Verslag van Edwin Otto: “Ik krijg de vraag of ik een broodje hamburger lust. De vrijwilligers lachen om mijn verbazing over de vraag maar verbazen zich nog meer op mijn volmondige JA”
Na een half dagje thuis werken, boodschappen doen, middagslaapje (waar ik 1,5 uur goed heb geslapen), eten rond 18:00 uur, koffie met een taartje, stond ik om 20:05 uur bij de bushalte in Purmerend te wachten op de bus naar Amsterdam. De Intercity richting Vlissingen vertrok pas om 20:58 uur dus ik had nog ruim de tijd om bij de Starbucks twee dubbele espresso naar binnen te gooien. Bij de editie van 2014 viel ik ter hoogte van Zandvoort bijna letterlijk om van de slaap, wellicht helpt wat extra cafeïne. Als je daar toch bent dan neem je ook nog maar een zoet taartje.
In de trein is het vrij rustig en ik zit met een muziekje op mijn oren lekker te relaxen met de oogjes dicht. Bij station Leiden stroomt de trein vol met studenten die de studieboeken er nog maar eens openslaan. Voor hun is het Paasweekend blijkbaar nog niet begonnen. De trein komt mooi op tijd aan op Station Schiedam Centrum zodat de aansluiting op de Sprinter richting Hoek van Holland niet in gevaar komt. Het blijkt dat ik niet de enige loper was die in de trein zat. Ferry van der Ent en Irene Kinnegim stappen uit dezelfde trein. Samen reizen we verder richting Hoek van Holland. Voordat we de Sprinter in stappen worden we nog aangesprokenen door een jonge man die gezien de fles sterke drank waar hij uit stond te lurken nog redelijk helder was. Als hij later op de avond aan zijn drinkenbroers zou vertellen wat onze plannen waren voor de komende nacht dan zouden die dat vast niet geloven. Na aankomst in Hoek van Holland worden wij door de organisatie met de auto opgehaald van het station. Dit bleek achteraf een voorproefje van de manier waarop de lopers onderweg in de watten werden gelegd door de vrijwilligers.
Bij de plaatselijke voetbalvereniging natuurlijk weinig onbekende gezichten. Wij krijgen een mooie JKM koffiemok en twee startnummers. Niet teveel lullen want ik moet nog omkleden, mezelf verzekeren dat ik mijn spullen in de juiste tassen stop en daarna moet ik nog langs de fotoshoot bij Bas Beentjes. Bas maakt voor de start en direct na de finish een foto voor zijn project. Bas heeft vaker foto series gemaakt tijdens de JKM, op zijn website staat veel mooie (sport) foto’s.
Om 23:40 uur lopen we gezamenlijk richting start. Ik loop een beetje achter de groep aan, ik heb niet zoveel zin meer om te praten en wil me focussen op de loop. Om exact 24:00 uur worden we weggeschoten door Bob Knippenberg en begint de reis. Ik heb me voorgenomen om de eerste paar uur op mijn hartslag te lopen/letten. Ik zorg ervoor dat die rond de 135 blijft. Het valt mij op dat de lampjes voor mij al redelijk snel bij me vandaan lopen: iets dat mij in eerste instantie verbaast maar eigenlijk wel logisch is, er staan veel sterke lopers aan de start. Ik loop in de buurt van Ferry van der Ent en weet dat in ieder geval Wilma Dierx (hoor ik regelmatig kwebbelen), Arjan van den Berg en Endy (met die moeilijke achternaam) achter mij lopen. Later bleek Sjaak Bus ook nog achter mij te lopen.
Al redelijk snel naderen we de Zandmotor en volg ik maar de lampjes voor me. Er zouden hier vrijwilligers staan om ons de goede kant op te sturen. Volg je hier de kustlijn dan loop je hopeloos vast en moet je omkeren. Ik kom niemand tegen (en achteraf hoorde ik dat er niemand stond) maar de stoet loopt gelukkig de goede kant op.
