10-6-2018 D-Day
1:45
Gaat de wekker, jemig wat vroeg. Snel tandenpoetsen, aankleden en de laatste dingen controleren. Heb ik alles??? Zaterdag heb ik alles al klaar gemaakt en neergelegd maar op het laatste moment voor vertrek toch nog twijfel en dubbel check. Dan klopt er iemand op het raam, Stephan (broer) is ook al wakker en klaar voor vertrek.
2:15
We zitten inmiddels allemaal in de bus en zijn klaar voor vertrek naar Pietermaritzburg. Vanaf Durban (met onze B&B) bijna een uur rijden. In de bus ontbijten, 3 uur voor de start eet ik nog een banaan, 2x een snelle jelle en drink mijn eiwit shake. Dit is voorlopig het laatste vaste voedsel voor vandaag. Anderen zie ik halve broden met jam wegwerken. Ik moet daar niet aan denken, veel te zwaar op de maag. Onderweg komen we veel bussen met lopers tegen maar ook heel veel ambulances. Later krijg ik te horen dat tijdens de Comrades de grootste EHBO post van het continent word opgezet om lopers te ondersteunen.
3:30
Nog 2 uur voor de start komen we aan in Pietermaritzburg, lekker op tijd. De bus is inmiddels dichtbij de start geparkeerd maar we wachten nog even in de bus, we zitten nu op 680 meter boven zeeniveau en het is hier 5 graden. Dus we proberen zo lang mogelijk warm te blijven.
4:30
We nemen afscheid van de supporters maken nog een groepsfoto en vertrekken richting de startvakken. Onderweg nog een keer naar de wc en ik loop richting startvak F. Voorin het startvak staat een grote groep Afrikaanse mannen te zingen en te dansen. Wat is dit mooi zeg, 90 km hardlopen en nu al feest.
5:15
Het ritueel gaat beginnen. https://youtu.be/8oakNCaX1OI Eerst het volkslied, alle Zuid-Afrikanen zingen hard mee. KIPPENVEL. Dan het Shosholoza https://nl.wikipedia.org/wiki/Shosholoza ik kijk links en rechts en zie bij meerdere mensen de tranen over hun wangen lopen, bijna begint het bij mij ook maar concentreer mij op de start. Het laatste nummer, Chariots of Fire van Vangelis. Nu is het afwachten tot de haan gaat kraaien, na de 3e keer klinkt het startschot. Een grote doffe knal!
Na ongeveer 7 minuten passeer ik de startstreep. In tegenstelling tot de wedstrijden in Nederland waar iedereen een netto tijd krijgt is het hier anders. De wedstrijden in Zuid-Afrika zijn van gun-to-gun. We hebben dus precies 12 uur en geen seconde langer. Doordat ik dus 7 minuten later start heb ik nog 11:53 over voor de 90 km naar Durban.
Ik had mijn wedstrijdplanning vrij duidelijk: rustig starten, genieten en als ze bergop gaan wandelen gewoon lekker meedoen en ook wandelen. De eerste anderhalf uur in het donker gaan snel voorbij, wel belangrijk om nu al goed te eten (hammer-gel) en water te drinken. De zakjes water die we krijgen zijn ijskoud, dan kan niet goed gaan als ik het zo opdrink. Ik besluit om 2 zakjes aan te pakken en ze 15 minuten vast te houden zodat ze lauw zijn, dan krijg ik zeker geen last van mijn maag.
We gaan al vrij snel omhoog naar de eerste heuvel, Polly Shorts en Little Pollys. Nou voor ons Nederlanders zijn het gewoon bergen. En er word direct gewandeld bergop. Het begint nu licht te worden en wat een uitzichten zeg, adembenemend mooi. Volgende berg Umlaas Road, begin deze nu al te voelen en twijfel direct. Is het te vroeg of is dit normaal. Niet te veel nadenken en genieten. Op naar Camperdown, hier staan de supporters voor de eerste keer. Van een afstand zie ik ze al staan en besluit om gewoon lekker door te lopen, elke seconde die je nu stil staat kan je op het einde tekort komen. Dus hoi zeggen en weer door richting de Cut-Off van Cato-Ridge.
Onderweg zijn er 5 zogenaamde Cut-Off points, als je deze punten niet voor een bepaalde tijd haalt word je uit de wedstrijd genomen en eindigt daar de Comrades voor jou.
