Op 2 juli vertrokken mijn loopmaat Ton Aker en ik naar Tenby in Wales. Het zou onze 13e en naar het zich laat aanzien laatste looptrip worden. Op 18 juni is namelijk uit röntgenfoto’s gebleken dat het kraakbeen van mijn beide knieën behoorlijk dun aan het worden is. Volgens dr. Cor van der Hart staat mijn rechterknie ongeveer op 11, op een schaal van 0-15, waarbij 0 de perfecte knie is en 15 een prothese. Dit betekent dat als ik nog één of meerdere jaren door zou gaan met het jaarlijks minimaal 15 marathons en ultra’s lopen, ik niet alleen tijdens het lopen maar ook in het dagelijks leven last zou kunnen krijgen. Nu is dat nog niet het geval. Ik kan nu nog met twee treden tegelijk de trap oplopen, een sprintje trekken, fietsen, zonder enige moeite opstaan, etc. Gezien het feit dat dr. Van der Hart sport-minded is en ik het zelf op de foto’s heb gezien, heb ik besloten zijn advies ter harte (what’s in a name) te nemen en te gaan afbouwen.
Het lopen van de al geboekte marathon in Tenby zou volgens de arts weinig verschil maken. Bovendien is Wales mijn 40e land (waarvan 30 in Europa en 10 daarbuiten) en dat zijn mooie ronde getallen om mee te eindigen. Ik mag trouwens wel blijven lopen, maar eigenlijk liever niet langer dan anderhalf uur. Eigenlijk doe ik dit al een tijdje. Hooguit af en toe twee uur, maar dan gaan de knietjes al opspelen. Om deze reden heb ik mijn laatste 5 marathons al met een pijnstiller gelopen en dat kan toch eigenlijk niet de bedoeling zijn, tenzij het mijn broodwinning zou zijn. Run is al een tijd geen “fun”. Het gekke is overigens dat als ik “hard” loop (althans wat daar tegenwoordig voor door moet gaan), ik geen last heb. Zo liep ik enkele weken geleden nog een halve marathon nog in 1.47 en had ik noch tijdens noch er na last van mijn knieën. Rustige duurlopen daarentegen leiden na gemiddeld 2 uur tot problemen. Volgens de arts en mijn beide fysio’s is het dan ook beter om de keren dat ik loop een behoorlijk tempo aan te houden.
Vanaf september ga ik volgens plan bovendien een dynamisch kracht programma volgen om de knieën sterker te maken. Tot die tijd vul ik het lopen aan met fietsen en zwemmen, geen vreemde bezigheden voor mij trouwens.
Om in Tenby te komen, moeten nogal wat vervoersmiddelen afgewerkt worden. Heen was het auto-vliegtuig-bus-trein-trein-trein-taxi, waarbij we tot onze stomme verbazing (want ruim een half jaar van te voren geboekt, allebei frequent KLM flyer èn 2 ½ uur van te voren op het vliegveld) in eerste instantie standby stonden, maar dat was volgens de medewerkers de schuld van het “systeem”) en terug taxi-trein-trein-trein-bus-vliegtuig-trein-taxi.
Ik moet echter zeggen dat het de moeite waard is geweest. Tenby is een schitterend aan de kust van Wales gelegen dorp met zo’n 5.000 inwoners. Er zijn gezellige verkeersvrije winkelstraten, talloze restaurants, prachtige kilometers lange stranden, ruïnes en een knus haventje. In “ons” weekend waren er zo’n 6.000 sporters in het dorp. Het was namelijk Long Course Weekend, hetgeen inhield dat er een hele triathlon werd gehouden, maar dan verdeeld over 3 dagen. Men kon ook kortere afstanden doen, maar ik beperk me even tot het echte werk. Het zwemmen werd aangekondigd middels borden met daarop de tekst: “FRIDAY 7.00 PM THE WALES SWIM”. Een foto van dit bord die ik appte naar wat familie, vrienden en collega’s stichtte nogal wat verwarring. Een flink deel van hen dacht dat er walvissen zouden zwemmen. Hallo, dat zijn WHALES !
Op vrijdagavond om 19.00 uur renden zo’n 2.000 zwemmers vanaf het strand de zee in, om daar in water van pakweg 14 graden Celcius bij windkracht 5 een kleine 4 kilometer te zwemmen, bestaande uit een tweetal driehoeken met halverwege een kort stukje over het strand. De start ging gepaard met vuurwerk en er waren dikke rijen toeschouwers. Het hele weekend ademde Tenby trouwens sport. Alle deelnemers aan één of meerdere onderdelen kregen een zwart polsbandje, wat er toe leidde dat je regelmatig werd aangesproken door plaatselijke bewoners, die we desgevraagd lieten weten dat wij ‘slechts” de marathon deden. Gezien mijn triathlon verleden (ondermeer 5 hele triathlons en zo’n 25 halve) moet ik zeggen dat het tijdens het zwemmen wel kriebelde. Bij het kijken naar het fietsen (180 kilometer) dat de volgende ochtend om 7.00 startte, had ik daar in het geheel geen last van. Dit is niet gek, omdat dat onderdeel er destijds voor zorgde dat ik stopte met de triathlonsport. Het fietsparcours was loodzwaar (met bovendien zo’n 4 uur in de regen en harde wind) hadden we gezien op de ontvangen documentatie. Na 2 onderdelen was de helft van de deelnemers aan de triple dan ook reeds uitgevallen of buiten de limiet gefinisht.
Op de vrijdag- en de zaterdagmiddag was het heerlijk weer en hebben we het dorp en de omgeving verkend. Zaterdagavond naar de pasta-party, die in Tenby goed te noemen was. Zowel de kwaliteit als de verstrekte hoeveelheid was ruim voldoende.
