Vandaag voor de tweede keer deelgenomen aan deze marathon in Herten. De eerste keer is een kleine vijf jaar geleden. Verwachtingen heb ik vandaag niet. Het heeft twee redenen. De eerste is dat mijn hoofd meer in Mexico bij mijn familie is dan in Herten. A.s. zondag vertrek voor een klein maandje naar het zonnige Orizaba. Mijn hoofd is symbolisch dus niet aanwezig, anders zou ik lopen als ‘een kip zonder kop’. De andere reden dat ik niet echt met deze marathon bezig ben, is dat ik gisterenavond tot 21.00 uur gewerkt heb. Tja de financiële afsluiting ben ik niet in Nederland, dus doe al wat mogelijk is zodat niet al het werk bij anderen wordt neergelegd.
Terug naar Herten. Voordat ik afreis sta ik met mijn pantoffels en pyjama om zeven uur in de ochtend op straat. Nee, niet omdat ik uit mijn huis ben gezet vanwege bijvoorbeeld het niet kunnen voldoen van mijn hypotheekverplichtingen maar code geel is afgegeven. Tja in Nederland willen we op alles voorbereid zijn maar het is gelukkig (of ongelukkig, had ik nog een paar uur kunnen uitslapen) geen code geel. Dus op naar Duitsland. Echter over de grens ligt er toch her en der sneeuw.
Vandaag is het ook nog even afwachten hoe het met mijn linker ellenboog gaat. Ik heb het letterlijk achter mijn ellenboog. Het voelt meer als een ellendeboog vanwege intensief tuinieren gedurende de laatste maanden. Tijdens de laatste klus het snoeien van de knotwilgen voor de oprit van mijn huis schoot het er in. Een zenuw en een pees willen elkaar blijkbaar geen ruimte geven waardoor het irritant drukt. Maar de tuin is inmiddels winterklaar.
De marathon start om 10.30 uur. Een prima tijdstip omdat ik geen vroege vogel ben. Daarnaast loop ik persoonlijk liever op zondag dan op zaterdag. Circa vijftig sportievelingen starten. Al snel (eh langzaam) loop ik in de achterhoede. Even kijken hoeveel ik er nog tel. Precies twee. 1 van die twee haalt me in maar die heb ik in de tweede ronde weer achter me gelaten.
De marathon bestaat uit drie rondes. Wat de organisatie als flache Strecke omschrijft is echt niet flach. Het is regelmatig vals plat met lichte glooiingen en afdalingtjes. De eerste ronde valt er lichte sneeuw of wat er ook mag voor doorgaan. De weg is hier en daar glibberig. Zeker op een kleine brug. De eerste tweede rondes lopen er allerlei lopers voor en achter me die afstanden van de vijftien km t/m dertig kilometer lopen. De meesten lopen natuurlijk sneller. Een aantal kan ik nog inhalen.
Wat een pluspunt voor organisaties tijdens de winter is dat ze enigszins warme drank aanbieden. Deze keer is de Gatorate iets verwarmd. Helemaal super. Koude drank werkt niet in combinatie met koud weer zoals vandaag. Gedurende de tweede ronde haal ik een paar lopers in en in de laatste ronde idem dito. Vanaf ronde tweed ligt het asfalt regelmatig vol met plassen. Op 1 plek moet je gewoon met je voeten er dwars door.
De kick de laatste vijf kilometer er nog een paar in te halen blijft geweldig. Voor de statistieken: de eerste halve marathon in twee uur en zeven minuten. In de tweede helft leg ik drie minuten en vijfenveertig secondes toe t.o.v. de eerste halve marathon. Prima, toch?
Wat ik tijdens deze loop besef dat ik vandaag voor de 202ste keer finish. 1 kilometer meer dan de langste afstand die ik ooit heb gelopen t.w. 201 kilometer alhoewel dit laatste voor mij niet echt een topprestatie is. Tijdens de laatste ronde besef ik me tevens alleen dnf op wedstrijden > 200 km heb gehad. Inderdaad voor dergelijke immense afstanden ben ik te labiel.
Normaliter is dit mijn laatste loop in wedstrijdverband v.w.b. 2017 in Nederland omdat ik dus volgende week zondag in het vliegtuig stap. Daarnaast zou ik ergens nog willen deelnemen, die marathon in Diever is qua parkoers niet bepaald mijn ding. Zeker niet als het ook nog eens de hele week nat wordt.
Qua aantal keren finishen dit jaar ben ik tevreden. Gemiddeld 1 keer gefinisht per twee weken zonder noemenswaardige klachten. En dat het tempo in de loop van de jaren fors is afgenomen is van minder belang. Mocht ik 85 jaar worden, dan wil ik fysiek niet teveel hinder ondervinden van al dat geren.
Wat ook prettig is het belang van hardlopen te ervaren. Qua prestaties stelt het niets voor, dus niet te belangrijk maken. In het begin van mijn hardlooptijdperk voelde het te belangrijk, voelde alsof mijn status er van afhangt. Echt de grootste flauwekul. Het is ook mijn tip aan niet toppers (wat we voor onszelf natuurlijk wel zijn) stop er regelmatig momenten van relativering, zelfspot, humor e.d. in. Inderdaad in je eigen spiegel kijken.
Normaliter zijn jullie dit jaar van mijn verslagen verlost omdat de eerste loop in wedstrijdverband een dertig kilometer richting een vulkaan ergens in Mexico wordt. Dertig kilometer kan dan niet veel lijken maar uit eigen ervaring weet ik inmiddels dat het pracht land over een prachtige, ruige en bergachtige natuur beschikt. Vorig jaar een trail van 25 kilometer in Mexico kostte me zoveel fysieke moeite (dwars door rivieren en klimpartijen met touwen) maar heeft me ook zo doen lachen omdat ik zo kon genieten van mijn geploeter.
Voor een ieder een fijne december maand gewenst & een gezond, gelukkig en sportief 2018 gewenst.
Sportieve groet,
Henk Harenberg