Een van de constante factoren bij Trail en Ultra’s die ik leuk vind is dat het nog niet allemaal is uitgekristalliseerd zoals bij marathons. Dat biedt veel ruimte om dingen zelf uit te proberen en theorieën te testen. Mijn simpele doelstelling was om een ultra te lopen en bewust met behulp van een hartslagmeter constant onder mijn verzuringsgrens te blijven. Dit zou mij in staat stellen om het merendeel van de race rustig door te rennen en daarmee de gemiddelde snelheid op te voeren OF misschien als laatste te eindigen (total fail)! Deze doelstelling ging voor mij in elk geval vóór het resultaat. De Transgrancanaria bleek niet het juiste parcours om dit te testen. Ik ben vaker onbevangen aan een race begonnen en heb mij positief en negatief laten verrassen, zoals een eerste marathon voor de lol zonder serieuze voorbereiding vooraf. Bij een voorbereide race gebeuren er ook onvoorziene zaken zoals een geëxplodeerde drinkzak of gebroken loopstokken, maar deze race bleek op dit moment teveel van het goede en laat geen ruimte voor onbevangenheid.
In de lijn van onvoorziene zaken: Ik heb veel gebruikstesten gedaan met mijn Garmin 920XT. 2 Dagen voor de start heb ik op advies van de klantenservice een reset gedaan vanwege verkorte batterijduur en het probleem was opgelost. Na de reset kon ik echter bij de start geen hartslag scherm aflezen omdat je dat opnieuw moest instellen! Zonder leesbril lukte het mij ook niet om de instellingen te wijzigen. Daar gaat je eerste simpele doelstelling. Zo heb ik de eerste klim van 1400m op mijn elfendertigste en ontspannen gedaan, ik was zelfs even laatste van de 600 deelnemers. Dit bleek achteraf dicht bij mijn gestelde hartslag van maximaal 135, want ik heb de race wel opgenomen. Bij de eerste drankpost lag ik op plek 480, maar ik had “gezondigd” omdat ik de eerste afdaling heb gedaan zoals ik het zelf lekker vind in plaats van op hartslag en daar begint al een beetje verzuring.
De Transgrancanaria is gewoon een zware race op een technisch moeilijk maar prachtig parcours. Zelfs als doorgewinterde ultraloper kun je je hier op verkijken. Ook al heb je meerdere 100k’s of + achter de rug, voor de meesten is de 83km op dit moment van het jaar misschien verstandiger. De race valt vroeg in het ultraseizoen op een moment dat de hoogtemeters nog niet in de benen zitten. Komende vanuit de winter moet je daarnaast toch weer even wennen aan het klimaat. De vaak harde wind op het eiland maakt dat je veel water verbruikt en na een tijdje ook met bril op geïrriteerde ogen krijgt. Een extra verkenningstocht inlassen bij een extra vakantie is een kostbare aangelegenheid. Dit geeft weinig gelegenheid om in de praktijk aan je techniek te werken, want daarvoor gelden in de bergen echt andere regels. Limburgs Zwaarste is hierbij vergeleken een eitje.
Wat mij verder enorm opviel aan deze race is dat niemand van de deelnemers een gesprek met elkaar aanging, want dat gebeurt vaak na een tijdje wanneer je mekaar blijft passeren en dat zorgt voor een grotere gezelligheid. Iedereen bleef muisstil, misschien gegrepen door de zwaarte van het parcours! Ik ben tegelijkertijd met vergelijkbare redenen samen geëindigd met een Italiaan die zelf de Tor des Géants helemaal heeft gelopen en daar heb ik gelukkig wel een leuke nieuwe connectie aan overgehouden!
Een optelsom van een kniepees die begon te protesteren, beginnende bloedblaren door gescheurde trailschoenen met nog 50km (wandelen) voor de boeg en een tweede nacht zonder slaap met een week van verhuizing in het vooruitzicht (vooraf niet gepland) maakten dat het verstandiger was om te stoppen. Af en toe niet finishen hoort er gewoon bij maar dat moet niet te vaak gebeuren!
De start is vanaf Agaete (Puerto las Nieves) aan de rotsachtige oostkant van Gran Canaria en naar mijn mening veel mooier en rustiger dan de west- en zuidkant, waar je daarentegen wel stranden hebt. De race begint om 23.00 vanwege de mogelijke hitte overdag, maar zodra je persoonlijke tijd de 24 uur overschrijdt, ga je een 2e nacht in zonder te slapen, waarbij de kans op een gemene valpartij vanwege de toegeslagen moeheid veel groter wordt. Je hoofd moet namelijk ook helder blijven. Als je er 24 uur over doet dan loop je 12 uur overdag en 12 uur gedurende de nacht. Doe je er 30 uur over dan slaat de balans over naar 12 resp. 18 uur ‘s nachts! Je kunt dan dus ook een groot deel van de natuur feitelijk niet zien. Het kilometers lange lint van hoofdlampjes en in deze race ook rode ruglampjes ‘s nachts is en blijft echter een prachtig gezicht.
