Het is sinds 2008 de gewoonte van de ASFM, de Verein Ausdauer-Sport für Menschlichkeit e.V. te Göttingen, geworden om elke door hen georganiseerde Brocken Challenge een bijnaam te geven. Zo werd de BC 2008 ‘die wolkenlose’, BC 2009 ‘die sonnenlose’ en BC 2010, toen er vanwege de enorme bergen sneeuw een omweg van 6 kilometer gemaakt moest worden, ‘die Lange’. In 2011 volgde dan ‘die schneearme’ en in 2012, toen het 16 graden vroor, was het de beurt aan ‘die kalte’. Het decenniumjaar 2013 werd opgeluisterd door ‘die zehnte’ en in 2014 werden alle registers opengetrokken met ‘die superlative’: koersrecord, record aantal finishers, record opbrengst voor de goede doelen. En toen kwam 2015. De opwarming van de aarde werd zelfs in de winterse Harz merkbaar: droog, zon en nog eens zon, windstil, aangename temperaturen en pas in het tweede gedeelte een beetje sneeuw. ‘Die traumhafte’ dus. Ja, en wat verzin je dan als de editie van 2016 zich als volgt laat omschrijven: droog, zon en nog eens zon, windstil, aangename temperaturen en pas in het tweede gedeelte een beetje sneeuw’. Geen probleem voor onze Duitse gastheren: het is ‘die Traumhafte 2.0’ geworden.
Als ik dan toch een verschilletje mag noemen dan is het wel dat in 2015 de temperatuur in de loop van de dag ruim boven nul kwam terwijl hij er nu de hele dag (net) onder bleef. Een ander duidelijk verschil is dat het vorig jaar kraakhelder was op de Brocken, die dit jaar even na vijven volledig in de mist verdween terwijl er een kille wind opstak en het licht begon te sneeuwen.
Al met al zijn deze ‘perfecte’ condities niet passend bij de eerste twee woorden van de slogan ‘Kalt, hart, schön’. Het was dit jaar mijn 7e deelname en ik had me eigenlijk voorgenomen om het daarbij te laten. Maar tijdens de loop heb ik besloten om net zo lang door te gaan totdat er weer sprake is van een onvervalste koude en harde BC met op zijn minst een sneeuwstorm rondom de Brocken. Nu maar hopen dat de klimaatverzachting niet verder doorzet…
Dit jaar deden er in totaal maar drie Nederlanders mee. Met één daarvan, Henk Lenderink uit Ede, ben ik mee heen- en terug gereden naar Göttingen. Samen vormden we een stel ‘alte Hasen’ die elkaar tijdens de loop eerst kwijtraakten als gevolg van prangende en qua timing niet overeenstemmende sanitaire stops (de een had last van zijn blaas en de andere meer van zijn spijsverteringsorganisme) maar die elkaar bij de laatste verzorgingspost wonderwel hervonden en gebroederlijk finishten in 10:52. Voor Henk betekende dat een eerste plaats bij de M65. Voor mij was het de op één na snelste BC (10:45 in 2011). We mogen niet klagen, maar het was dan ook een ‘Traumhafte’.
Deze BC stond zoals elk jaar weer garant voor een hoog belevingsgehalte. Het is een bijzondere loop die in feite uit twee delen bestaat: een ‘asfaltmarathon’, gevolgd door een winterse, bosrijke en heuvelachtige landschapsloop met vergelijkbare lengte. Dat alles perfect georganiseerd en geoutilleerd, misschien af en toe wel een beetje ‘too much of the good’.
Eigenlijk is er ook nog een derde deel: de duistere en gladde afdaling van 11 km die je in groepjes of in je eentje moet zien te rennen (hoezo wandelen?) met extra zware bagage (je neemt ook je oude kloffie mee terug nadat je deze hebt verwisseld voor de door de organisatie naar boven getransporteerde droge kleding), alsmede met een flinke pot bier, een hele bratwurst, een vol bord bonensoep en een groot bord pasta met ragout in je maag. Uitdaginkje.
Volgend jaar ‘die extreme’ of ‘die stürmische’? Stilletjes hoop ik het en velen met mij. Want zonder confronterende weersomstandigheden moet deze loop qua zwaarte toch wel wat inleveren hoewel hij nooit gemakkelijk is. Als het maar niet ‘die unmögliche’ wordt, zoals in 2005: ‘Die Challenge wurde wegen Orkans auf dem Brocken bei Oderbrück (km 72) offiziell abgebrochen.’ Oeps. En dan te bedenken dat het dit jaar de 13e BC was en dat nog wel op 13 februari. Mogen we nog blij zijn dat het niet ‘die behexte’ geworden is…
André Boom