{i}Noot vooraf van Martien Baars. In 2007 had William Verdonck hier op Ultraned al eens herinneringen opgehaald aan de Belgische Spartathlon-lopers Noël Rogiers en Leo van Tichelen (https://www.ultraned.org/n_item/f3858.php ). Naar aanleiding van de Spartathlon-editie van jongstleden 25/26 september, vond hij de moed om niet alleen de deze zomer overleden Rik Jonckheere (http://www.nieuwsblad.be/cnt/bleva_01795191 ) te beschrijven maar ook zijn gevoelens op papier te zetten over zijn zoon Philip die in 2011 door eigendoding zijn leven beeindigde.{ei}
{b}Rik Jonckheere (1955-2015){eb}
Ik heb Rik leren kennen tijdens de Spartathlon van 1989. Toen was hij daar zogezegd als coach van het Belgische team. In die jaren was de verblijfplaats van de lopers het Spyridon Louis olympisch stadion in Athene. Toen was alles nog gratis, slapen, eten, drinken (water), ook voor de coach.
Rik kwam via de wandelsport in de ultraloop terecht. Hij was groot en zwaar van lichaamsbouw. In 1990 starte hij in de Spartathlon en finishste als 35ste in een tijd van 35.42.07. Ik zeg het nog altijd dat hij even snel kon stappen als lopen.
Daarna hebben wij elkaar nog regelmatig gezien. Vooral in de 24 urenloop in Izegem, en de 100km van de Nacht van Vlaanderen in Torhout.
{b}Philip Verdonck (1972-2011){eb}
Toen ik in 2007 voor Ultraned een artikel schreef, ‘Herinneringen aan Belgische ultralopers’, had ik nooit gedacht dat ik dit over mijn eigen zoon zou schrijven.
Philip was een stille en emotionele jongen. Wij hebben samen duizenden kilometers gelopen. Het hoogtepunt was in de jaren 1992 en 1993 toen wij twee keer samen van start tot finish de Spartathlon hand in hand tot een goed einde hebben gebracht. Philip was toen 19 en 20 jaar respectievelijk. Daarna heeft hij ook de Spartathlons van 2003 en 2004 volbracht.
Philip was iemand die niet graag alleen was, er moest altijd iemand in zijn buurt zijn. Philip had een ander karakter als het mijne op sportgebied. Als ik een wedstrijd liep, wilde ik altijd zo dicht mogelijk eindigen of winnen. Hij was anders: kon hij winnen, oke, kon hij niet winnen, ook oke. Voor hem was het voornaamste het genieten van het lopen.
Phililp zat de laatste 5 maanden van zijn leven in een zware depressie. De allerlaatste druppel was dat zijn vriendin de relatie met hem had verbroken. Dat heeft hij nooit kunnen verwerken, daardoor zakte hij nog dieper in de put. Wij hebben hem daarna naar verschillenden speciale instellingen gedaan (met zijn toestemming). Maar na enkele maanden zei hij tegen mij “Pa, hier kunnen zij mij toch niet helpen.”
25 September 2011 was de fatale dag. Zondagavond toen wij thuis kwamen, vond ik Philip in ons tuinhuisje, hij was uit het leven gestapt (door verhanging). Hij had twee afscheidsbrieven achter gelaten, een voor zijn broer Stefan en een voor ons. Hier enkele zinnen uit zijn brief. “Liefste pa en ma, ik zie jullie graag. Mijn lichaam is op. Ik wilde zo niet verder leven. Jullie hebben altijd goed voor mij gezorgd. Pa en ma, jullie moeten je niet schuldig voelen, het is mijn eigen beslissing.”
Zijn broer Stefan sprak over hem in de kerk. “Philip, graag hadden wij gezien dat je van het leven een Spartathlon had gemaakt. Maar het is voor jou slechts een kleine marathon geworden. Ik heb schrik zei je altijd. Een oncontroleerbare schrik voor een onzekere toekomst, en die heeft jou mentaal en fysiek gebroken. Hoe we je ook probeerden te helpen, elke sporter bepaalt zelf zijn wedstrijd, zijn levensloop, je heb zelf jouw finishlijn getrokken.”
Juist op de dag van de start van de Spartathlon dit jaar is het 4 jaar geleden dat Philip is overleden. Elk jaar dat de Spartathlon van start gaat, zullen er voor mij mooie herinneringen opduiken, maar die zullen altijd een bittere nasmaak hebben. Dit artikel schrijven heeft mij veel energie, pijn, verdriet, zweet en tranen gekost. Maar het heeft mij ook een verlichting gegeven.
{b}{i}William Verdonck{ei}{eb}
(williamverdonck <> skynet.be)