Begin juli ben ik gestart met de Andalusietrail. Die bestaat uit ongeveer 230 km in 5 dagen. De grootste hindernis ……. de hitte. De gemiddelde looptemperatuur lag tussen de 45 en 53 graden. Dankzij de goede verzorging met o.a. ijsblokjes en koeldekens hebben we de week overleefd. Een zeer leuke en gezellige sfeer tussen de deelnemers en een erg enthousiaste organisatie. Op de Spaanse overnachtingscampings na een aanrader.
Een week later stond ik aan de start van de Eigertrail 100km. Ook daar was het erg warm.Ik dacht dat ik intussen toch aan de warmte gewend zou zijn na mijn Spanje avontuur, maar niets was minder waar. Na ongeveer 60 km op de klim van Wengen naar Manningen kwam ik flink in de problemen. Eenmaal ploeterend boven aangekomen kon ik ietwat hersteld en joggend (ja, je kon warempel even hardlopen!) verder richting de Eigergletsjer. Daar werd de hele meute tegengehouden en voor anderhalf uur opgevangen in een treinloods ivm naderend onweer. Na het noodweer werden we weer op pad gestuurd om binnen no time te finishen in Grindelwald. Het was een kleine 10 km downhill werd er gezegd. Dat daar nog een flinke passage met wortels en stenen bijzat werd natuurlijk niet gezegd.
De volgende dag gingen we met de camper over de Brennerpas richting Bolzano voor de Skyrace. Onderweg hebben we twee nachten op een parkeerplaats in Brixen gestaan, een heel leuk en gezellig stadje. Omdat ik altijd de papieren van de organisatie van te voren bestudeer (niet dus) zag ik plotseling bij het ophalen van mijn nummer dat ik diezelfde avond om 10 uur moest starten ipv de volgende morgen om 7 uur, zoals ik oorspronkelijk dacht.
Okee, geen paniek, een trailloper moet zich snel kunnen aanpassen aan wisselende omstandigheden. Spullen klaar gezet en ingepakt en laten checken door de organisatie. Direct na de start ga je Bolzano uit, richting de bergen. We hadden dik 8.000 hm voor de boeg op 120 km. De asfaltweg na1 km moest ik beklimmen op de ballen van mijn voet. Dat kon nog leuk gaan worden. Dat werd het dus niet …. de eerste 15 km gingen nog, daarna begon de ellende. Urenlang klauteren over voor mij te technische routes. Na dik 40 km en 11 uur bezig te zijn geweest heb ik de handdoek in de ring gegooid. Ik kwam bij een checkpoint, heb mijn nummer ingeleverd en ben zelf, onder protest van de organisatie, langs een andere route de kortste weg naar het dal afgedaald. Dit nooit meer!
Daarna kwam de Walsertrail van 65 km en 4.200 hm in Riezlern vlak bij Oberstdorf. Deze trail spande wat betreft te technische en gevaarlijke routes de kroon. Ik spreek hier natuurlijk voor mijzelf. De tijdlimiet van 17 uur was vanwege de regen in het begin van de trail nog verlengd. Ik wist de finish te halen in 16.40. Levend. Ik hoorde van toeschouwers dat deelnemers heftig discussieerden met de organisatie over de veiligheid (en terecht).
Tot slot ben ik op donderdag 13 augustus om 8.00 gestart op de Swiss Iron Trail T201 in Davos. Ongeveer 11.500 hm in 200 km te overbruggen. De eerste 65 km ging prima. Daarna begon de klad erin te komen. Misselijkheid en een slap gevoel. Of het lag aan het bord macaroni, de blikjes alcoholvrij bier, te snel starten of algehele vermoeidheid ….. ik zal het nooit weten. In ieder geval ben ik na iets meer dan 23 uur en net geen 100 km gestopt. De benen waren gek genoeg nog goed, maar de rest was leeg. Geen getreur …. volgend jaar sta ik er weer, voor poging nummer 2. Bij leven en welzijn natuurlijk.
Ter afsluiting wil ik nog wel even melden dat ik vind dat veel bergtrails voor de gemiddelde trailloper technisch gezien te moeilijk worden. Trailrunning???? Dat is het in veel gevallen al lang niet meer.
See you,
Hans Lems