Kort na Camperdown zie ik in de verte een Nederlandse vlag en focus mij daar op, als ik dichterbij kom zie ik dat het Ans is. Ik vraag waar John en Jeffrey zijn. Jeffrey is al voorbij maar John kan er elk moment aankomen. Nog geen 5 tellen later is John daar, ik zeg gedag en loop rustig door met de wetenschap dat hij mij straks wel voorbij komt. Dit is na een kilometer ook het geval en we besluiten om samen verder te lopen.
Bij Cato Ridge loop ik 40 minuten voor op de tijd, dit gaat goed en volgens plan. Lekker doorgaan, nu begint het zware gedeelte. Op donderdag hebben we een deel van de route bekeken en ik weet dus wat mij te wachten staat. Donderdag werd het akelig stil in de bus bij het zien van de heuvels en afdalingen. Onderweg is het gezellig kletsen met John en hij maakt ook menig filmpje met zijn Go-Pro.
Op naar Harrison Flats. De naam doet anders vermoeden, het is hier constant omhoog en omlaag weinig Flat voor ons. Maar voor de Afrikanen niet noemenswaardig, ook hier weer fantastisch uitzichten over de “valley of a 1000 hills”.
Waar het te steil omhoog gaat, gaan we wandelen tot het weer naar beneden gaat. Bij de drankposten nemen we goed de tijd om drinken te pakken en te eten. Vanaf 40 km neem ik ook bij elke post een bekertje Cola.
We gaan nu op weg richting Inchanga en Drummond, dit is precies op de helft en dan kan het aftellen beginnen. De borden langs de kant geven aan hoeveel kilometer er nog gelopen moet worden dus we gaan nu de goede kant op. Eerst krijgen we Arthurs Seat: oud-winnaar Arthur Newton nam hier altijd een korte pauze in een stukje uitgeholde bergwand. Het is traditie om een bloem op zijn plek neer te leggen en hem goede morgen te wensen, dit zou geluk voor de 2e helft van de race op moeten leveren.
Net voor Drummond is de Wall of Honour, als je de Comrades uitloopt kan je een bordje met je naam op een steen laten plaatsen en sta je dus voor eeuwig op deze muur. Volgend jaar kan ik dus langs mijn eigen naam lopen.
We komen aan in Drummond en wat een gekkenhuis is het hier. Het is overal al druk met support langs de route maar hier staat het rijen dik langs de kant. Bizar en weer kippenvel, wat is dit mooi zeg. 45 km in de benen en nog 30 minuten voor op de Cut-off van Drummond. We gaan nu weer langzaam omhoog richting Botha’s Hill, de laatste echt zware berg. Ook hier weer veel support langs de kant maar de benen begin ik nu wel te voelen. Mijn langste wedstrijd was de 60 van Texel tot nu toe. We zitten op 55 km. Dus we komen bijna op onbekend terrein. Na Botha’s Hill weer naar beneden, ook hier voel ik mijn bovenbenen. Constant de klappen van het naar beneden lopen begint zijn tol te eisen. Goed blijven eten en drinken af en toe wat zout en Cola, de cola blijft toch een wondermiddel tijdens het hardlopen.
Op naar Hillcrest, hier zouden de supporters voor de 2e keer staan. Helaas zijn ze al vertrokken als ik voorbij kom. Ze wilden namelijk op tijd in het stadion zijn voor de eerste loper van onze groep. Ik maak een foto (doe ik meerdere keren tijden het omhoog lopen) en stuur hem in de App-groep. Ik ben bij Hillcrest, het gaat lekker en heb er vertrouwen in dat de finish gehaald word. Krijg al snel bericht terug en loop weer verder. Even verder bij 60 km staat Ans weer, klein beetje drinken. John plakt een nieuwe pleister op zijn schouder en we spreken af om elkaar weer te zien maar dan in het Moses Mabhida Stadion.
We passeren het 60 km punt, mooi moment. We hebben beide nooit verder gelopen dan 60 km. En mogen nu nog 30 km. Best bizar.
Nu begint de afdaling van Fieldshill. Wat een klote ding. Ongeveer 8 km dalen en de benen deden al pijn. Om het nog wat lastiger te maken lopen we over een snelweg met veel bochten, maar deze liggen vrij schuin waardoor ik veel last van mijn linker hamstring krijg. Normaal probeer je de kortste route te nemen maar dat gaat nu niet, de buitenbocht is namelijk iets vlakker en loopt voor mij makkelijker. Dan maar een beetje omlopen, dat kan er nog wel bij.
