Afgelopen zaterdag, was het tijd voor mijn eerste Ultra van dit seizoen: de 80 km Ecotrail de Paris. Een oude bekende, ik liep deze race door de bossen en heuvels (1500 m+) rond de Franse hoofdstad ook al in 2014 en 2015.
Mijn eerste deelname (8.11 uur) werd gekenmerkt door modderige paden, de tweede (6.59 uur) door een kurkdroge ondergrond. Om deze ritmiek in stand te houden was het nu weer tijd voor modder. Tussen de 20e en 60e km was het door de plassen, over omgewaaide bomen en glijden geblazen.
De race zelf was door de jaren volwassen geworden, met 2500 inschrijvingen een serieuze wedstrijd! Wellicht is de prachtige finish, na 10 km langs de Seine, op de eerste verdieping van de Eifeltoren, een extra publiekstrekker.
Het startschot valt en ik weet van de “fuik” in het pad na 1 km. De rest blijkbaar ook. Alsof de fuik ook de finish is, spurt iedereen over het drassige gras van het recreatiegebied van St Quentin. Ik voeg in, rond de 100e plek, niet slecht.
Via voornamelijk gravelpaden, lopen we na een uurtje het bos in. Sokken nat, de schoenen onder de modder. Het tempo zakt eindelijk wat, zeker als de eerste heuvels aangedaan worden. In dit lastige stuk klim ik op tot de 45e plek! Na km 55 “schiet ik mezelf in de voet” door even niet goed op te letten en ik mis een vlaggetje. Een bonus kilometer is het gevolg, een Franse wandelaar zet me weer op het juiste spoor.
Deze dwaling kost me ongeveer 10 plaatsen. De bospaden worden droger door de zanderige ondergrond en op km 68 zien we de Eifeltoren. Door het bos naar beneden en de vernieuwde boulevard op langs de Seine. Ik kan handig gebruik maken van de vele joggers door regelmatig even aan te haken. De avond valt en de verlichte toren vormt een baken van verlossing.
In deze fase laat ik mezelf zien dat de conditie goed is. Het tempo houd ik relatief makkelijk hoog, ook de hartslag blijft binnen de perken. Ik verlies een paar plaatsen, maar de schade valt mee. Dat geldt overigens niet voor de Champs Elysees waar tijdens ongeregeldheden tussen Gele Hesjes en politie een staartgevecht woedt. De lopers merken hier niets van, ik zie het pas later op het nieuws.
De finish qua tijd en uitslag is onderaan de Eifel toren, maar de trap moet nog wel beklommen worden voor finish foto en “gifts”. In mijn euforie laat ik zien dat mijn benen echt nog goed zijn en ik ren naar boven. Ik haal nog een paar lopers in, eentje herinnert mij aan het feit dat de eindstreep al gepasseerd is. Het gaat mij om het bewijs dat de wintertraining me duurvermogen en kracht heeft gegeven. Mijn 2 geplande hoogtepunten dit jaar, de UTMB en het WK 24 uur, zullen dit zeker van mijn lichaam vragen.
Ik passeerde de finishlijn in 7.28 uur op de 63e plek! Blij dat het goed zit fysiek en blij dat het seizoen eindelijk begonnen is. Beginnen met een succes maakt het toch net even wat leuker. Understatement 🙂
2000 lopers halen de streep, ruim 300 blijven ergens in de modder steken en stappen uit. Volgende ultra is de 6 uur van Steenbergen (12 mei), daarna begint het hooggebergte seizoen. Op naar een mooi jaar!
Arjan van Binsbergen