Afgelopen weekend werd deze non-stop run voorlopig voor de laatste keer georganiseerd omdat Jörg Stutzke, voorzitter Baltic Run (tevens Präsident van de DUV) vanaf volgend jaar voorlopig een etappe-loop van circa 5 dagen met een totale lengte van circa 300 km wil organiseren. Reden van een etappe-loop heeft hij me als volgt uitgelegd. Hij mist de saamhorigheid bij deze non-stop loop enigszins. Jörg en zijn mede organisatoren prefereren derhalve een etappe-loop vanaf volgend jaar waarbij de kans reëel is dat de saamhorigheid (het ‘wij’-gevoel) meer tot zijn/haar recht komt.
Tevens kondigt Jörg voor aanvang van deze ultraloop aan een ieder aan dat hij van plan is in 2018 de WK 100 km in Berlijn te willen organiseren. Hij vraagt de lopers die nog geen lid van de DUV zijn, lid te worden. 20.000 euro wordt vanuit de DUV gefinancierd en 20.000 euro dient door sponsoren nog gefinancierd te worden. Jörg kennende gaat zijn plan een succes worden. Zeker weten. Wat een sympathieke man. Hetzelfde geldt voor Silke.
Na een overnachting in de sporthal startten we zaterdagochtend om 07.00 uur met circa 90 sportievelingen. Een aantal lopen de 100 km, een paar de 100 miles en de rest 234 km. We startten in het centrum van Bernau bei Berlin. Het eerste kleine half uur door het dorp. Daarna een pracht gedeelte door de niet bepaald vlakke bosrijke omgeving.
Al vlot kom ik alleen te lopen. Tot circa 40 km loop ik samen met Silke op. Ze loopt echt rustig en verstandig. Heuvelop wandelen en vervolgens weer hardlopen. Op CP 2 zweet ze nauwelijks ondanks dat de zon al voorzichtig doorbreekt. Ze straalt zelfvertrouwen uit. Silke finisht een aantal uren sneller t.o.v. vorig jaar maar vergelijken met vorig jaar is het vergelijken van appels met peren. Vorig jaar was het te warm (circa 33 graden) terwijl dit jaar de temperatuur prima is alhoewel de temperatuur in de nacht daalt tussen de twee en vijf graden. Het is waterkoud omdat er veel nevel is.
Deze loop is echt prachtig. De natuur is zo afwisselend. De ondergrond is afwisselend. De omgeving is rustig. Ik geniet volop. De eerste 1/2 marathon loop ik 9,2 km per uur. Vervolgens bouw ik dit af naar 8,5 km per uur, 8 km per uur. Op het 60 km punt loop ik slechts een klein half uur achter Nitish. De 100 km loop ik circa 1,5 uur langzamer t.o.v. hem. Niet dat ik hier mee bezig ben, absoluut niet, slechts een constatering achteraf bij het aanschouwen van de tussentijden. Echter een dergelijke lange afstand begint pas nadat minimaal de helft is afgelegd. Nitish is er een kanjer in maar dat is voor menigeen geen echt nieuw feit.
Na 87,5 km wordt ik genoodzaakt te wandelen omdat mijn onderrug protesteert waardoor mijn bovenlichaam hevig voor overhevelt met als gevolgd dat de bovenbenen overvol aanvoelen. 100 km kom ik door in 13 uur en 18 minuten. Circa drie uur voor closing time.
Met een gezonde dosis zelfkennis en realiteitszin besef ik me terdege dat dit schip ver voor Usedom strandt omdat hardlopen niet meer mogelijk is. Op marktplaats naar een goed functionerend lichaam zoeken valt niet echt mee. Maximaal 100 miles is voor me haalbaar tijdens de Baltic Run maar dat wordt al knap lastig.
Inderdaad mijn lichaam is niet gemaakt voor deze mega afstanden. Geen probleem, slechts een feit voor mezelf. Mijn ma vraagt me vandaag wat ik vooraf verwacht had waarop ik heb geantwoord ‘niets geen verwachting wat finishen betreft maar genieten’. Nou genieten is helemaal gelukt. Dit is bijna de mooiste loop die ik ooit twee keer deels heb gelopen met een geweldige organisatie. De nachtelijke uren vind ik het hoogtepunt. Het voelt als Rémi. Lopen in een totaal serene rust. Gedurende de nacht genieten van de geluiden van de natuur: de vogels, de kikkers, de nevel, de indrukwekkende sterrenhemel, de maan, de rustieke dorpjes, de stille wegen. In de ochtenduren een paar reeën. Ondanks dat de nacht vochtig koud aanvoelt, valt de kou me mee. Idem geldt voor de temperatuur overdag alhoewel het de tweede dag iets warmer blijkt te zijn om hard te lopen maar eigenlijk hoor ik niemand er over commentaar geven.
Na 130 km wil ik stoppen omdat het ellendig langzaam geslenter me de keel uit begint te hangen. Het lichaam roept stoppen. Ze willen staken. Ik voel me zo slap als een vaatdoek maar de vrijwilligers overtuigen me dat ik nog ruim voor closing time ligt. Okay op naar de volgende CP’s. Na 147 km beslis ik te stoppen. Tot 100 miles doorlopen kan maar een schildpad kruipt nog minder traag. Daarnaast is de kans gering voor closing time op het 100 miles punt door te komen.
Het is over en uit.
Op bijna twee handen kan ik de vergeefse pogingen tellen wat het proberen te voltooien op dergelijke afstanden. Er is maar één conclusie: dit is te grensverleggend voor me.
Het volgende hoogtepunt wordt geen wedstrijd op een ultra-afstand maar een 1/2 marathon in Mexico City. Een klein maandje Mexico wat een ultra-ervaring wordt waarbij ultra een keer niet in het teken van hardlopen staat. Heerlijk! Ik heb er reuze zin in. Niet als toerist maar onder Mexicanen, niet zomaar Mexicanen …
Tot slot idem als vorig jaar heb ik dit jaar genoten van de andere Nederlandse deelnemer. Jannet vorig jaar, Nitish dit jaar. Mensen met realiteitszin, humor, die precies weten wat ze sowieso voor sportieve ogen hebben.
Een sportieve groet,
Henk Harenberg