De eerste verzorgingspost is in Scheveningen. Flesje water bijvullen, wat snacken en na een plasje weer door. Wilma en Endy halen me daar in en lopen iets voor me. Zij lijken prima de route langs de haven te kennen en samen lopen we door downtown Scheveningen. Hier komt veel volk uit de kroeg en krijgen we natuurlijk de nodige opmerkingen naar ons hoofd geslingerd 😉 Op een gegeven moment zijn we toch de route een beetje kwijt en volgen we maar op aangeven van Wilma de tramlijn naar de strandlijn. Als we daar aankomen zien we Ferry parallel aan ons op de Boulevard lopen. Endy loopt dan wat achter ons en met z’n drieën lopen we over de boardwalk van de ontelbare strandtenten en beachclubs. Zo lopen we nog een stuk verhard tot na de pier van Scheveningen. Als ik een stukje ga wandelen om te eten en te drinken verlies ik Ferry/Wilma uit het oog. Ze lopen onverlicht en kunnen niet ver voor me lopen maar het was fijner geweest als ik meer zicht op ze had.
Nu wordt het echt rustig, niet erg want ik kan me helemaal op mezelf focussen. Ik probeer zo ontspannen mogelijk te lopen en omdat ik een tijdje in de buurt van Wilma heb gelopen probeer ik haar perfecte ultra shuffle na te bootsen. Het is lopen van post naar post en ik ken dit stuk strand wel van de Den Haag Strand Marathon die ik een paar keer heb gelopen. Bij een van de posten, waar we als koningen worden binnengehaald, vraag ik of dit Noordwijk is maar het blijkt Wassenaarse Slag te zijn. Langs Katwijk, waar we dit keer niet van het strand af moeten, kom ik dan in Noordwijk. Dit is ongeveer het 41 km punt waar ik binnen de 4:30 uur langskom (hier is een tijdslimiet van 5 uur). Ik krijg de vraag of ik een broodje hamburger lust. De vrijwilligers lachen om mijn verbazing over de vraag maar verbazen zich nog meer op mijn volmondige JA. Al pratend werk ik een heerlijk broodje hamburger met majo weg en kan ik weer door.
Van Noordwijk is het een relatief saai stuk tot Zandvoort. Het wordt mistig en best wel frisjes. Ik ben blij met de kledingkeuze die ik heb gemaakt. Het strand is redelijk goed begaanbaar, in de buurt van Zandvoort een stuk wat minder maar we mogen niet klagen. Bij Zandvoort weer een gezellige post. Het is inmiddels licht geworden en dat geeft weer nieuwe energie. Het lopen gaat nog steeds prima en ik neem onderweg de tijd om goed te eten/drinken en wandel dan een stukje. Ook ga ik hier op deze post preventief even een paar minuten zitten om de druk van de benen te halen. Nu door naar IJmuiden. Waar, weer net als twee jaar geleden, Andre Boom een stukje meeloopt naar de boot. Als ik aankom om 07:33 uur kan ik direct mee met de boot waar Wilma Dierx en Robert Jan Eggens op zitten. Spectaculair is de overtocht met de snelle boot waar wij met een bocht om een groot zeeschip heen moeten. Het enthousiasme aan boord is groot tijdens de overtocht. Robert Jan komt minder blij aan de overkant: hij is flink afgekoeld en staat te bibberen als een rietje. Zelf zat ik voor in de boot op de grond uit de wind dus ik heb daar geen last van. Het is nog wel erg fris en ik zie af van mijn voornemen om over te gaan op een korte broek en een dunner shirt. Sterker nog, ik hou hetzelfde aan, bel Monique of ze een T-shirt meeneemt (die ik in Bergen aan doe).
Even op gang komen als ik om 08:08 uur weer vertrek uit IJmuiden na tasje bijvullen, droge sokken aan (1 keer door het water gelopen) en een bakkie koffie, krentenbol praatje met Nitish en Lex de Boer, nu een mooi stuk leeg strand voor me en op naar Castricum. Hard zand, blauwe lucht, windje trekt aan (de wind in de nacht mocht geen naam hebben maar was natuurlijk sowieso in ons voordeel) en vanaf hier is het bekend terrein. Lopen gaat goed, voor Castricum zie je Egmond al en voor Egmond het hoge huis op de duinen bij Bergen.
