Moje zkušenosti
Op vrijdag 31 juli, zaterdag 1 augustus en zondag 2 augustus heb ik meegelopen met de Self Transcendence 48 uur in Kladno, 30 km van Praag. De loop wordt georganiseerd door mijn Tsjechische vrienden van het Sri Chinmoy Marathon Team. Naast de ST 48 uur is er ook een ST 24 uur op de zaterdag en zondag.
Extra speciaal is, dat er dit jaar liefst 81 deelnemers aan de start staan, waarvan 30 op de ST 48 uur. Onder de deelnemers liefst 5 deelnemers uit de BeNeLux. Henk Derudder en Marc Bemong op de ST 24 uur. Ludo Depoortere, Mo Idrissi en ik op de ST 48 uur. Via de mail en de loop in Aalter heb ik de Nederlandstaligen geïnformeerd over Kladno en wat voor iets moois ze te wachten staat.
Ik loop hier in Kladno de ST 48 uur voor het 4e jaar op rij. Graag wil ik weer eens over de 300 km gaan. Het is ruim 10 jaar geleden dat ik in Keulen op 303 km uitkwam. In 2012 was het koud en nat in Kladno. (In 2011 ook) Maar in 2013 en 2014 juist veels te heet. Ik hoop eens met omstandigheden te maken te krijgen, die meer tussen deze zomerse extremen in zitten.
Organisator Viharin verzocht me tevoren te mediteren op goed weer. En met resultaat, want het is nu maximaal 27 graden over de gehele 48 uur. Zeg maar nipt onder de grens om van te warm weer te spreken!
Zondag na afloop en de dagen erna wordt het wel flink heet. Onzeker is de luchtvochtigheid.
Deze voorspelling wekt wat spanning bij me op, want het is mogelijk, die 300 km.
Ik heb Mo beloofd, dat we samen naar Kladno zullen gaan. We vliegen donderdag naar Praag, daar pakken we de bus, trein en bus naar de startplek in het Sletiste Stadion. Het park waar ik al meer dan 1000 rondes van 1 km over het asfalt van de inline-skate baan heb afgelegd.
De eerste nacht hebben we overnacht in Hotel Lapark. Hier ontmoeten we ook Ludo Depoortere. Helaas is er in dit hotel versterkte dansmuziek tot 2 uur ‘s nachts. We hebben pech, want de andere nachten blijken veel rustiger te zijn. Over een jaar komt er een nieuw hotel dichterbij de loop.
Ondanks de herrie beter geslapen dan verwacht. Goed uitgeslapen waren we helaas niet.
Op vrijdag bereid ik me voor. Oa met de strekoefeningen die ik van Ann Zonneveld heb gekregen.
Vrijdag 31 juli 12 uur is het lang verwachte moment en mogen we ons 48 uurtje lopen. Het is wat warm, gelukkig niet zo superheet als de 2 jaren tevoren. De zon zoekt het achter wat wolkjes.
De ronde gaat voor de helft om een atletiekbaan heen. Voor de hoofdtribune is de verzorging, en daar zijn ook de tellers. De andere helft van de ronde gaat door een park waar veel bomen staan en waar ook ruimte is voor verscheidene andere sporten.
Zoals altijd wil ik aanvangen met 100 km in 12 uur. De Duitse oud-voetballer Stefan Mack (tweede Liga) wandelt er stevig op los. We groeten elkaar iedere ronde. Hij houdt van voetbal en bier. Ik meer van andere zaken, maar toch mogen we elkaar.
De tellers moedigen ons luid aan. Voor de organisatie is de vrijdagmiddag heel rustig. Weinig tellers nodig en ook de keuken heeft het makkelijk onder controle. En er is genoeg: water, bronwater, ion-drank, magnesiumdrank, fruitsap, thee. En ook brood, koek, chips etc. Watermeloen en banaan onder een stolp; dit vanwege de vele wespen die rondzoemen. De Praagse zomer is warm en droog en ook de wespen genieten er volop van.
Ik loop een soort middentempo; Ludo iets sneller, Mo iets langzamer. Het duurt 3 ½ uur voor ik ze tegenkom. Ze lopen hetzelfde tempo en het is een eer dat ik met ze mee mag.
Het tempo is 8 km/uur. Marathon in 4.37 uur, Ludo ook. Mo in 4.45 uur.
Ludo gaat daarna een stukje wandelen. (Ludo is een hele goede wandelaar).
Er wordt een pastamaaltijd geserveerd en vanaf nu is er continu soep aanwezig. Zo kunnen we onze zouten aanvullen. Voor de liefhebber ligt er nog een bord zout bij de verzorging.
Mo en Ludo stellen voor een ronde te gaan wandelen. Daar ben ik het niet mee eens, want ik wil voor middernacht op de 100 zijn. En vertragen als het nog licht is, is niet het juiste moment. Bovendien heb ik een slechte ervaring met te vroeg gas terugnemen. Ze worden melig, maar we gaan gewoon gedrieën verder.
