2008 las ik het boek ‘De mens als duurloper’ van Jan Knippenberg. Deze ‘Jan Knippenberg Memorial’ is een eerbetoon aan de ‘Knip’. Veel twijfel was er bij mij daarom ook niet om mee te doen aan de laatste JKM.
Ondertussen had ik me al ingeschreven voor de marathon van Enschede. En de SallandTrail op mijn eigen trainingsparcours kon ik niet laten lopen. Waarop ik met de simpele gedachten kwam, dat deze Ultra’s mijn langste duurlopen zouden zijn op het schema wat er niet was. De zeurende rechter enkel/voet bleef tegensputteren zodat het behelpen bleef. Die voet bepaalde zo, wat wel en niet kon en wanneer rust te nemen. Na wat opstart problemen gingen de duurlopen redelijk. Bij de baantraining ontpopte zich een terugkerend beeld. Ik begin als een halve lamme ergens bij de recreantentraining op een vijfde stek om gaande weg tijdens de tempo’s naar de kop te schuiven. Desondanks kon ik mijn begin februari 2016 niet vooraf geplande solo trainingskampweek in de Harz redelijk goed uitvoeren. Met bijna elke dag een hardloopzwerftocht. Waarbij mijn wandelkaart en buskaart onmisbaar waren. Inmiddels ben ik onder de behandeling bij de Chiropractor. Hopelijk kan ik dan ooit nog eens weer echt hardlopen!
Met Christiaan van Meurs reis ik 26 maart af naar de Kust. Spijtig genoeg kan hijzelf niet meedoen na een val van zijn racefiets. Op UltraNed volg ik het laatste nieuws en zie me zelf bij de voorbeschouwing staan. Christiaan wijs ik op de doorkomsttijden. Het is alsof wij niet eens meer hoeven te lopen (alles is voor af al bekend). ’s Morgens vertel ik Christiaan dan ook dat ik 4.50 uur ga lopen (de prognose voor de snelste loper). Ons Hotel licht ideaal gelegen op loopafstand van de start. Desondanks gaan we met de auto. De sfeer bij het restaurant Sea You te Velsen Noord is trail relaxt. Boven in het restaurant is het warm, na de koffie besluit ik daarom beneden me verder voor te bereiden, want we moeten straks de kou in.
Alsof het 10 km loop betreft schieten de koplopers naar alle kanten op richting strand. Voor en achter de strandhuisjes. Vergeten lijkt het voornemen om rustig te starten. Weg gestopt het besef dat het een Ultra is van 60 km. Geordie Klein en Kees van Helmond steken het parcours iets af en komen aan kop. Terwijl de rest positie zoekt in de te vormen tweede groep. Daarin Ralph Apeldoorn en Willem van ’t Veer. Ik twijfel en vorm zo de derde groep met de Belg Vincent Meers (en nog iemand). Het is lekker weer, het zonnetje schijnt. Vanmorgen twijfelde ik over de kleding. Wel of geen ondershirt. Korte of lange mouwen. Het zijn de armstukken geworden en iets op het kale hoofd. Voor me heeft Ralph het al warm gekregen en is met Willem en de meefietser in de weer met zijn kleding. De Belg ontdoet zich van zijn rode jasje en bind die om zijn middel. De man in het blauw naast me kijkt vooruit. Geordie en Kees bouwen al snel een voorsprong op. Terwijl wij op gelijke afstand blijven hangen achter Ralph en Willem. Het strand is goed te belopen op mijn profielloze wegschoenen. De samenwerking is goed. Maar onverwacht laten we de man in het blauw al achter bij de eerste post (10.5 km Castricum). Geordie en Kees verdwijnen langzaam uit zicht. Voor mij die meestal in het Nationaal Park de Sallandse Heuvelrug loopt of andere bosheuvelgebieden is dit aangenaam vertoeven. De zee, het strand, de duinen, de golven. Het is een wedstrijd maar voelt ergens als een training, een unieke dat wel. Zo malen we de kilometers over het zand weg. Waarna de post bij Bergen aan zee al vlot bereikt wordt. Hier is Vincent net eerder en tapt water, terwijl ik daarop moet wachten. Een vrijwilliger komt met een kan water net als Vincent klaar is. Ik mompel wat in mezelf. En mis de aansluiting. Opeens heeft die Belg er flink de pas in gezet en was de samenwerking toch minder goed. Ach maak ik dat zelf ook eens mee (de truc die ik zelf vaak toepas). De eerste kilometers blijf ik wel wat hangen achter hem, maar kom nooit dichterbij. Ergens geef ik het op, of ben ik bezig met het strand en de omstandigheden. Geregeld moeten we om of door het water. Zoeken naar de ideale lijn. Vooruit kijkend kan ik zien waar om gelopen moet worden. Soms is de optie een stukje al springend door het water de juiste. Een enkele maal maak je de foute keus en loop je juist onnodig door het mulle strandzand. Er is veel te zien, ruiters met paarden die over het strand blazen, veel dagjes mensen (met honden), mountainbikers en spelende kinderen. Heel af en toe halen we een 125 km loper in. Het wordt warmer, de armstukken naar beneden. Mijn blik op de voorgangers is verdwenen. Mede doordat er nu zoveel mensen op het strand zijn, die het zicht in de verte troebel maken.
