Noem het gewoon een beginnersfout. Natuurlijk worden talrijke scenario’s vooraf doorgelicht over wat er allemaal zou kunnen fout lopen.
Was ik voldoende voorbereid? Na een kwakkeljaar met een weerbarstig hielspoor gevolgd door enkele kuitverrekkingen, een enkeldistorsie en chronische hamstringklachten, die plots weer feller de kop op staken, kon ik vanaf februari toch alweer met een aangenaam gevoel rondhuppelen. We boekten terstond een tripje naar Barcelona waar “toevallig” de Marathon op 15 maart plaatsvond. Niks moest maar het zou me deugd doen als ik die 42 km met een goed gevoel kon uitlopen. Zo geschiedde, zelfs in die mate dat ik meteen bij terugkomst een nieuw uitdagender doel prikte. Het werd de 202 km lange Nove Colli Run over een heuvelachtig parcours op 23 mei jl. (totaal hoogteverschil 3300 hoogtemeters verdeeld over 9 grotere klimmen en veel vals plat). Ik voerde mijn trainingen gestaag op zonder te overdrijven want ik voelde me toch een beetje een start-to-runner-again. In april werden vlot meer dan 600 km gelopen op 20 loopdagen. Naar mijn gevoel was dit voldoende om met vertrouwen naar het zuiden af te zakken, ook al omdat ik vond dat de tijdslimiet niet echt heel scherp stond (30 uren).
Gingen de hamstrings het houden? Met de dagelijkse spierversterkende en stabilisatieoefeningen kreeg ik mijn hamstrings zo ver dat ze me weer dienst wilden verlenen. Regelmatig zeurden ze nog eens van “wees maar dankbaar dat je ons nog hebt”. Ik had er enkel geen flauw benul van hoe ze zouden reageren op inspanningen van langer dan 10 of 20 uren. Het zorgde alvast voor wat spanning in het avontuur.
Ging mijn energiebevoorrading blijven functioneren? Het oneindig aantal verhalen dat ik las over misselijkheid, braken, niks kunnen opnemen…diep in een wedstrijd deed me ook hier weer even twijfelen. Het enige wat ik kon doen was zo veel mogelijk lekkers (van die vieze gels ben ik nooit voorstander geweest) uit te zetten op de verschillende posten en hopen op grote goesting om telkens eens goed te schransen. Dan zou het wel lukken. Er werd niet echt denderend weer voorspeld en ik was al zielsgelukkig dat ik in laatste instantie een regenjas aan mijn reisgarderobe had toegevoegd. Voorts had ik wel wat reserve loopshirts in alle maten en kleuren uitgelegd dus dat zou wel allemaal loslopen. Niet dus…
Voordat het startschot gegeven was, was het eigenlijk al over en out. Alleen besefte ik dat toen nog niet. Mijn hotel bevond zich op een kwartiertje wandelafstand van de start waar we om 10 uur verwacht werden op de briefing, een welkomstwoord van de burgemeester, voorstelling en foto van alle deelnemers en een zegen (en extra (wij)water) van de plaatselijke pastoor. Het had al ongeveer 30 uren onophoudelijk geregend en ik koos een moment uit dat het even wat minder leek. Totdat ik de eerste hoek om was en de hemelsluizen voor 100% opengingen. De straten stonden ogenblikkelijk halfblank en ik wist niet of ik moest vloeken of lachen met dit onverwacht scenario. Aan de startlocatie begaf ik me maar meteen naar het toilet en met enkele dozen cleenex probeerde ik me droog te deppen wat behoorlijk goed lukte. Behalve mijn sokken natuurlijk. Ik maakte me hier niet echt zorgen om want tijdens trails lopen we dikwijls door beekjes of zelfs rivieren…so what.
