Op 4 juli stond ik in Saint-Nicolas-de-Veroce aan de start voor de Montagn’hard (MH), een race over 107 kilometer met 8800 m+. Een pittig parcours door de vele klimmeters, maar ook door de hittegolf. Deze wedstrijd werd pas mijn zesde ultra en ik zou al mijn beperkte ervaring nodig hebben om dit tot een goed eind te brengen.
Ik had deze wedstrijd uitgekozen in het kader van mijn voorbereiding op de UTMB. Buiten de vele klimmeters was er ook nog een gedeeltelijke overlap van het parcours van de MH en de UTMB. Prima training dus.
Vorige maand was ik al een weekje gaan trainen in deze omgeving waarbij ik onder andere de Cols du Bonhomme en Montets uit de UTMB al had gelopen en de Mont Joly uit de MH. Deze trainingsweek kwam minder dan drie weken na de 24 uur van Steenbergen en ik had toch nog wat pijntjes van het NK 24 uur overgehouden. Desondanks toch 150 km trainingskilometers gemaakt.
Nu dus een voorbereiding in wedstrijdvorm. Er waren bijna 300 inschrijvingen, en ik had me tot doel gesteld bij de beste 15 te lopen. Tevens wilde ik binnen de 21 uur blijven. Ik voelde me topfit en deze doelen leken me haalbaar. De hittegolf deed me vlak voor de start twijfelen of met name de tijd wel te realiseren zou zijn.
De zon begon om 05.00 al achter de bergen op te komen toen we van start gingen. Een aangename 21 graden was het toen. Het zouden er 38 worden! Sommige deelnemers kozen voor de tactiek van zoveel mogelijk kilometers maken in de relatief koele uren. Ik had mijn (te) snelle start van Steenbergen nog vers in het geheugen en koos ervoor het tempo pas te gaan pushen vanaf het 65 km punt en tot die tijd op reserve te lopen.
Het parcours liep door een prachtige omgeving en was super goed bewijzerd. Om de 100 meter een lintje, vaak zelfs nog korter. Hierdoor viel er zeker van het uitzicht te genieten omdat je niet hoefde te zoeken. Ivm de hitte waren er buiten de 8 verzorgingsposten ook nog vijf waterpunten ingericht. Al met al een prima organisatie, met veel enthousiaste vrijwilligers.
Mijn wedstrijdplan verliep prima, na 50 kilometer lag ik op de 10e plek. Nog 15 te gaan en dan zou ik extra tijd pakken om droge kleding aan te trekken, extra te eten en dan te zien wat er nog over was in de benen. Rond 55 kilometer, tijdens de eerste beklimming van de Mont Joly vielen mijn benen echter stil. Simpelweg geen kracht meer. Tevens koos ik steeds de verkeer, losse, rotsen om op te gaan staan. Een helse beklimming tot de top. Dit kostte me een terugval naar de 16e plek.
In de afdaling ging het weer iets beter, maar ik kwam aardig leeg aan op de ravito op 64 km. Hier heb ik volgens plan uitgebreid gestopt, veel gegeten en gedronken. Ik nam mezelf voor de wedstrijd opnieuw te beginnen. Wandelen, daarna rustig dribbelen, gevolgd door rennen en tenslotte ook bergop zoveel mogelijk blijven rennen. De kracht kwam weer terug en de een naar de andere loper haalde ik in de avond in.
Uiteindelijk begon ik de laatste klim naar de Mont Joly (2525 mtr) op de 7e plek. Waar de eerste keer een lijdensweg was, ging het nu veel beter. Ik verloor in de laatste 19 km nog geen 20 minuten op de winnaar en werd niet meer ingehaald. In 19.59.11 uur bereikte ik op de 7e plaats de finish. Een Fransman vroeg zich hardop af hoe iemand uit een land dat onder water ligt, zo hard tegen een berg op kan lopen. Ik wilde nog iets uitleggen over de zandafgraving waar ik regelmatig train, maar besloot het maar zo te laten.
Nu op naar de UTMB! Tijdens de MH zeker zelfvertrouwen getankt en veel ervaring opgedaan in het lopen in het hooggebergte. Komende weken nog iets sterker worden en dan zien waar ik op uitkom in Chamonix. Ik kijk er naar uit!
Arjan van Binsbergen