Dichtbij huis kun je vaak de prachtigste trails lopen, zelfs in de nabijheid van de dichtbevolkte Randstad. De Trail by the sea op het Zeeuwse eiland Schouwen-Duiveland is er zo een. In de 2015-editie waren er twee afstanden, een halfmarathon en een volle marathon. In 2013 had ik ook aan deze trail meegedaan, maar destijds was de langste afstand 38 km. Dat was lang genoeg want de weersomstandigheden waren toen ronduit arctisch te noemen. Er waren frequente hagel- en sneeuwbuien, wind, ijs en sneeuwjachten op het strand. Zelden heb ik zulke taaie gevechten moeten leveren met de elementen, maar de voldoening is des te groter als je de finish bereikt en alle ontberingen opeens in een heel ander perspectief komen te staan. Ontberingen worden dan heroïsche daden waarop je trots kunt zijn. Ik kan me nog wel herinneren dat ik op het strand met nog ca 5 km te gaan tot de finish een ongenaakbare onverzettelijkheid in mezelf bespeurde. Al zou een zware storm zijn uitgebroken, dan nog was ik het gevecht aangegaan en had ik mezelf al hangend in de wind naar de finish gesleurd.
Hoe zou de 2015-editie verlopen? De weersvoorspellingen waren niet al te gunstig. Met Pascal toog ik op pad. Onderweg werden we onthaald door zware regenbuien met onheilspellende loodgrijze luchten. Ook al duurden de buien niet lang, in zo’n winterse bui te moeten lopen zou geen pretje zijn. Gelukkig waren de weergoden ons welgezind. Bij aankomst in Westenschouwen (de start- en finishplaats van deze trail) werd het droog en dreven de dreigende wolkenbanden van ons vandaan.
De organisatie van de trail was prima en had ten opzichte van 2013 duidelijk aan kwaliteit en professionaliteit gewonnen. Het was prettig om te merken dat zo’n jonge trail in korte tijd (in 2012 was de eerste editie) tot een volwassen loopevenement kan uitgroeien die staat. In totaal deden ruim 900 lopers mee aan de twee loopafstanden. Voor een trail is dat een heel respectabel aantal.
Om 11.00 uur klonk het startschot op het strand en gingen de lopers op pad. De marathonlopers gingen naar links en de halfmarathonlopers naar rechts. Van het parcours uit 2013 kon ik nog slechts flarden herkennen want het parcours was grotendeels gewijzigd. De organisatie had in het bosgebied (Boswachterij Westenschouwen) vlakbij een prachtig duinmeertje een verzorgingspost opgesteld die de marathonlopers drie maal aandeden: na 13,7 km, 24 en 36,5 km. De trail leek qua concept daarom vrij sterk op het Klavertje Viermarathon van Olne (België).
Hoe anders verliep de 2015-editie. Het was een haast voorjaarsachtige loop. Het was overwegend zonnig en dat gaf alles een heel vrolijk aanzien. Ook de wolkenflarden die in de lucht hingen waren fraai om te zien, met name aan het strand waar de ruimtebeleving optimaal is. Ik heb daar nog een mooie plaat geschoten waar lopers tussen een brede doorgang van de houten palen van de zeewering liepen met in de verte een dreigende regenwolk met scherpe randen. Verder waren al diverse vroegbloeiers te zien. Herhaaldelijk zag ik sneeuwklokjes die soms in een bos een heel bloementapijt vormden en een groepje bloeiende krokussen.
Wat ook een bijzonder punt was, was het schuilbunkercomplex gebouwd in de jaren 1950 – 1955 op ruim 18 km afstand van de start. De bunker was bedoeld als schuilplaats voor de BB (Bescherming Bevolking) bij atomaire aanvallen. De bunker is op een ca 20 m hoge zandduin ingegraven maar heeft een deels zwevend fundament gekregen, omdat de wind veel zand van het duin heeft weggeblazen. Bovenop de heuvel is een prachtig uitzicht op Slot Haamstede die via een bijna 1 km lang kaarsrecht pad goed te zien was.
