Marc Blyaert zag ik helemaal vooraan staan, hangend op het ijzeren hek en wachtend tot ook dat weggehaald zou worden waarna de 100 km van de Dodentocht in Bornem zou beginnen. Slimme plaats, daar vooraan, zelf stond ik wat meer naar de zijkant en dacht zo mooi in te kunnen stromen, maar dat viel tegen, het kostte me toch nog een dikke 10 minuten voor ik hard kon lopen. Het is een wonderlijk gedoe daar voor de start in Bornem. Het startvak gaat om 18.00 uur open, maar daarvoor is het al druk. En als het startvak dan open gaat, dan is het rennen voor een goed plaatsje vooraan. Ik wist dat niet dus ik kwam ergens aan de zijkant te zitten, op een stoeprand tegen een hek. Daar heb ik drie uur gewacht, zittend op de harde grond, dan weer even staan, twee stappen en weer terug, weer zitten, schuiven, pijn aan m’n kont, m’n rug en dijbenen. Veel wandelaars zitten op het plein op de grond maar veel ook op stoeltjes, kussens, plastic of kranten. Het wordt drukker en drukker en veel laatkomers willen toch vooraan staan en dringen zich naar voren. Ik had het ‘geluk’ bij een groepje Duitse militairen te zitten, mannen en vrouwen. Ze waren goed voorbereid, grondzeil, zitkussen, veel bier, veel koek, snoep en sigaretten en er werd zelfs nog pizza in het dorp gehaald en ze zaten in een grote kring. Daardoor was het aan de kant lekker rustig, weinig laatkomers konden bij ons langs.
En dan een fraai staaltje massahysterie. 20.15 uur, nog 45 te gaan voor de start, iedereen is relaxed.. En dan zie ik het gebeuren, vier wandelaars gaan staan en willen alle vier naar voren. Binnen 30 seconden gaat iedereen staan en wil massaal naar voren. Opeens is de helft van het plein leeg en staat iedereen te dringen. Mijn Belgische buurman en ik staan verbaasd, maar blijven lekker tegen het hek zitten, ook de militairen blijven zitten. Kennelijk kennen ze hat klappen van de zweep. Maar een half uurtje later horen we geschuif van ijzeren hekken en toen zijn ook wij maar gaan staan om een goed plaatsje zoeken. De Dodentocht is in de eerste plaats een wandeltocht. Je mag best hardlopen, maar er is een minimumlimiet van 10 uur, dus snelle lopers hebben er niets te zoeken. Vanwege de wandelaars is het zaak goed vooraan te staan, anders duurt het erg lang voordat je kan gaan rennen. Dat had ik in 2004 al ervaren, toen ik er 45 minuten over deed voor ik kon rennen.
Eindelijk dan het startschot, op weg voor 100km. Eerst een korte ronde van 13 km, dan voor de tweede keer door Bornem en dan het Vlaamse land in, door plaatsjes met typisch Vlaamse namen, Wintam, Hingene, Puurs en Oppuurs, Mariekerke, Londerzeel en Steenhuffel. In Steenhuffel lopen we door de Palmbrouwerij over een pad afgezet met pallets met Palm- en andere bierkratjes drie hoog opgestapeld. Mooi om te zien. Daar in de brouwerij was ook de verzorgingspost. Die waren vaak in grote gebouwen zoals een school, sporthallen, een parochiezaal of een buurtverenigingszaal. En daar was echt van alles te krijgen soep, druiven, yoghurt, ananas, tomaten, gekookte eieren, rijstevlaatjes, wafels, bier, maar geen cola, helaas. (Ik weet nu hoe het komt dat veel wandelaars, zeg maar, stevig aan de maat zijn, komt vast door de goede verzorging). Er was dan wel geen cola, maar wel veel water, heel veel water. En dat had ik wel nodig want het is warm, 24 °C, geen wind en erg benauwd. Ik zweet zoals nooit te voren terwijl ik niet eens hard ga. Bij de eerste post, na een dikke 9 km, drie grote bekers water. Verderop in Bornem is de sfeer behoorlijk gestegen, overal mensen op terrasjes, voor huizen met veel bbq en veel bier en wijn en veel oprechte aanmoedigingen. Na Bornem wordt het donker en als we van de Scheldedijk af gaan duiken we het pikdonkere bos in. In 2004 regende het 11 uur aaneen en het bos was toen vrijwel onbegaanbaar, veel blubber, grote diepe waterplassen en veel geschreeuw van vallende lopers. Nu is de grond droog en goed begaanbaar, wel is het opletten voor kuilen en stenen, maar daar heb ik een goede hoofdlamp voor. Ondertussen is het langzaam beginnen te regenen, prima. Ik loop in het singletje van de marathon en ultracup en de regen koelt me heerlijk af. Het is geen harde regen, precies genoeg om het een graad of 5 te laten afkoelen en dat is wat ik nodig heb.