Zondagochtend om 10.00 uur was het zover. Na een lekker ontbijt in ons pension wandelden wij naar de nabij gelegen start. Volgens de weersvoorspelling zou het gedurende een flink deel van de marathon regenen. De gevoelstemperatuur zou (mede door de stevige wind) niet hoger worden dan een graad of 13. Daarbij opgeteld de hoogteverschillen zou het een pittig afscheid worden. Ik was van plan “hard” van start te gaan en we stonden dan ook bijna vooraan de ruim 800 deelnemers. Tijdens het aftellen door de speaker kreeg ik (toen ik ineens besefte dat het mijn laatste zou worden) dusdanig last van mijn emoties, dat mijn keel dicht ging zitten. Hierdoor kwam ik de eerste 3 kilometer, die als een spaghetti-sliert door het dorp gingen, totaal niet op gang. Ton was dan ook al gauw uit het zicht verdwenen. Hij had besloten om, ondanks zijn voornemen samen de laatste te doen, zijn eigen tempo te lopen. Dit vond ik helemaal niet erg, want ik streed toch liever mijn eigen strijd. Pas na een uur kwam ik (mede door de ene heuvel na de andere met stijgingspercentages tot 14%) in mijn ritme.
Intussen regende het flink en was ik blij dat ik een regencape bij me had gestoken. Hierdoor kreeg ik het niet koud en bleef ik enigszins droog. Veruit het grootste deel van het parcours was gelukkig afgezet, want anders zouden auto’s regelmatig voor een douche hebben gezorgd. Halverwege werd Pembroke aangedaan. Hier startte net nadat ik doorkwam de halve marathon. Gelukkig had ik daar na pakweg 5 minuten al geen last meer van, want het gemiddeld niveau van deze lopers was bedroevend (sprak de snelle loper). Het was intussen ook opgehouden te regenen, zodat ik op de terugweg wel kon genieten van de prachtige vergezichten in dit fraaie deel van the United Kingdom. We hadden nu grotendeels wind mee en het werd zelfs wat warmer, zodat ik ondanks de voortdurende hoogteverschillen (geen meter was vlak) probeerde tempo te houden. Drijfveer was ook om binnen een kwartier te blijven van Ton, zodat onze onderlinge competitie (waarbij ik gezien het feit dat ik 5 jaar ouder ben naar goed ultra-gebruik een marge heb gekregen) in 8-8 zou eindigen. Ik wilde dan ook binnen 4.15 uur finishen, omdat Ton dan onder de 4 uur zou moeten lopen. Gezien mijn laatste 3 marathons (Bahrein 4.58, Toronto 4.47 en Stockholm 4.38), mijn “verrotte” knieën en de zwaarte van het parcours lag de lat dus behoorlijk hoog.
Bij de doorkomst op 20 mijl zag ik dat het nog steeds mogelijk was en heb ik daarna echt alles gegeven. Ik haalde alleen maar lopers in en slechts eenmaal kwam iemand mij voorbij, maar dat was vast een halve marathonloper hield ik mijzelf voor. Terug in het dorp versnelde ik nogmaals en zag ik in de hoofdstraat waar de finish was gelegen Ton tussen de mensenmassa staan. Hoe lang zou hij al binnen zijn ging het door mijn hoofd. Ik finishte in 4.14.11 en voelde tot mijn stomme verbazing helemaal geen emotie. Of toch ? Een groot gevoel van opluchting maakte zich plotseling van mij meester. Voortaan hoefde ik nooit meer te ontbijten op idiote tijden (zoals op Curacao om 1.00 uur !), zou ik nooit meer pijn hebben in mijn poten, zou ik nooit meer last hebben van mijn knijpvoet (kwam deze keer trouwens nagenoeg niet in beeld) en hoefde ik nooit meer hard te lopen in kou en/of regen.
Ton kwam mij intussen het heugelijke nieuws vertellen dat het verschil “slechts” 10 minuten was. In de kleedruimte kreeg ik van hem als aandenken een zeer toepasselijk bord met daarop een tekst die in Britse gebiedsdelen waarschijnlijk op alcoholmisbruik duidt, maar ook naadloos bleek te passen op mijn situatie. De tekst op het bord luidt namelijk: “the years have been kind. It’s the weekends that have done the damage”.
‘s Avonds hebben wij in een restaurant met zeezicht heerlijk veel en vet gegeten, terwijl wij keken hoe op het strand een paar sukkels gedurende langer dan een uur probeerden een vlieger omhoog te krijgen.
De Wales Marathon in Tenby is (net als trouwens het gehele Long Course Weekend en het dorp zelf) een aanrader ondanks het feit dat het wat afgelegen is. Het parcours is als gezegd zwaar, maar fraai en de verzorging is goed. In de dorpen staat veel en enthousiast publiek en een mooie medaille na afloop maakt het compleet. Een functioneel t-shirt is overigens optioneel.
Ton, bedankt voor de mooie reizen die we samen gemaakt hebben. Het ontginnen van het voormalig Oostblok zul je alleen moeten doen !
Albert Meijer
(a.meijer1 <> quicknet.nl)
NB: Mijn vrouw Manon is na ruim een jaar buiten spel te hebben gestaan door een burn-out en daarna Pfeiffer weer volop in training (alweer een keer 27 kilometer gelopen). Wie weet neemt zij het vaandel over, pakt zij de draad weer op en gaat zij verder waar zij gebleven is (dus op naar haar 38e marathon of ultra). Kan ik als coach wellicht toch nog wat jaren deel blijven maken van de gezellige ultra-familie.