Vandaag staat mijn debuut op deze marathon in Sint-Oedenrode op het programma. Na Etten Leur wederom een marathon in Brabant. Deze keer iets dichterbij huis.
De marathon bestaat uit een soort van acht waarbij het clubhuis ongeveer het verbindingspunt is. Circa honderd solo deelnemers vandaag. Idem zoals vorige week is er een estafette marathon wat blijkbaar steeds populairder wordt in sowieso Nederland.
De start is om 11.05 uur. Het weer is prima. De eerste kilometer loop ik op met Jannet en Endy maar laat ze wijselijk hun tempo lopen welke niet de mijne is. Vervolgens loop ik met twee Spartathlon finishers dit jaar op. Jan Spitael is de ene en de ander is een Nederlandse finisher. Sorry maar je naam is me ontschoten. Geweldig om het enthousiaste van beide lopers aan te horen. Ze vertellen tegen elkaar over hun ervaringen en hun tactiek. Ik kan niet laten iets in positieve zin over deze bijzondere loop te zeggen waarna er gelijk een klik is. Inderdaad ik ben vandaag meer aan het genieten van anderen dan van mezelf. Beide heren laat ik ook gaan omdat ik het vermoeden heb dat ze idem als Jannet en normaliter Endy steeds sneller lopen. Echte diesels. Dat zit er bij mij niet meer in.
Het is ook geweldig welke ultra-avontuur Endy binnenkort wil aangaan. Hij heeft in ieder geval voldoende zelfvertrouwen. Wat ik ook cool vind dat hij vandaag weer (idem in Eindhoven) een deel van de marathon met ontbloot bovenlichaam heeft gelopen. Niet dat ik iets met zijn bovenlichaam heb maar voelt als back to basic. Tot ongeveer het moment dat we in een vette hagelbui mogen lopen maar dan is het shirt van harte welkom.
Op het moment van de hagel loop ik op een zandpad. Vandaag bestaat het parkoers grotendeels uit asfalt en deels uit zandpaden en af en toe klinkers. De afwisseling met zandpaden is niet mijn ding. Het parkoers is okay maar vind het zelf niet echt bijzonder. Niets ten nadele van de organisatie omdat ze echt prima werk verzetten. Vandaag heb ik vele vrijwilligers gezien.
Wim Wuestenenk haalt me een kilometer of vier voor de finish in. Ik wil alleen maar finishen. Hij roept me nog toe ‘weer 1 gefinisht’. Inderdaad. Ik heb ook de laatste kilometers moeite met de concentratie. Het heeft vast te maken dat ik te veel van die ‘wedstrijden’ de laatste maanden heb gelopen. De laatste kilometer zie ik het licht weer en loop vijf minuten en veertig seconden terwijl dit tussen de 35 en 40 kilometer een kleine minuut langzamer was.
Na de 1/2 marathon kom ik door in 01:59:45 en finish in 04:12:17.
Na afloop weer een genietmoment welke niet op mezelf betrekking heeft. Jannet Lange wordt gehuldigd als winnares. Eindtijd 03:38. Prima eindtijd. Zelfs een negativ split. Zonder die zandpaden zou ze volgens mij nog vlotter kunnen finishen. Na afloop heb ik de beker in mijn handen gehad. Het eerste wat me te binnen schiet is Rijk de Gooijer die destijds het Gouden Kalf uit de taxi van Maarten Spanjer gooide. ‘Dat ding heeft geen waarde’. Maar het is haar van harte gegund. Wellicht binnenkort een uitbouw vanwege alle bekers en het peerd?
De definitieve uitslagenlijst kan wellicht even op zich laten wachten omdat we zonder chip hebben gelopen. Maar ach wat doet het er toe. Iedere finisher is toch een winnaar!
Times flies when you having fun. Maar de tijd gaat niet snel omdat 24 uur gewoon een feit is. Inderdaad ik word als hardloper oud. ‘Oud worden’ klinkt toch veel beter dan ‘oud zijn’?!
Mede lopers bedankt voor het genieten vandaag en ga ik ooit nog een keer naar de Spartathlon dan wil ik mijn Mexicaanse ‘broer’ Chucho supporten mocht hij zich kwalificeren. Don’t worry ik heb zelf geen enkele illusie. De illusie te finishen heb ik na de eerste ervaring heel snel laten varen.
Ik kijk uit naar een dertig kilometer samen met mijn vrouw in Mexico eind dit jaar. Niet zomaar een dertig kilometer maar we lopen richting een vulkaan. Een trail van 34 kilometer wil mijn vrouw begrijpelijk niet. Echt niet te doen voor me. Verschillende keren rivieren doorwaden en met handen en voeten rotsen beklimmen. De trail van vorig jaar staat me nog helder voor geest. De vrijwilligers vroegen me in de vet stromende rivier of ik kon zwemmen waarop ik mijn gebrekkig Spaans zeg ‘ja in het zwembad’. En in de pracht en ruwe Mexicaanse natuur presteerde ik het om twee keer verkeerd te lopen. De eerste keer nam ik circa tien lopers met me mee, haha. De tweede keer liep ik samen met mijn vrouw verkeerd. Onvergetelijk maar dus begrijpelijk niet voor herhaling vatbaar. Nu op naar een hopelijk niet actieve vulkaan. Echter dit jaar eerst nog een paar keer finishen in Nederland voordat ik naar Mexico reis.
Nog een correctie op mijn verslagje van vorige week. De eerste marathon in 1991 is geen 16 jaar geleden maar 26 jaar geleden. Inderdaad een ultraloopster kan beter hoofdrekenen dan ondergetekende.
Sportieve groet,
Henk Harenberg