik kreeg een extra medaille met inscriptie “150”, een originele leren KLM toilettas en een KLM-zonnebril. Hierdoor voelde ik mij even VIP !
Conclusie: dit is een aanrader (goede organisatie en verzorging en bovendien een leuk parcours), maar niet geschikt voor lopers die niet tegen de hitte kunnen.
Albert Meijer