Luik, we zijn op de meest gezellige pensenkermis van het ultralopen: de 24 uren van Luik. Met op de linkerarm een loopuurwerk die het wel 50 uur volhoudt en om de minuut gegevens verzamelt en op de rechterarm een loopuurwerk die elke seconde een update geeft en dan nog een gewoon uurwerk. Ze maken het later mogelijk mijn gegeven te interpoleren.
Dit lijkt overdreven, maar ik ga voor een doel, meerdere eigenlijk, zelfs hier in Luik op een parcours waarvan geweten is dat het geen vlak gestreken velletje papier is.
Mijn bevoorrading is minitieus geprepareerd, overdacht en goed georganiseerd. De afspraken met coach Lien zijn gemaakt. Ik ben mentaal opgeladen als nooit voorheen, dagen mee bezig geweest. Wat kan er nog fout gaan?
Aan de startlijn met Ludo en Stef, ontspannen maar geconcentreerd, zonder lichamelijke problemen wordt dit iets moois. De vrolijke bende gaat van start. Elk met zijn eigen doel en dromen, van wandelaars tot de loopsters met verlichte konijnenoren, en oh ja, ook de duurlopers…. Dit is Luik, ambiance gegarandeerd!
De stad is feëriek verlicht tijdens de nacht terwijl wij 24u lopen op een eiland in de Maas. Niet verlichte delen van het parcours maken het soms ronduit gevaarlijk zonder hoofdlamp en werken daardoor ook vertragend, omdat ik er op sommige stukken even stap na een valpartij waarbij een medeloper me maar amper kon rechthouden. En toch na 12 uur 120,939 km (1084 hoogtemeters) – alweer een doel bereikt (120+ op 12u). Dit gaat goed. 14 u 139,5 km. 100 mijl rond de 17u.
Een attente en charmante dame helpt mij door elk uur aan de doorkomst even met mij mee te lopen om de tussenstand te geven. Na 18 uur lopen “171,3 km en tweede postitie”. Dit klinkt als muziek in de oren, het doel is in zicht. Dan gaat ze slapen en krijg ik geen informatie meer.
In het 19e uur even gestopt aan de meettent voor een tussenstand, en dan begint de ellende, en die zal alleen aandikken. Een deur gaat open die mij een surrealistische nacht invoert. Hier moet ik rond de 180 km hebben maar er klopt iets niet … drie keer alles laten nakijken, mijn rugnummer, parcourslengte en het aantal rondes , die keer op keer wel weg lijken te smelten!… Finaal kom ik aan nog geen 100 mijl !!! Bijna 25 km verdampt!!! 2 ½ uur lopen gesublimeerd!!! Wat is hier aan de hand? Mijn “ONMOGELIJK!” wordt gepareerd met de uitspraak dat hun gegevens “ontegensprekelijk en consistent” zijn. Einde verhaal. Handdoek in de ring.
Later wordt de stand herzien, maar te laat er is teveel tijd verstreken. Het Beest weigert koppig nog te starten. Te veel tijd verloren met discussie en het geven van de juiste stand, te veel tijd verloren om mijn doelen te halen. Met nog 5 uur te gaan is de overwinning binnen bereik, maar die interesseert mij niet. Zelfs zonder nog te lopen in die tijd blijf ik onbedreigd tweede met 181,408 km (1624 hoogtemeters)
Geen rancune. Een warme en hartelijke organisatie die je persoonlijk benadert en aanmoedigt. De beste ooit! Maar de afstandsmeting na bijna drie kwart van de wedstrijd… Het meest onwezenlijke wat mij op een wedstrijd ooit is overkomen. Dit is … Stoicijns zal ik blijven!
Mijn Furiën en Gorgonen stop ik in een pot, en die zal ik regelmatig heftig schudden zodat ze alert en vlijmscherp blijven. Op het juiste moment laat ik ze vrij. Men hoort er nog van.
Het Beest
(Jan Spitael; wauterslien <> hotmail.com)