De 12 uur van Cranendonck, 18 augustus 2001

UltraNed-redacteur Rob van den Hoek schrijft over zijn ervaringen van een fantastische, zeer moeizame en door een zeer recent opgelopen blessure erg spannende wedstrijd.

Het is zaterdagochtend 18 augustus, ik reis samen met collegaloper Han van Bueren vanuit Breda naar Budel-Dorplein. Han heeft pech, hij wordt al geruime tijd geplaagd door een hardnekkige achillespeesblessure, desondanks heeft hij toch besloten om deel te nemen aan de 12 uur. Ik ben zelf ook niet bespaard gebleven van blessure-leed. Drie weken voor Cranendonck heb ik tijdens de training een gescheurde kuitspier opgelopen. Het was voor mij de eerste keer dat ik zoiets heb meegemaakt, daardoor heb ik nog vier dagen getraind. Ik had het gevoel dat ik kramp had en dat de pijn kwam door een eerder opgelopen insektenbeet. Na vier dagen ben ik naar mijn huisarts gegaan en hij constateerde direct een gescheurde spier. Ships, wat nu? Rusten, meneer van den Hoek, rusten. Ik heb een week niet gelopen, mijn kuit ingezwachteld en veel eiwitten gegeten. Ik heb in die week contact gehad met UltraNed-collega’s Anton Smeets en Tom Hendriks om te vertellen dat de 12 uur er voor mij zeker niet in zit. Ze hebben me weer aardig uit de put geholpen en mij er van verzekerd dat een week rust helemaal niet erg is. Het is wel een keertje goed. Ik ben na een week rust weer heel voorzichtig begonnen en het ging erg voorspoedig. Na zeven dagen lopen liep ik weer met de loopgroep mee, natuurlijk ging ik niet voluit, dat mag duidelijk zijn. Ik had weer zin om mee te doen met de 12 uur.

We kwamen aan in Budel-Dorplein en de meeste bekende Nederlandse ultralopers (en een aantal Belgen) waren aanwezig. Even wat mensen begroeten, snel omkleden en naar de start gaan, we hebben straks tijd genoeg om weer bij te praten met collega-lopers. Ik kreeg van Anton Smeets de, wat nu blijkt gouden tip, om heel langzaam te starten en laat veel lopers waar ik normaal samen mee loop gaan en kies mijn eigen tempo. Ik had berekend dat ik rond de tien minuten per rondje zou moeten lopen om niet al te snel te gaan, te snel lopen betekend een hevige pijn in de kuit en daar zat ik niet op te wachten. Het langzame lopen ging erg voorspoedig en uren gingen voorbij. Ik heb weer aardig wat mensen gesproken: Ria Buiten vertelde over haar ervaringen van meerdaagse loop over het Pieterpad, van Groningen naar Zuid-Limburg (>500 km) en over haar voorbereiding voor de Spartathlon (249km). Veelloper Ben Mol wist mij te boeien de aankondiging over een wijn-marathon die hij binnenkort samen met Hans van der Steen gaat lopen en hij maakt in oktober een mooie reis naar Egypte (zonder marathon). Tom Hendriks vertelde ondermeer over de Jungfrau-marathon waar hij voor de derde keer gaat lopen en deze keer gaan ze met een hele groep daar heen (er zijn zelfs supporters bij).

Na drie uur verwen ik mezelf door andere schoenen aan te trekken, heerlijk! We zijn vier uur bezig en ik ga eens lekker een boterham met kaas eten, ik heb hiervoor alleen water gedronken en dat is erg goed bevallen. Vijf uur, de lopers voor de zes uur arriveren en een aantal twaalf uur lopers besluiten om na zes uur te stoppen. Vreemd genoeg beginnen nu erg veel lopers te klagen dat het te warm is en dat ze willen stoppen. Zes uur, de officiële zesuursloop begint en er is weer wat leven in de brouwerij. Het is opvallend hoe moeilijk veel zesuurslopers het hebben want na anderhalf uur zie ik al mensen wandelen!

Ik ben inmiddels aan de tweede helft begonnen en tot overmaat van ramp begint mijn kuit na zes en een half uur op te spelen. Tijd voor een lunchbreak en ander schoeisel. Ik eet nog een paar boterhammen met kaas en drink een halve liter bouillon, dit om zoutverlies te compenseren. De klok tikt door en ik moet verder, want om na zes en een half te stoppen vind ik ook vreemd. Heel rustig loop ik weer verder en na een half uur besluit ik om te rusten. Het doet zeer, ships. Ik ga bij Lies Heijnen (loper en vriendin van Wim Epskamp) met mijn blote voeten in het gras zitten en geniet van het mooie weer. Ik stap heel bewust niet uit de wedstrijd want ik moet tot het einde blijven. Mijn vrouw en dochter (Elske en Geertje) komen de laatste vier uur helpen dus moet ik sowieso blijven. Dan maar even pauzeren. Naast mij komt Carrie van de Beek zitten om uit te rusten en na een tijdje gaan we samen weer op weg.

We zijn zeven uur en driekwartier onderweg en mijn vrouw en dochter arriveren, dat geeft mij een enorme kick, Ik zit dan op ongeveer 70km. Ik besluit om weer te pauzeren en even bij te praten. Naast ons zit mijn loopmaat Henry Okkersen, hij is na bijna 67km uitgestapt met een zere achillespees en moet wachten totdat hij opgehaald wordt door zijn echtgenote. Ik loop rustig verder en ga voor de 75km, dat lukt vrij gemakkelijk en ga toch maar door voor de 80km. Ik loop een rondje met mijn dochter Geertje (6 jaar) en heb het naar mijn zin. Elske komt met een tussenstand (83km) en zegt dat de 100km makkelijk moet lukken. Henry is er ook van overtuigt dat me dat zal lukken. Maar ja, dan moet ik nog wel 17km lopen. Mijn volgende doel is 90km. Dat vind ik erg goed klinken als eindafstand. Tom Hendriks loopt voorbij en hij roept dat ik voor de honderd moet gaan. Ik loop hierna een paar rondjes samen met Tom en ik loop hard en het gaat erg goed. Ik stop ook weer even bij Wilma om te vragen hoe ver ik inmiddels ben en vraag heel voorzichtig hoe veel rondjes ik nog moet voor de HONDERD KILOMETER. “Nog vier rondjes, Rob” zegt Wilma. “weet je het zeker?” vraag ik, ze weet het heel zeker (natuurlijk, hoe kan ik aan haar twijfelen). Op dat moment krijg ik vleugels en heb ik ongeveer een uur over om tot 100km te komen. Ik blijf lekker doorlopen en blijf constant lopers inhalen. Zelf wordt ik ook ingehaald, Lucien Taelman is op weg om 151,353km te lopen. Het laatste rondje, ik ben leeg en wordt door de vrouw van Ron Bakker van harte aangemoedigd en kom helemaal leeg aan bij het busje van Wilma. Ik vraag of ze mijn eindafstand wil noteren op exact 100km. Die laatste meters naar de verzorgingsplaats kunnen mij gestolen worden en ik vind 100km ook wel mooi staan in de einduitslag. Ik heb nog 17 minuten over om uit te rusten tot het eindsignaal klinkt.

Het was een schitterende wedstrijd en ondanks de lichamelijke ongemakken een mooi debuut op de 12 uur. Ik wil Anton en Wilma hartelijk danken voor een ontzettend leuke en perfect georganiseerde wedstrijd. Volgend jaar zal ik er zeker weer zijn.

Rob van den Hoek – UltraNed