Dan wordt het donker en komt de volle maan op. Ik moet de maan wel even zoeken, maar bij de tellers verschijnt ie in volle glorie aan de overkant van de atletiekbaan. In het bomengedeelte is de maan niet door het bladerdek te zien.
Koploper Ivan Mácai (nr 4 van het afgelopen WK 24 uur in Turijn met 258 km) raffelt de eerste 100 km af in 9.15 Kwartier langzamer dan in 2014! Hij heeft plannen voor de 400. De Pool Tomasz Kulinsky is tweede. Met zijn landgenoot Pawel Zuk wisselen we wat Engelse woorden uit. Hij is altijd vrolijk en uitgelaten! De Polen hebben een 5-tal begeleiders meegenomen. Ze staan ons aan te moedigen in hun rode shirt!
Mo en ik lopen rustig verder. Na 11.52 heb ik de 100 km gehaald, Mo in 11.59
Het is middernacht en ik wil nog 1 uur doorlopen. Ik ben bang te vroeg te gaan slapen en dan wakker te blijven liggen. Ik stop met 107 km; Mo loopt nog even door om de stand gelijk te trekken.
Na het stoppen merk ik dat ik moeite heb met eten; maag protesteert weer eens. Gelukkig gaat het snel over, omdat ik nu toch ga slapen. Eerst nog even douchen. Ook Ludo gaat rusten. Wat wel komisch is, want nu zijn er in de gymzaal naast de ronde 3 man voor 2 matten. Mo heeft echter nog zoveel energie dat hij verder is gaan lopen.
Ik heb 2 uur geslapen. Ik wou nog een half uurtje meer, maar ik ben gewoon klaar wakker.
Ik trek nieuwe kleding en nieuwe schoenen aan; en ook mijn fel-oranje Dilmah-trui. Terug op de ronde word ik verwelkomd door de tellers. Pataka zingt “Hup Holland Hup” Anderen schreeuwen me voort. De ochtend is koel, wat op zich wel lekker is. Ik eet iedere ronde tosti en gemberthee of fruitsap. Ik kan weer alles hebben. Mo heeft een voorsprong, maar hij gaat nu wel rusten. Ludo wandelt, ik ga weer in de ren-pas. Vanaf nu loop ik iedere ronde ongeveer 500 meter en ren ik de andere helft. Het tempo is 8 per uur.
Tot 10 uur blijft het redelijk fris, maar dan gaan we merken dat het een warme dag is, 27 graden. Langs de kant ontwaar ik de eerste lopers van de Self Transcendence 24 uur, o.a. Knoet Marc Bemong en Henk (en Lut) Derudder.
Na 24 uur rennen heb ik een mooi totaal van 162 km. Eigenlijk precies het aantal wat ik op dit moment heb willen hebben. Mo staat op 161; we zijn allebei over de 100 mijl. We hebben op onze ronde gezelschap gekregen van 51 mede-lopers die aan hun 24 uur begonnen zijn. Ik loop nog 2 uur door en doe om 2 uur een middagdutje; op het heetst van de dag. Buiten op het gras in de schaduw. Op een scheef oppervlak met de benen naar boven; opdat de bloed-doorstroming nu van de voeten naar het lichaam gaat ipv de hele tijd de andere richting. Ik ben Lut dankbaar, dat ik van haar een matje mag lenen.
Veel slaap heb ik niet gevangen, maar ik heb wel een uur lekker gelegen. Eerst nogmaals goed eten. Er wordt ieder uur een nieuwe maaltijd gebracht. Je kan zelf bepalen hoeveel je wil eten. Als ik weer wil gaan lopen, merk ik hoe vochtig deze 27 graden is. Gelukkig is er onder de bomen veel schaduw. Hoewel we overgaan naar de avond, koelt het geen graad af. Deze warmte blijft lang hangen. Ik ren vanmiddag in mijn zwarte Dilmah-shirt; zeer tot het vermaak van tellers van het Sri Chinmoy Marathon Team. Zeker de Duitsers onder hen reageren enthousiast.
Na 30 ½ uur rennen behaal ik mijn eerste doel; 200 km. Dit is het 20-ste evenement waar ik de 200 km grens passeer. Maar we zijn er nog niet. Tot nu toe gaat de ST 48 uur perfect; ik heb nog geen klachten of ander oponthoud gehad; ik heb zelfs nog geen bezoek aan de dokter hoeven brengen.
Maar de moeilijke tweede nacht moet nog komen en het blijft vochtig warm. Van mijn deelname uit 2014 heb ik geleerd, dat het beste moment om te slapen de zonsondergang is. Daarna ben je weer fris en kan je rustig in het donker verder gaan. En dus ben ik om 21.15 uur gaan slapen met 220 km in de benen. Meer dan Turijn, maar minder dan de Baltic Run.