12 uur stipt mochten we dan vertrekken onder het alziend oog van een drone, het mag eens iets anders zijn. De eerste 21,5 km zouden we in groep afleggen en om 2 uur werd een nieuwe start gegeven omdat we dan het grootse verkeer achter ons hadden gelaten. Ik had me voorgenomen om zeker niet sneller dan 10km/u te lopen en me van die groep niks aan te trekken. Ik werd de eerste kilometers dan ook veelvuldig gepasseerd door wild gesticulerende Italianen en zelfs een opgetut dotje. WTF! Het was tegen de middag gestopt met regenen en zelfs de zon begon door het wolkendek te priemen. Vanaf km 10 liepen we tussen een riviertje en weidse gerstvelden en de kilometers passeerden met Zwitserse precisie in 6 minuten de kilometer. In de verte zagen we de Colli wachten onder een grijs dreigend wolkendek. Een onbeschrijflijke gelukzaligheid overviel me, ik voelde me “ontouchable” en mijn overtuiging dat het hier goed ging aflopen, was nooit groter. Bij de eerste post aangekomen was het tweede startschot al gelost maar ik ging eerst voor een lekkere pasta, er stonden nog heel wat kilometertjes voor de boeg. Dan begon de klim van de eerste colli richting Polenta, 8 km met een gemiddelde stijging van 3%, op papier de makkelijkste klim en ik had even overwogen om hem gewoon rustig op te dribbelen. Als ervaren klimmer moest ik echter weten dat cijfers bedriegen want in die klim zat o.a. een passage van 15% in en ook enkel korte afdalingen. Dus het werd gewoon zien van meter tot meter wat er gelopen zou worden en dat zou de rest van de wedstrijd zo blijven. De eerste post waar persoonlijk materiaal lag was op km 56 op de tweede Colli (na dik 7 uur onderweg te zijn). Het was net terug goed beginnen te regenen maar ik kon goed op temperatuur blijven dus geen paniek aan boord.
De deelnemers lagen ondertussen al ver verspreid van elkaar. Af en toe werd er wat gesproken maar verder dan een korte voorstelling werd nooit geraakt, net voldoende om de “mind” af en toe wat te relaxen. Tijdens de afdaling van de derde heuvel na km 70 begon mijn rechter buitenvoet pijn te doen. Tja, zal een blaartje zijn, dacht ik nog maar hierdoor laten we onze pret niet vergallen en wat verderop deed de linker binnenvoet hetzelfde. De pijn was best te harden en zeker niet veel pijnlijker dan mijn quadriceps die aangaven toch liever bergop dan bergaf te hebben. Op km 84 (top Colli 4) is het tijd voor de tweede pasta. Ik zie op een groot bord verschijnen “Edwin Lenaerts 8h50 position 50”. Amai dat deed deugd, zowel de pasta als de tussenstand. Ik verwachtte me meer achteraan in het deelnemersveld van 185 starters. Ik zat hier 2 uur voor op het eliminatieschema en neem me voor deze “gap” te houden en niks te forceren. Dit lukte perfect totdat tijdens de afdaling van de zesde Colli (na km 116) mijn volledige voetzolen beginnen te branden en lijken los te komen. Dit voelt niet echt plezant meer. Stappen lukt aanvankelijk nog vrij goed maar op de duur was alles, waarbij mijn voet niet 100% recht en vlak afgezet werd, een marteling. Ik besloot tot boven op de zevende Colli te stappen (km 136 en hoogste punt van de wedstrijd) en eens raad te vragen aan de heren en dames van het Rode Kruis. Toen ik mijn voeten ontblootte, hoorde ik veel oeh’s en aaahh’s en er dook zelfs een ramptoerist met een cameraatje op. “Het ziet er niet goed uit meneer, we stellen voor dat we je met de ambulance naar het ziekenhuis brengen zodat de dokter eens kan kijken”. Case closed! Die dokter nam ook geen enkel risico maar het positieve was dat ik binnen 4 tot 5 dagen wel weer normaal zou kunnen stappen. Nu beval hij me zo veel mogelijk platte rust. Hij zorgde zelfs voor een taxi om me naar het hotel 2 straten verderop te laten brengen.
Wat ik geleerd heb is dat, indien er nog zoiets lang volgt, je best je voeten wat beter kan soigneren indien mogelijk (extra droge sokken, zalf en handdoek op de posten uitleggen). Over de wedstrijd zelf kan ik nog kwijt dat de weg kronkelt, voor zover ik tussen de regen/wolken gezien heb, tussen een heel mooi landschap, dat de organisator Mario de vriendelijkheid zelve was en zelfs enkele extra bevoorradingen bemande met verse aardbeien en dat de Italiaanse nachtegalen tijdens het ochtendgloren even mooi zingen als hier.
Edwin Lenaerts