Het jaar 2014 had ik afgesloten met deze zelfde race. Ik was toen zeer tevreden over het resultaat, 79e van 1000 deelnemers in 15 uur en 20 min. Toch had ik om één of andere reden het idee dat er meer in zat. Omdat het bovendien een prachtig parcours was, besloot ik me dit jaar weer in te schrijven. Aangezien ik dit jaar al flinke progressie had geboekt, wilde ik mezelf verbeteren naar een plaats bij de eerste 50 en een eindtijd die één uur sneller is dan in 2014.
Twee dagen voor de race zag ik de startlijst waarop 1200 deelnemers stonden, aanzienlijk meer dan vorig jaar. Op de lijst met favorieten zag ik ook dat het een sterk deelnemersveld was. Meer dan 100 lopers hadden een hogere ITRA World ranking. Misschien was een plek bij de eerste 50 wat enthousiast. Ik besloot me te focussen op m’n tijd en dan wel te zien wat de uitslag zou worden.
Bij het inlopen voor de start voelde ik al dat m’n benen goed waren. Een heerlijke geruststelling. De start was om 04.15, dus om 03.45 het startvak in. Daar stretchen en zorgen dat de goede benen warm blijven. De adrenaline neemt toe, nog één keer knallen dit jaar!
Onder luide muziek en licht van rode fakkels klinkt het startschot en we vertrekken de nacht in. Het tempo gaat direct flink omhoog, iedereen wil een goede positie bij de eerste klim na 3 kilometer. In het duister zie ik dat ik ongeveer bij de eerste 50 loop. Prima!
De eerste 30 kilometer blijft het tempo hoog, maar ik weet dat de echt steile klimmen in het tweede deel zitten. Ik besluit niet aan te pikken bij een negental dat mij inhaalt rond het 25 kilometer punt. Aan de ademhaling van een aantal van deze lopers merk i dat ze te hard gaan. Zeven van dit negental zou ik na het 60 kilometer punt weer inhalen. Een goede keus!
In het begin van de middag wordt het warm. Ik merk dat ik wat te weinig heb gedronken en moet dat in de klim naar de verzorging op 74 kilometer kortstondig bekopen met energieverlies. Gedurende twee kilometer kan ik niet het tempo draaien wat ik wil. Het zou m’n enige dip zijn op 101 kilometer. M’n vader staat bij de verzorging en geeft met twee flesjes van 0,5 liter water met zoutoplossing. Net wat ik nodig had!. Pure chocolade en notenbrood doen de rest. Mijn lijf herstelt zich direct en met een goed tempo begin ik aan de laatste kwart van de race.
Markant punt in het laatste deel is de laatste klim naar la Cade. Vorig jaar hier helemaal stuk gegaan en veel tijd verloren. Wat een steil rotding is dat! Mijn taktiek voor dit jaar is om in de aanloop wat krachten te sparen en tijdens deze klim de stokken te gebruiken om de beenspieren wat te ontlasten. Veel publiek bij het opdraaien van de klim. Aanmoedigingen alom, of zit er ook leedvermaak tussen? Het heeft wat weg van de klim naar de Cauberg in de Amstel Gold race. Veel lopers zwalken naar boven.
Ik probeer een constant tempo te draaien of het nu heel steil is, of net iets minder. Op deze manier komt mijn “toerenteller”niet in het rode vlak. Het werkt en de klim die ik zo vreesde, valt dus blijkbaar met de juiste tactiek wel mee.
Op de verzorging boven gooi ik een colaatje naar binnen en ik schiet naar beneden. Ik weet dan al lang dat mijn tijd van vorig jaar verpulverd gaat worden, maar elke minuut kan tellen voor de ITRA punten. Na 13 uur en 35 minuten kom ik over de streep, als 39e. Ik zie het scorebord uit een ooghoek en slaak een vreugdekreet. Wat een sterk einde van een prachtig seizoen!
Nu eerst wat hersteltrainingen en in de winter werken aan m’n snelheid. Het seizoen 2016 begint echter ook al te spelen in mijn gedachte als ik op 27 november ga trainen op Gran Canaria, ter voorbereiding op de wereldbeker wedstrijd aldaar op 5 maart 2016. Ik kan bijna niet wachten!
Arjan van Binsbergen