Wat is er mooier voor een beachrunner (wat hardlopen betreft) dan een 60 km strandloop? Niets toch! Medio september 2015 moest ik een beslissing nemen. Of weer een winterseizoen 5 km wedstrijden hardlopen, gepaard gaande met het jakkeren op het Noordwijkse schelpenpad (waar ik altijd mijn felle interval trainingen doe) of heel iets anders! Het werd het laatste. Ik had nog ruim een half jaar de tijd om me voor te bereiden op de ultraloop, de Jan Knippenberg Memorial 60 km. (Naast deze loop werd er ook een 125 km loop georganiseerd, die negen uur eerder van start ging).
Even voor de “gewone” hardloper: wie was Jan Knippenberg? Jan Knippenberg was een Nederlandse ultraloper (afstanden boven de marathon) van het eerste uur, die in de vorige eeuw, vanaf de begin jaren 70 t/m halverwege de jaren 90 enorme afstanden hardlopend kon afleggen. De veel te vroeg overleden Knippenberg (hij stierf in 1995, op 47 jarige leeftijd) kreeg daarnaast van het Nederlandse hardloop magazine Runners (later Runner’s World) een platform aangereikt om als schrijver de wereld van de ultralopers d.m.v. verslagen van zijn lange afstands avonturen en d.m.v. columns, in de schijnwerpers te brengen. Neem daarbij ook nog het schrijven van zijn boek ({i}De mens als duurloper{ei}) en bij alle Nederlandse (ultra)lopers deed dat een diep respect voor deze man geboren worden. Bij het inlezen naar Jan Knippenberg stuitte ik op een geschreven passage van hem wat op mij veel indruk maakte. Hij moet een sterke geest gehad hebben, want anders kan je op je ziekbed niet het volgende schrijven. “Op de kamer (in het ziekenhuis ) was het een anti hardloop wereld, waar geen VO2 -max was, maar piepende en rochelende longen met zuurstof gebrek”. Dan schrijft hij verder: hier ligt de wereld niet aan je voeten……maar knaagt Magere Hein aan je poten,,………. (even slikken).
Dan het verslag. Op weg naar de pier van Velsen Noord, waar de start van de 60 km strandloop (naar Den Helder) was. Met een sterk begeleidingsteam, mijn dochter Sanne, en mijn vrouw Corien gaan we het startnummer afhalen bij restaurant Sea You . Beneden in de hal was Martien Baars bezig met het 125 km lange strandloop gebeuren en op de eerste verdieping kreeg ik van Henri Thunnissen mijn startnummer en een memorial mok. Aan de boorden van de uitloop van het Noordzeekanaal was klokslag 9 uur het vertrek. Ik besloot op ongeveer 2/3 van de groep te beginnen. Tijdens aanmoedigingen van mijn vrouw keek ik naar links, plotseling hoorde ik van voren…ho. .ho… oei een fotograaf, ik kon hem gelukkig net ontwijken. Dan het prima te belopen strand op, met de wind in de rug was er bijna geen “vuiltje aan de lucht”, behalve dan de eerste kilometers, waarin de vieze stank van de Hoogovens was te ruiken. Bij verzorgingspost Castricum nam ik een beker water en liep door. Ik kwam met een ultraloper te lopen die vanaf 2009 was overgestapt van het marathon lopen naar het ultralopen. Ik vertelde hem dat dit mijn eerste ultraloop was en van het 5 km wedstrijd hardlopen kwam. Na 1 uur en 11 minuten namen we afscheid. Ik nam een wandel-eet pauze van 5 minuten, hij liep door. Bij de verzorgingspost Bergen besloot ik alleen nog maar bij de posten te stoppen. Na het eten van een krentenbol en het drinken van 2 bekers water, weer door. Tot aan de “lagune” bij Camperduin was het strand goed te belopen, maar toen ik door een vrijwilliger van de JKM het mulle zand in werd gestuurd, richting het blauwe bord, om om de “lagune” heen te lopen werd het andere koek. Vanaf dit punt vond ik dat het strand een flink aantal kilometers slecht te belopen was. Op een gegeven moment was het zelfs zo slecht te belopen, dat mijn schoenen centimeters in het schuin aflopende grintzand zakten. Op dit stuk liep ik ook de eerste 125 km ultralopers voorbij. Wat mij opviel bij al die 125 km ultralopers, was dat er niet een meer alleen maar aan het hardlopen was. Ze combineerden het hardlopen met wandelen (run-walk-run). Ook het in zich zelf gekeerd zijn, door vermoeidheid, viel me bij de 125 km lopers op.
Bij verzorgingspost Callantsoog nam ik weer een krentenbol, water en een zout “tuccie”. Bij het even uit de wind staan, zag ik een vermoeide Rut Zoutman ({i}mister JKM{ei}) die doordat hij misselijk was niet kon eten en Lex de Boer (een leeftijdsgenoot van Jan Knippenberg), die de dag ervoor zijn 40 jarige bruiloft had gevierd. Verzorgingspost Julianadorp (party tent) was de “winderigste” post. Daar waaide je zowat uit je verschoning vandaan! Een vrouwelijke ultraloopster (60km) wees me op haar klokje en zei tegen me dat ze zojuist een stormwaarschuwing erop had gehad, waarop ze de kuierlatten nam (ik zag haar pas na de finish weer terug). De laatste 10 kilometer was een verrassing voor mij. Nog nooit in mijn leven had ik langer dan 50 kilometer (in mijn laatste training) hard gelopen. Maar het moet gezegd….het viel alles mee. Op de dijk aangekomen bleef het “bonken” gelukkig achterwege. Plotseling zag ik ook mijn vrouw weer, die een tijdje met me opliep. Verderop de dijk (ik liep weer alleen), kwam een “meissie” op een mountainbike me tegemoet fietsen. Bij mij aangekomen draaide ze om, fietste met me mee en zei dat ze me zou begeleiden tot 40 meter voor de finish………ongelooflijk! Normaal krijgen alleen de toppers, of de koploper persoonlijke begeleiding, maar nu ik ook ……. geweldig!
Toen we samen de dijk afgingen, en de 360 graden bocht maakten naar de finish toe werd ik ingehaald door een Belgische ultraloper (125km), die even verderop een Belgische vlag van zijn vrouw aan nam, de vlag boven zijn hoofd hield, en vol emotie zijn loop eindigde (België is op het ogenblik in zwaar weer). Ikzelf nam op 40 meter voor de finish afscheid van mijn begeleidster en werd daarna onthaald door het gezin Knippenberg. Na een groet naar Mikel toe, verscheen ik voor de hartelijke Hanna Knippenberg. Die vertelde dat ze die dag al heel wat zoenen had gegeven, maar gelukkig had ze er nog 3 over voor de …………….. Noordwijkse beachrunner.
Sjaak van der Poel
(fam.v.d.poel <> planet.nl)
PS Zie voor wat bijbehorende foto’s van mijn ultradebuut: beachrunnernoordwijk.blogspot.nl