Onderaan Fieldshill lopen we Pinetown binnen. Op donderdag was dit echt een troosteloos stadje met een betonnen weg. Die weg is er nog steeds maar nu staan de mensen rijen dik langs de kant en zijn de aanmoedigingen fantastisch. Ik merk dat de energie op begint te raken en ik steeds meer moeite heb om John bij te houden. Tegelijk trekt dit mij er ook doorheen, als ik hier alleen had gelopen was het veel zwaarder geweest en had ik waarschijnlijk meer gewandeld. Vanaf hier is het nog een halve marathon, we hebben hier 3 uur de tijd voor. In principe een eitje maar met bijna 70 km in de benen zal dit wat anders zijn.
Na Pinetown krijgen we Cowies Hill, de laatste beklimming en in de verte zien we Durban al liggen. Na Cowies is het alleen nog maar dalen hebben ze ons verteld, grootste deel is ook dalen maar er zitten nog aardig wat vervelende kuitenbijters in.
Nog 15 km te gaan en bijna 2 uur. Het kan bijna niet meer mis gaan. Met nog 12 km te gaan lopen we Durban binnen, wat een fantastisch gevoel is dit zeg. Het is iets stiller met support langs de weg want we lopen al een tijdje op de snelweg. En dan voel ik kramp opkomen in mijn linker hamstring, oh oh hoe gaan we dit oplossen? John geeft mij 3 zakjes zout van de McDonalds en ik gooi ze achterover met een zakje water en wandel rustig verder. Zeg tegen John loop jij maar door ik red mij wel. John zegt NEE, we hebben nu al zo lang samen gelopen nu maken we het af ook. We spreken af om bij de volgende lantaarnpaal weer te gaan hardlopen en ik kom vrij probleemloos weer in beweging, bij de volgende drankpost een extra bekertje cola en het gaat weer aardig.
Inmiddels hebben we al zicht op het stadion maar moeten nog zo’n 6 km. Het kan niet meer fout gaan maar we willen wel voor de 11:45 groep blijven. We halen ze in en besluiten nog even aan te zetten, in de laatste 6 km zit nog een heel vervelend hoog viaduct. Vergelijkbaar met het Prins Clausplein zo hoog. We vervloeken hem even maar moeten er toch over. Na deze heuvel (de laatste) is het naar beneden en alleen nog maar vlak. We lopen langs het Cricket Stadion en gaan de laatste kilometers in. Heel gek om dan weer energie te voelen, men zegt altijd dat het dan lekker gaat omdat je de stal ruikt.
Opeens hoor ik John roepen, rustig!! Ik ging net wat te hard voor hem maar we hebben al besloten samen te finishen. Met nog 2 kilometer te gaan stuur ik Stephan een foto van het stadion en zeg “we komen eraan”. Ook bel ik ff naar huis waar ze de hele dag hebben meegeleefd. Als ik mijn moeder aan de lijn heb komen de emoties los. Zo lang voor getraind en dingen voor gelaten! Fantastisch mooi moment.
Links het grote stadion en ik loop inmiddels in de laatste kilometer. De hele tijd flitst nog door mijn hoofd, wat een mooie dag! Linksaf het stadion in, grote felle lichten aan het eind van de tunnel en dan het stadion in. Een oorverdovend kabaal en wat veel mensen, ik pak mijn telefoon en film de laatste 300 meter. Finish tegelijk met John, dit hebben we mooi samen geflikt. We worden na de finish direct linksaf gestuurd richting het internationale meeting point. Dan krijgen we de medaille, ondanks dat het de kleinste van allemaal is, is dit zeker de mooiste en meest zwaarbevochten die ik heb.
Na een paar minuten zie ik mijn broer weer en geef hem een stevige knuffel. Ook ontvangen we de felicitaties van de overige lopers en nemen we voorzichtig plaats in het stadion. Even zitten en uitpuffen. Terwijl ik mij een beetje probeer op te frissen en om te kleden loopt de klok richting de
12 uur. De spanning stijgt in het stadion en er wordt afgeteld vanaf 10 naar 0. Dan een pistoolschot op precies 12 uur. De finish is gesloten en er klinkt applaus en verbazing. Er zijn mensen net op tijd binnen maar ook genoeg net niet. Soms een meter voor de finish of een paar honderd meter er voor. Hartverscheurende beelden op het grote scherm, 90 km afgelegd en dan net te laat komen. Dat wil je simpelweg niet meemaken.
Wij besluiten te vertrekken richting de bus en proberen zo goed als het kan te strompelen. Eenmaal in het B&B aangekomen lekker douchen en richting een restaurant om lekker te eten. Het besef van de prestatie zal de komende dagen/weken wel gaan komen.
Met vriendelijke groet,
Marcel Kemp
(marcel_kemp <> tele2.nl)