Bij Egmond kijk ik nog uit of ik Bert zie. ik zag dat hij een berichtje had gestuurd maar dat heb ik bewust niet gelezen ik laat me verrassen of hij er is of niet. Ik weet in ieder geval zeker dat Monique met zus en zwager mij opwacht in Bergen aan Zee (ook weer gelijk aan twee jaar geleden). Dit is natuurlijk een mooi punt om naartoe te lopen. Even meet en greet, tasje wederom bijvullen en door. Het lopen gaat nog steeds naar wens. In Camperduin voelt het (ik val in herhaling ook weer net als twee jaar geleden) al een stuk minder. Vanaf hier is het nog 29 kilometer te gaan. Dit is in principe te overzien maar ik weet dat dit in deze staat nog een takken eind is. Daarnaast ben ik bang dat ik (inderdaad net als twee jaar geleden) de laatste 10 kilometer voor geen meter doorkom (daar vorig jaar ruim twee uur over gedaan) Hier wordt het voor mij serieus afwisselend hardlopen en wandelen. Gelukkig meer hardlopen dan wandelen. Ook ga ik met enige regelmaat een paar minuten zitten om de benen rust te geven. Dit helpt want het hardlopen daarna gaat gepaard met minder pijn in de bovenbenen.
De eerste lopers van de 60 kilometer kwamen mij bij Bergen aan Zee zo’n beetje voorbij en nu komt de grote meute me voorbij. Prettig idee om niet de enige te zijn die aan het hardlopen is en zo probeer je een beetje in het spoor te blijven. Ik weet een paar keer goed door een dip heen te komen en dat is natuurlijk een prettige ervaring en de kilometers tellen af richting Den Helder. Een paar kilometer voor de laatste post bij Julianadorp zie ik twee hardlopers voor mij wandelen. Een van de lopers lijkt qua postuur op Berry Snoeren maar als ik ze voorbij ga heeft hij Oscar (Rouwhorst) op zijn startnummer. Ik vraag of ze problemen hebben maar ze hebben niet meer of minder problemen dan ik, algehele malaise 😉
Lekker een koppie koffie bij de laatste post, nog wat naar binnen werken en door voor de laatste 10 kilometer. Ik ben gelukkig tot veel hardlopen in staat en de wetenschap dat de finish in zicht is geeft moed. Waar is de vuurtoren die je normaal van veraf ziet en waar moet ik het strand af? Niet goed vooraf doorgenomen. Als ik dit aan twee fietsers vraag spreken ze me in het Duits aan 🙂 dus dat schiet ook niet op maar al snel zie ik een bord met pijl. Het is gewoon de dijk volgen waar je vanaf gaat als je bijvoorbeeld de DCURbN loopt.
Het zou nog 3,5 kilometer asfalt zijn maar dat is nog een heel eind in deze fase van de loop. Als ik weer sta te twijfelen of ik de dijk op moet om te keren voor het laatste stuk richting tennisvereniging stapt Bastiaan Winkelaar (organisator van de Drie Bruggen Ultra en deelnemer aan de 60 kilometer) uit de auto om mij te vertellen dat ik nog een stukje verder moet keren. Eindelijk een scherpe bocht naar rechts en dan ook nog maar even aanzetten voor het laatste stuk. Mijn horloge laat zien dat het bijna 16:00 uur is en ik daag mezelf uit om binnen deze tijd te finishen. Dit lukt me niet en als ik op voor de laatste keer op mijn klok kijk is het exact 16:00 uur.
Bij de finish staat Hanna Knippenberg me al met een medaille op te wachten en krijg ik de felicitaties van Henri, Mikel, fotograaf Bas Beentjes en enkele lopers die al lang voor mij de finish zijn gepasseerd. Maar waar is Monique met aanhang? Het verbaasde me al dat ze niet bovenaan de dijk op me stonden te wachten. Ik had aangegeven dat ik een gelijk scenario als twee jaar geleden voor de laatste 10 kilometer had voorspeld dus zijn ze maar een borrel extra gaan drinken in de wetenschap dat ze dan nog ruim op tijd bij de finish zouden zijn. Niets minder was waar want 15 minuten na mijn finish kwamen ze met schaamrood op de kaken hun hoofd om de deur van de kleedkamer steken waar ik al lang onder een heerlijke warme douche stond. Voor die tijd nog even bij Bas op de foto die mij wist te melden dat de optische “schade” die ik onderweg heb opgelopen best wel meeviel.
Wat een reis, wat een intensieve indrukken en wat jammer dat dit de laatste editie is van deze bijzondere loop. Hulde aan iedereen die op wat voor een manier heeft meegeholpen aan deze loop. Zonder vrijwilligers geen hardloopevenement!
Edwin Otto
(ednique88 <> hotmail.com)