Nu ben ik er na 3 dagen weer bovenop in plaats van na enkele weken met fysiotherapie etc. Het is allemaal te doen, maar je moet gewoon zeer goed voorbereid aankomen en de tijd nemen voor je rust vooraf en je herstel erna of er niet aan beginnen. Het sloot dus niet helemaal aan bij mijn simpele doelstellingen vooraf maar ik heb weer wat geleerd en toch oude fouten herhaald!
Mijn trailschoenen (Altra Lone Peak) had ik al zonder problemen getest tijdens een trail in de Dolomieten van 55km en 3.500 hoogtemeters. Ik had ze daarom als berg wedstrijdschoenen bewaard. Ik houd met het programma Rubitrack bij hoeveel km ik op een paar schoenen heb gelopen, deze zijn al na 300km rijp voor de prullenbak!
Mijn normaal sterke punt van snel afdalen kon ik niet toepassen omdat ik simpelweg de techniek (nog) niet beheers om zéér steile en onregelmatige hellingen zonder overmatige kracht naar beneden te rennen. Vergelijk het met het naar beneden rennen op de rand van de treden van een trap, terwijl je telkens een trede overslaat. Doe je dit langzaam, dan is het voor je knieën veel zwaarder. Doe je het sneller dan kun je erover heen “vliegen” maar met een kans op een ernstige valpartij. Veel lange steile klimpartijen en steile afdalingen zijn uitsluitend op rotsen waar bovendien vaak een laagje zand overheen ligt en waarover je kunt uitglijden.
Er zijn vrijwel geen bospaden, alleen rotspartijen. Daar waar het vlak is heb je vaak smalle uitgeholde paadjes waar je constant moet oppassen om niet te struikelen. Ik ging daardoor mijn hakken telkens iets hoger optillen dan ik ben gewend. Je moet erg veel stukken op kracht doen, hetgeen vooral de pezen rondom je knieën zwaar belast. Je kunt het misschien vergelijken met 3 uur lang op je voorvoet een lange trap op te lopen en telkens een trede overslaan en vervolgens een uur lang de trap af en ook een trede overslaan (waarbij je ook nog eens je buigende knie moet draaien) en dat samen 20 tot 30 uur lang. Deze race doet mij qua parcours denken aan de Grand Raid73 in de Savoie in Frankrijk, eveneens een race met veel hoogtemeters die vroeg in het seizoen valt.
Voor veel deelnemers ontaardt het uiteindelijk een lang wandelfestijn, omdat er niets meer over is om nog te gaan hardlopen. Het is persoonlijk, maar als bij mij deze fase inslaat dan voel ik mij een wandelaar met een raar trailpakje. Ik wil zelf graag een minimaal gemiddelde van om en nabij de 6km/u aanhouden in de bergen, daaronder ben je vrijwel uitsluitend aan het wandelen, terwijl ook dat zwaar kan zijn.
Afgelopen jaar heb ik bij Stans van der Poel een opleiding gevolgd als ademtherapeut en inspanningstherapeut. Stans is onder meer schrijfster van het boekje “Ik hardloper”(samen met Koen de Jong) en bevat een lage hartslag trainingsmethode. Ik ben hier ook zelf mee aan de slag gegaan en ben tegelijkertijd een aantal kilo’s afgevallen omdat dit de eenvoudigste factor is die radicaal bijdraagt aan het verhogen van je snelheid. Ik heb met succes zo een marathonschema afgerond op basis van 4 x per week trainen, waaronder 1 x 17km per week op hartslag 115. Dit heeft geleid tot een VO2/kg toename van 51 naar 54, getest op een loop van 10km op maximale snelheid. Als verkapte marathon heb ik de SM Ultraloop in Meerssen gedaan van 53km vlak na de kerst.
Ik was helaas niet bekend met het terrein op Gran Canaria, ter compensatie heb ik wekelijks op een kolenberg net over de Limburgse grens in Duitsland op hoogtemeters getraind. Dit is niet vergelijkbaar met de bergbenen die ik had toen ik nog in Albertville woonde, het duurde daar voor mij lang om ze op te bouwen en ik was ze weer snel kwijt. 20 Keer omhoog en omlaag is niet hetzelfde als in één keer 2.000m omhoog en omlaag.
Ik heb de Garmin 920XT aangeschaft vanwege de lange batterijduur in UltraTrac mode en omdat ik hiervoor een 305 en 310 heb gehad. In UltraTrac mode in de bergen blijkt echter de GPS precisie ver weg te zijn. De afgelegde 71km waren in Garmin Connect 90 en in Rubitrack zelf 120km!
Dus heeft mijn doelstelling nu gewerkt? Toch wel, op de pezen na die echt moeten aansterken en schoenen die perfect moeten zitten en niet schuiven of scheuren op sterke hellingen.
Op naar de volgende trailloop!
Willem Mücher
Noot redactie (Henri Thunnissen): Willem Mücher organiseert op 25/26 april de Helipadultra. Een landschapsloop/trail over 150 km in Belgisch en Nederlands Limburg met een grote mate van autonomie. Je kan de afstand in 1 of 2 dagen lopen. Voor info over deze loop zie: https://sites.google.com/site/helipadultra/