Zondag 27 september is de tweede editie. We mogen onder ideale omstandigheden op een pracht locatie starten. Circa 20 à 25 lopers lopen de langste afstand t.w. 43 kilometer. De andere afstanden zijn de 11 en 25 kilometer.
Wat me opvalt dat het deelnemersaantal erg laag is. Deze loop verdient veel meer deelnemers. Mensen volgend jaar gewoon mee doen. Het is een pracht loop in een pracht omgeving.
We starten met een rondje om het meer. Circa een halve kilometer. Ik ga na een paar minuten al bijna op mijn plaat. De ondergrond dicht langs de waterkant is redelijk glad.
Na het verlaten gaan we het pracht bos. Goh wat een slingerpaden die ook nog erg smal zijn. Wat uiteindelijk resulteert in een buikschuiver of beter gezegd een rugschuiver. Ja echt het hele witte d.n.f.-Spartathlonshirt editie 2014 is op de achterzijde kei bruin van de modder constateer ik na afloop.
De Spartathlon laat me dit week-end niet geheel los. Niet vanwege mezelf maar als je er één keer hebt deelgenomen, dan laat het je blijkbaar niet gemakkelijk los. Ik heb genoten van alle berichten op Ultraned en Facebook. Vind het echt doodzonde wat veel deelnemers overkomen is. Het blijkt maar des te meer dat deze mega ultraloop onvoorspelbaar is. Er zijn zoveel facetten waar je niet echt op kan trainen of op kunt voorbereiden. Voor mezelf ben ik super blij dat de organisatie de voorwaarden om deel te nemen hebben aangescherpt zodat ik nooit meer het waanidee heb om er aan deel te nemen. Ik heb er nog nooit wat te zoeken gehad. De achterkant van de Sangaspas heeft me ook niet geboeid. Echter ik heb geen seconde spijt sedert 2005 een handvol keer dit evenement deelgenomen te hebben.
Terug naar Drenthe. Het kort achter elkaar lopen in het bos bevalt me totaal niet. 1) omdat ik zo stijf als hark ben waardoor mijn mobiliteit nihil is. 2) omdat mijn ogen tijd nodig hebben om te zien waar mijn voeten landen.
Op een gegeven moment denk ik bij het zien van al die boomwortels dat ik gekookte worteltjes prettiger en lekkerder vind. Ach die wortels horen gewoon bij deze trail.
Bij het circa tien kilometer punt verloop ik me bijna twee keer. In een soort van trance voortbewegen (hardlopen is een te groot woord) is wat ik als prettig ervaar. Echter bij deze trail dien je constant alert te zijn geen lintje te missen. In ieder geval heeft de organisatie prima werk verricht.
Na een kilometer of vijftien passeren we het eerste meertje. Het is in vergelijking tot het meer van Genève een meertje van het formaat Madurodam. Er volgen nog enkele prachtmeertjes.
Vanaf circa 15 km tot aan het 40 kilometerpunt lopen twee ervaren traillopers voor me. Zij lopen veel meer in balans.
De passage van een aantal stieren is lekker spannend. Eén stier wil blijkbaar een stukje mee lopen maar bedenkt zich wellicht omdat het volgende verversingspost nog even op zich laat wachten.
Mijn enkelgewrichten, vooral de rechter, voelt niet prettig maar vervelend aan. Ach nog een klein stukkie en de finish is bereikt. Na 40 kilometer is het genieten… Een ATB-route is dit jaar voor de eerste keer opgenomen in het parkoers. Bij het aanschouwen van de eerste vette heuvel kom ik bijna in de verleiding er langs te lopen maar dat gaat dus niet gebeuren. Er gewoon over. De loper achter me denkt er anders over en loopt er gewoon langs. Vervolgens lekker slingeren over de smalle paadjes naar de volgende heuvels. Die laatste drie kilometers maken het vandaag helemaal compleet.
Kort voor de finish vraag ik me af of ik niet op de route zit waar we vanmorgen zijn gestart. Dit is me namelijk vandaag één keer gebeurd. Een lintje was verhangen naar de achterkant van een den met als gevolg dat ik op een kruispunt sta waar we in de ochtend langs zijn gelopen. Fout dus.
Vandaag heb ik genoten. Ik heb nog regelmatig aan Zwitserland gedacht en er om gelachen. Na 24 uur langs het meer van Genève zag ik op een gegeven moment drie vrouwen met een paraplu bij de bushalte staan. Tenminste dat dacht ik maar toen ik dichterbij kwam bleek het een hek waarop stond wegwerkzaamheden. Hallucineren in optimaforma.
Na een heel lange tijd onderweg te zijn geweest finish ik met een lichaam met ouderdomsverschijnselen. Ja echt, ik heb zelfs sinds kort grijze borstharen, haha (niet echt relevante informatie, toch?).
Tot slot, nogmaals mede ultralopers: deze loop verdient echt een hoger deelnemersaantal. Echt een geweldige trail in een pracht omgeving met een fijne organisatie.
Groeten,
Henk Harenberg