Ik word van het strand af gedirigeerd en zie ook de Belg weer. Bovenop de duinen zie ik net hoe Ralph, Vincent en Willem de 3de post (Camperduin 30 km) verlaten. Ik bedenk me geen seconde en zet een tempo versnelling in. Race langs de post, terwijl ik de vrijwilliger mijn startnummer toeschreeuw “67”. Dan over de stenen platen weer het strand op. Kijkt Ralph nou om? Even later zie ik zowel Ralph als Vincent in een hoger tempo lopen. Ik zie mij poging mislukken. Besef ook dat ik nu met minder sportdrank tot de volgende post moet doen. De vermoeidheid sluipt er langzaam in. Eenzaam volg ik mijn weg over het eindeloze strand. Er is een tweede korte plasstop. Voor het marathonpunt moet ik even een hond van me afschudden onder het toeziend oog van Christiaan. Daar ontdoe ik me van mijn rugzakje en neem een flesje in ontvangst. “Zie je in Den Helder”. Even verderop is de post (42.5 km Callantsoog). Daar vul ik me net gulzig gedronken vocht aan. Warempel staat Willem daar. Die wat treuzelt. Ik ga verder en vraag hem ondertussen of hij mee gaat? Heel even lopen we samen. Waarom heeft Christiaan mijn afgezakte armstukken niet overgenomen? Dan is daar die vijfde plek. Ik moet denken en glunderen van de woorden van Henri Thunnissen; “Jeroen Machielsen haalt regelmatig top-5 noteringen op trails”. Ik neig steeds meer door de plassen te gaan. Als je goed kijkt zie je waar je over kan en waar het water ondiep is, zodat je nauwelijks nat wordt. Opgelucht ben ik als de laatste post is bereikt (49.5 km Julianadorp). Nog circa 10 ik kijk op mijn horloge, onder de 5 is ruim te doen! Even later wordt ik in verwarring gebracht door een man die zegt dat het nog 3 km is (waarschijnlijk bedoelde hij, 3 km nog op het strand). Het laatste stuk was toch 5 km verhard denk ik? En dan hoor ik wat achter me. In een rap tempo komt Alfred Roelen voorbij. Hij oogt scherp. Ik poog aan te sluiten en diep nieuwe krachten aan. Een fietser komt naast fietsen. Ik denk dat hij bij Alfred hoort. Maar het blijkt een vrijwilliger. We moeten de schuine kant op, met keien. Kan het erger. Net nu Roelen flink doortrekt. Ik heb moeite kraak en puf, mijn enkel/voet begint uit volle macht te klagen. Dan het vlakke asfalt. Waarop ik naast Alfred ga lopen (ik geef me zomaar niet gewonnen!). Plots vraag ik me af hoe ver het nog is, want dit tempo hou ik niet lang vol. De meefietser geeft aan dat het nog wel een paar kilometer is. Even later zie ik mijn poging in en sleur mijn vermoeid gestreden lichaam door de laatste kilometer heen. Voor ons zien we Texel en achter de dijk is Den Helder. Boven op de dijk de aanmoediging van Christiaan. “Ik was erbij”. Hanna Knippenberg verwelkomt mij persoonlijk met 3 kussen en trots neem ik de medaille in ontvangst. Binnen struikel ik bijna over een bowlingbaan. Moe, maar niet kapot gestreden, want een heel klein deel van mij werkt koppig niet mee. Voor Christiaan moet het een rare gewaarwording zijn geweest dat hij ziet hoe Jan Muller de 125 wint. Terwijl hij daar voor was tijdens de 120 van Texel 2015. Christiaan bedankt!
Uitslagen 60 km
Halve Jan Knippenberg Memorial
1 Geordie Klein Schoorl 4.13.30
2 Ralph Apeldoorn Heemskerk 4.27.36
3 Vincent Meers Gentbrugge 4.31.04
4 Kees van Helmond Made 4.37.26
5 Alfred Roelen Hillegom 4.42.33
6 Jeroen Machielsen Nijverdal 4.45.13
7 Willem van ‘t Veer Wormer 4.59.50
Jeroen Machielsen