Om 23 uur word ik wakker, omdat er helpers van een medeloper een gesprek in de slaapzaal menen te moeten voeren. Bah. Gelukkig ben ik wel klaar wakker. Dus aankleden, eten en verder gaan. Als ik om 2 uur op 230 km zit, kan ik met 7 km/uur op 300 km uitkomen. Ik heb een voorsprong en besluit tot 3 uur te wandelen. Zo geef ik mijn lichaam een uur extra rust en kracht. Het is nu afgekoeld, maar deze nacht is wel warmer. Mo heeft 200 km gehaald en gaat slapen. Minder gaat het met Ludo; hij heeft moeten uitvallen vanwege tentinitus. (hoewel ik nog nooit van deze benaming heb gehoord, schijnt het helaas wel vaker voor te komen.)
Onderweg moedig ik Henk en Marc aan. Lut zit langs de kant ons aan te moedigen.
Om 3 uur heb ik 238 km; tijd voor de ren-pas met een tempo van 7 per uur. In het eerste ren-uur gaat het rennen wat moeizaam, maar op een gegeven moment wordt het soepeler. En het tempo is goed. Om 4 uur 245 km. Gaat soepeler; Mo komt weer terug en hij is goed uitgerust.
Om 5 uur 252 km. Het wordt licht. Langzaam ontwaken de lopers en komen ze terug op de ronde. Ook verse tosti’s en verse tellers. Teller Pepino zegt “I like your birthday”; we zijn beiden op 23 augustus jarig.
Om 6 uur 259 km. Schema OK. Activiteit op de manege naast onze ronde. De paarden willen onze loop graag volgen. Ikzelf sta nu voor het eerst bij de eerste 7. Achter een Slowaak, 2 Polen, een Fransman, een Deen en een Fin. Geen Tsjech. Om 7 uur 266 km. Dit tempo gaat steeds makkelijker en de vermoeidheid heb ik ver achter me gelaten. Moet ik gaan aanzetten om mijn PR (303 km) aan te vallen? Nee, dan is er ook het risico op kwetsuur en op die manier verspeel je ook de 300 km; de 300 heeft de hoogste prioriteit.
Om 8 uur 273 km. Ooit liep ik op Tweede Kerstdag in Vught de Kangoeroeloop, 27 km, in 2 uur. Nu heb ik nog 4 uur over voor dezelfde afstand. Moet toch lukken?
Mo heeft de 250 km gehaald. Hij is nu verder dan de Spartathlon. Om 9 uur 280 km. Het wordt steeds veiliger. Ik ben nu voorbij mijn afstand van 2014. Maar het gaat warm worden. Op verscheidene plaatsen breekt de zon door het bos heen. De tellers worden steeds enthousiaster. Lut blijft me toeschreeuwen. Henk en Mo gaan rustig verder. Eten en drinken gaat lekker; nog steeds kan ik alles hebben. Om 10 uur 287,3 km. Bijna volstaat de wandelpas; gaan we niet doen. We blijven het rennen en wandelen afwisselen. Ik begin een blaar aan de zijkant van de hak te voelen. Helaas, ik zal er doorheen moeten lopen. Geen alternatief. Gaat gelukkig wel. Eerste blaar na anderhalf jaar; werd tijd.
Om 11 uur 294,7 km. Yes, vandaag gaat het gebeuren. De tellers helpen me tellen. Maar het blijft goed gaan. Op de Inline-Skate baan van Kladno. Een half uur later is het moment daar en loop ik met de 300 km vlag. De Triomfronde. Omdat ik er zin in heb, besluit ik de hele ronde te rennen; in 6 ½ minuut. De snelste ronde na de eerste uren! Ik ga nog even door en ik eindig met 302 km, zevende plek.
Ivan Mácaj wint de Self Transcendence 48 uur met 355 km. Het hoogste aantal van de afgelopen 4 edities. Mo Idrissi heeft 278 km, een mooi resultaat. Zijn eerste resultaat boven de 200 km. Hopelijk over 2 maanden in Griekenland de volgende. Ludo heeft na 192 km moeten stoppen. De Self Transcendence 24 uur is gewonnen door de Italiaan Nicola Leonelli met 230 km. Henk Derudder loopt een verdienstelijke 164 km, ik vermoed een PR. Marc Bemong (Knoet) is gestopt na 83 km.
Na afloop spreek ik Mo, Ludo, Henk en Lut. Ik geloof dat we allemaal hebben genoten van de loop. Ik loop hier heel graag, maar ik moet eerst mijn loopplannen voor het komende jaar op een rijtje zetten. Nog een 48 uur en proberen het PR te transcenderen? Of nog meer dagen lopen? Voor de winter zit ik aan Nepal te denken.
Na afloop ben ik nog 4 nachten gebleven in (ons) hotel Antarik. Op de grens met Slowakijë. Hier genoten van de weidse uitzichten, stille bossen en heerlijk eten. In mijn ogen een ondergewaardeerd wandelgebied. Op donderdag 6 augustus heb ik getreind naar Praag. Waar het nu wel 35 graden is. Op vrijdag ben ik teruggevlogen naar NL.
Uitslag en foto’s op:
http://cs.srichinmoyraces.org/48h-24h-kladno/previous-results/2015#node-9025
Nitish Zuidema
(nitishz <> zoho.com)