Gek genoeg kan ik vandaag niet op gang komen, het is steeds een beetje worstelen. Ik wil eigenlijk tussen de 7:30 en 8:30 per km lopen en er dan zo’n 13, 14 uur over doen. Maar het gaat vandaag gewoon niet makkelijk, misschien straks wel weer. Opeens zie ik geen pijlen meer op de weg, ook geen andere lopers. Verkeerd gelopen, in het donker even niet opgelet. Dus weer terug. Het is niet ver, 500 m heen en 500 m terug. En weer dezelfde mensen inhalen. Dat gebeurt trouwen steeds. Veel lopers wandelen op gezette tijden en gaan dan weer hardlopen. Ik ook, dat moest ik al voordat de marathonafstand was bereikt, 1800 m lopen en dan 200 wandelen. Door het afwisselend rennen en wandelen halen we elkaar steeds weer in en worden steeds weer ingehaald.
En opeens is daar het 50 km bord, veel sneller dan ik had gedacht. Mijn horloge gaf kilometers minder aan. Staat dat bord wel goed? Maakt niet uit, ik loop mijn eigen tempo, 1800 meter rennen 200 meter lopen. En het gaat eigenlijk steeds makkelijker. Soms is het tempo er even uit als we weer over een stukje onverhard met veel losse stenen moeten, dat loopt gewoon niet lekker. Maar dan volgt weer een bospad, een fietspad of gewoon de asfaltweg. Soms moeten we tussen de huizen door over paadjes van nog geen twee meter breed. Dat zal straks met al die 1000-den wandelaars een gedrang worden. Daar heb ik nu geen last van, ik loop nu soms hele tijden alleen, het is ook weer licht geworden en ik loop echt te genieten.
Het wordt nu toch wel moeilijker en ik ben blij dat ik het bordje 90 km zie. Nog tien te gaan en het is pas 08:30 uur. Dus ik kan binnen de 13 uur finishen. Dat zou een verrassing zijn. In de verzorging op 89,70 km weer geen cola. Daar aan de bar maar cola gekocht en de helft in mijn drinkbeker gedaan voor later. En weer op weg, weer over de Scheldedijk met uitzicht op de snelstromende Schelde. Dat is nog een echte rivier met veel eb en vloed dynamiek. Ik zie veel takken voorbij drijven. Zelf woon ik aan de Lek, maar die stroomt nauwelijks, toch een groot verschil. Dan eindelijk de laatste verzorging op 94,5 km. Er liggen heerlijke sinaasappelpartjes. Ik neem er twee, echt heerlijk, maar mijn maag vindt dat niets, dat scherpe sinaasappelsap en gooit alles er uit, keer op keer. Niet leuk.
Nog vijf kilometer te gaan, ik heb nog 43 minuten om binnen de 13 uur te eindigen. In mijn hoofd lukt dat wel, 43 minuten, 5 km, simpel, bijna 8,5 min/km. Toch lukt het niet. Mijn lijf is moe, verschrikkelijk moe, een hongerklop, de man met de hamer, noem maar op, het gaat niet meer. Ik wandel verder, ga even zitten, rust uit ga weer verder en dan eindelijk na 13 uur en 9 minuten de finish. En ook daar blijkt dat de organisatie van de Dodentocht een zeer goed geoliede organisatie is. Even mijn nummer scannen en daar rolt mijn diploma al uit de printer, een vriendelijke ‘proficiat”, een medaille en speldje (2de deelname) en daarna even liggen op een bank. Heerlijk.
Toch gek, voor mijn gevoel liep het niet echt lekker, al bij 35 km heb ik stukken gewandeld. Ik denk dat dit komt door een combinatie van factoren. De start is pas om 21:00 uur, dan heb ik er al een hele dag opzitten. Om op tijd te zijn, was ik al om 17:00 uur in Bornem. Ik heb drie uur ongemakkelijk zitten wachten bij de start. Bovendien droeg ik een veel te zware rugzak met veel overbodige zaken zoals een regencape, twee droge shirts, te veel drinken en koeken, reflectiehemdje, zaklantaarn (een hoofdlamp is genoeg). En toch loop ik voor mijn doen een mooie tijd terwijl ik het als training heb ervaren. Ik was al tevreden geweest met 14 uur. Die 13:09 geeft hoop voor de toekomst!
Theo de Jong
Theohinne(at)planet.nl