Het parcours door het open duingebied Meeuwenduinen was ook fraai. We liepen door golvende begroeide duinen afgewisseld met vlakke velden met duinmeertjes in de verte en opengewaaide stuifzanden. Daarna gingen we voor de vierde maal het strand op. Deze strandpassage was voor mij het meest memorabel. Het was inmiddels vloed geworden waardoor we hoog op het smalle strand, tot vlak aan de duinvoet moesten lopen. Dat was zwaar want het zand was mul en vol met gaten. Ik besloot daarom op de waterlijn te lopen waar het zand hard was en de golven regelmatig over m’n schoenen spoelden. Ik vond het niet erg. Het was eigenlijk best wel verfrissend. We liepen nu pal tegen de zon in. Je kon merken dat al twee maanden na de kortste dag waren verstreken want de zon was al behoorlijk krachtig geworden. Ik zag zelfs al kinderen hun eerste zandkasteel bouwen op de waterlijn. Iets verderop waren paragliders op een hoge duinenrij in de weer en zij maakten in de krachtige wind sprongen van enige tientallen meters lengte. Op het strand is ook van alles te zien van het marine leven in zee. Zo lag op een bepaalde plek diverse witte plaatachtige skeletten (platte inwendige schelp) van sepia’s (soort inktvissen). Ik heb een drietal van die schelpen in de hand genomen en heb er een kiek van gemaakt.
Kort daarna heb ik aan het strand in de zon een selfie gemaakt en het resultaat was best wel confronterend. Daarom heb ik een waarschuwing voor de dames die aan het strand hardlopen en een selfie willen maken. Dames, weest erop bedacht dat de wind uw kapsel geselt en het vormen kan laten aannemen waarvan u het bestaan nooit heeft kunnen bevroeden. Het resultaat kan ik u laten zien: een coupe ‘Windhoos aan zee’. Het lijkt wel of ik een badmuts draag waarop haastig en slordig haarlokken zijn geplakt. Het lijkt me overigens wel een stunt om zo’n oorlogscoupe als pasfoto in een officieel document zoals een paspoort te hebben staan. Ik zie de verbaasde en vorsende blikken van de douaniers al voor me….
Nog eenmaal maakte de route een lus door het bos met dat rustieke, spiegelende duinmeertje. M’n benen voelden zwaar aan want het herhaaldelijk steile, twintig meter hoge duinen te moeten opkruien om vlak daarna deze weer te moeten afdalen, eiste wel zijn tol. Het was nu nog 6 km tot naar de finish. Nog eenmaal liepen we weer langs het strand. De vloed was aan het afnemen want het strand was weer breder geworden. Nu kon ik nog een prachtige kiek maken van al die schuimvlokken op het strand die het hoogwater had achtergelaten. Om even na half vijf kwam ik bij het duin aan waarachter de finish lag. Ik was blij dat ik vlakbij de finish was want achter mij, in het westen, zag ik dreigende regenwolken naderbij komen. Op dat moment liep ik nog in de zon. Pascal stond bovenaan de steile trap naar de duintop. Hij was al ruim anderhalf uur binnen want hij had zijn marathon binnen de 4 uur gedaan. Chapeau Pascal, dat is een prestatie om echt trots op te zijn.
Met een tijd van 5.34:52 passeerde ik de finishlijn. Qua tijd viel het mij eerlijk gezegd niet echt mee. Vooraf had ik verwacht toch iets sneller te zullen zijn. Maar de vele te overbruggen duintoppen, de vele mulle zandpaden, een zwaar stuk strand en de ruim 550 foto’s waren toch wel enigszins vertragende factoren. Niettemin was ik toch heel tevreden over deze loop, met name omdat de weersomstandigheden boven verwachting goed waren gebleven en ik prachtige herinneringsfoto’s heb kunnen maken.
Tot besluit volgen enige statistieken. Remy Vasseur was de snelste man op de marathon met 3:22:25. Lucie van Genugten was de snelste vrouw met 4:03:56. Tim Pleijte was de snelste man op de halfmarathon met een tijd van 1:24:55 en Leonie Ton was met 1:46:07 de snelste vrouw.
De organisatie van de Trail by the sea en de vele vrijwilligers wil ik hartelijk bedanken voor hun bijdragen en de voortreffelijke organisatie. Wellicht neem ik in de toekomst deel aan andere trails uit het assortiment. De halve van Renesse (eerstvolgende editie is op 2 mei 2015) lijkt me een goede optie.
Raymond Barkman
NB. Een selectie van de foto’s die Raymond maakte zijn te zien via deze link: http://1drv.ms/19YeidJ