In het uiterste oosten van Belgisch Limburg, nabij de grensplaats Maasmechelen (ca 25 km ten noorden van Maastricht), wordt sinds 2014 in midden november een schitterende trail georganiseerd: de Kraftman Trail. Het is een trail bestaande uit twee lussen: een lus van 7 km en een lus van 14 km. Lopers kunnen zelf bepalen welke afstanden ze willen lopen. Doe je de beide lussen tweemaal, dan heb je een marathon in de pocket.
Deze trail kwam ik onlangs bij toeval tegen op een hardloopkalender. Ik mag graag lopen in België dus de beslissing was snel genomen. De locatie van de trail was speciaal, het parcours gaat door het nationale park De Hoge Kempen en is voor 99% onverhard. Voor liefhebbers van hoogtemeters is het een aanrader, want in de 14 km-lus zitten behoorlijk wat klimmetjes in. Op de halve marathonafstand zitten ca 400 hoogtemeters in.
Op zondagochtend 15 november om even na 7.00 uur vertrok ik uit donker Rotterdam. Het zou die dag in Nederland een echte herfstdag worden: zwaar bewolkt met krachtige wind en in het hele land wat regen, behalve in het zuiden want daar zouden opklaringen zijn. En laat ik nu toevallig naar het zuidoosten rijden. Qua temperatuur was het nog steeds uitzonderlijk zacht: 15 graden. Dat ik in midden november nog in een zomerse outfit kan lopen, gebeurt niet vaak. Ik mag het eigenlijk niet zeggen maar de opwarming van de aarde heeft ook zijn voordelen.
Ik had me aangemeld voor de marathon. De start- en finishlocatie was bij het Vakantiehuis Fabiola, een vakantiepark aan de rand van Maasmechelen met een goed uitgeruste sportaccommodatie. De marathon startte om 10.00 uur. Het deelnemersveld was bescheiden. Ik schat zo’n 50 lopers. Dit was perfect. Marathons/trails als deze zijn het prettigst als daar niet al te veel volk op afkomt. Je kunt dan optimaal genieten van de natuur en ook het kwetsbare parcours door een fraai nationaal park leent zich niet voor een massaal loopfestijn met duizenden lopers.
De eerste lus van 7 km gaat door louter alleen bos met hier en daar een plukje heide. Je kon aan de natuur zien dat de herfst op zijn einde loopt en dat de winter in aantocht is. De loofbomen waren vrijwel helemaal kaal. Hier en daar waren nog berken en eiken die hun laatste bladen aan de takken hadden zitten, maar over een week zal ook dat wel voorbij zijn. Het is overigens wel een mooi gezicht om de scherpe donkere schaduwen van de kale takken en twijgen tegen de lucht te zien afsteken, helemaal als een boom een fraai symmetrische vorm heeft, of juist grillig. De mooiste ‘pantomimen’ van de bomen zie je op de heide of aan de rand van het bos.
Ook aan de vogels kon je merken dat de natuur in ruste gaat. Ik hoorde tijdens het lopen geen enkele vogel zingen of anderszins geluid maken. En voor de paddenstoelen was het seizoen ook afgelopen. Ik heb geen vliegenzwammen of andere gesteelde paddenstoelen gezien, wel allerlei elfenbankjes en aardappelboleten. Deze ultieme herfstsymbolen heb ik zo uitgebreid mogelijk op de plaat gezet. Tijdens deze trail was ik wederom de rennende fotoreporter. Ik ben met van alles en nog wat bezig, behalve met hardlopen.
De mooiste gedeelten van het parcours zijn kort na de verzorgingspost halverwege de 14 km-lus. Het parcours gaat dan over een steile heideheuvel van ca 50 meter hoogte en komt dan uit op een plateau. Hier zag ik een merkwaardig fenomeen: grote zwerfkeien, enkele zelfs manshoog en dat in een zandduinengebied. Het leken wel hunebed-keien, die we in Drenthe tegenkomen. Later kon ik de grote stenen wel plaatsen. Iets verderop in het parcours was een grote zand(steen)groeve en bij een van de wanden meende ik in de verte rotsachtige gedeelten te zien. Even voorbij de grootste kei gaat het parcours nogmaals omhoog. Je bereikt dan het hoogste punt en heb dan een vrij uitzicht op de omliggende omgeving. In het oosten zie je Maasmechelen liggen en in de verte de chemiecomplexen van Geleen. In het zuiden zie je golvende bossen en in het noorden een vlakte met twee piramideachtige heuvels. Dat zullen wel de puinsteenbergen van de voormalige steenkolenwinning zijn. Aan de andere kant van de top liggen twee geschakelde zandgroeves. Een groeve is gesloten en is bij het nationaal park gevoegd. De groeve is nu omgevormd tot een langgerekt meer en ligt in een diepe vallei. De parkbeheerder is momenteel bezig om dit gedeelte goed in te passen in het landschap. Over enkele jaren zal het waarschijnlijk een fraaie plek zijn, waar herten en zwijnen op een vlakte nabij de waterkant kunnen foerageren. De andere groeve was nog in bedrijf en daarom niet toegankelijk voor het publiek.
De afdaling in de voormalige zandgroeve is steil. Trailschoenen zijn een aanrader. Eenmaal beneden aangekomen, loop je over een smalle landtong tussen de meertjes van de beide groeven. Daarna volgt de klim omhoog. Eenmaal boven aangekomen, loop je op de Mechelse Heide. Het moet drie maanden geleden hier schitterend zijn geweest. De conditie van de heide was goed, weinig verstikkende vergrassing. Eind augustus moet de Mechelse Heide een diep purperen vlakte zijn geweest. De lopers worden nu geleid over een lange stuwwal met een mooi uitzicht over de heide. Aan het einde maken de lopers een U-bocht en lopen over een lager gelegen weg terug, slaan dan linksaf en maken dan een laatste grote klim omhoog richting de voormalige zandgroeve. Van hier uit heb je een prachtig uitzicht over de vallei van beide zandgroeven. Daarna vervolgt het parcours zijn weg in het bos en komt dan kort daarna uit bij de start locatie. De lopers worden vervolgens door de sporthal geleid waar in het midden een groen dijkje met finishpoort is opgebouwd. Bij de doorkomst op de 21,1 km lopen de lopers de poort links voorbij en beginnen vervolgens aan de tweede ronde.
Door omstandigheden heb ik niet de volledige marathon gedaan, maar de twee lussen van 14 km en een lus van 7 km. Ik was fysiek helaas niet in vorm die dag, dit in tegenstelling van de fotoreporter want die had een topdag. Al met al heb ik die dag geweldig genoten en overweeg het parcours nog eens op eigen gelegenheid te gaan doen als de heide in bloei staat. Volgens mij worden het juweeltjes van foto’s. Als oud-Veluwenaar die zijn jeugd in de Gelderse bossen en heide heeft doorgebracht, verheug ik me er nu al op.
Raymond Barkman
NB. De foto’s zijn te zien via de link: http://1drv.ms/1PKCT6Q