Let’s party!

Het is me daar een feestje geworden in Texel.

364 dagen heb ik er naartoe geleefd.
Keihard getraind, geleefd als een asceet, volledige geheelonthouding.
Geestelijk bijna kapotgegaan. Maar met de nodige psychologische begeleiding toch gefocust naar dat éne moment. Elke dag naar de masseur, beurs gekneed, geprikt en gestoken. Eten gewikt en gewogen, geen gram vet teveel, pasta’s en koeskoes geschranst tot mijn stoelgang alleen nog maar bestond uit vloeibare pasta.
Hectoliters sportdrank in mijn kloten gegoten, geen wijntje of likeurtje, geen aperitiefje, nada, nul, zero. Alleen maar Leppin, Energy boost, training formula, carbo load. Poeder, water schudden. Dat poeder, aaaaaaah. Dat witte poeder……………..waaaaah.
Nog 364 dagen, en een kleine 4 uur. Als ik dan mijn best heb gedaan is mijn seizoen geslaagd, is iedereen weer gelukkig, zijn de sponsors blij, de coach happy en mag ik in decompressie gaan.

4uur en 10’ en een zwaar bevochten eerste plaats, 60km afgehaspeld; missie geslaagd. De commentaren zijn lovend, één van de spannendste 60ers van de laatste jaren. Iedereen blij, iedereen tevreden behalve een enkeling die kritisch is over parcoursrecords en luiheid.

I don’t care, ik snak naar decompressie, laat het witte poeder maar komen. Neen, niet de leppin, als ge dat in uw neusgaten stopt dan schijt ge gelijk ne floere! De coke, dat willen wij. Coke en drank en jonge wijven, topless op de parelwitte stranden van Texel. En snel als ’t kan, want we hebben maar één dag.
Het was me een 365e dag. Ons bungalowtje zag er niet uit. Lege flessen drank, damesslipjes en hier en daar streepjes wit poeder met opgerolde eurobriefjes van 1000 en giletmesjes.
Het geld van de sponsor is weer goed besteed. De dochter van een plaatselijke rijke manager zag en proefde er goed uit, ook al was ze nog maar juist 16.
Dat de gewone mens last heeft van de economische crisis kan mij geen reet schelen, mijn sponsor moet hier en daar een fabriekske sluiten en wat mensen op straat zetten om mijn loon te waarborgen. Ik ben daar niet verantwoordelijk voor, trouwens wat is dat nu voor een vies woord; verantwoordelijk zijn. Ik ben op dat punt ook maar ne gewone mens, die af en toe een pleziereke wil. Trouwens echte verslaafden snuiven een heel jaar, ik doe dat maar op één dag, nadat ik 364 dagen hard heb afgezien. Allé, denk ik toch, want na al dat drinken heb ik meestal een black-out en weet ik zelfs niet of ik wel cocaine gesnoven heb.
Tja, dat is een vervelend probleem, soms begin ik dan te drinken en in mijne kop ben ik dan nen andere mens en dan weet ik niet meer wat ik doe. Ons mama heeft het nog gezegd, en ook ons bomma. Doe het wat kalmer aan met die drank, je bent een publieke figuur, je hebt een voorbeeldfunctie. Jongere lopers zien naar je op. Wees toch verstandig. Duursporters en verstand, dat gaat niet samen.

’s Avonds wanneer ons kot is opgeruimd en wij alweer toeleven naar de volgende 364 dagen staat er toch wel een ganse commissie die snakt naar wat urine van mij zekers!
Wat komen die mannen nu op dit onnoemelijk klein onbeduidend eiland zoeken. Er zijn zoveel eilanden op de wereld, tropische, warme waar we cocktails zuipen tussen twee snuifbeurten door. Maar neen, die gasten willen mijne blote leuter zien in Texel.
Het is de tweede keer dat die gasten me dit flikken en deze keer hang ik er weer aan. De sponsor zal boos zijn, de coach ook, al is hij de kalmheid zelve en denkt hij veel na. Dat moet hij wel wat dat vermogen ontbreekt bij mij en hij wordt er voor betaald.
Allé, ons moeke zal weer eens een smeekbede op mijn site zetten met de vraag of ze me wat willen gerust laten, en dat ik onder grote druk sta en ook maar ne simpele mens ben. Ons bomma geeft nog wel een keer een interview en vertelt hoe schattig ik als kleine baby en kleuter was. We steken er nog wat fotookes bij van mij terwijl ik mijn eerste looppassen zet. Ach, ik hou me wat stil, beloof dat ik in therapie ga, geef wat geld van de Zwitserse bankrekening terug en over twee jaar zijn ze alles vergeten en dan sta ik weer in Texel. Nog één keer winnen daar en de schoen van Knip is van mij, ben ik wereldberoemd, bouwen we weer een feestje, snuif ik nog eens een keer en begint heel het gezever opnieuw. Met deze frequentie val ik onder de recreatieve gebruikers en dat vinden ze allemaal niet zo heel erg.
Ge moet dat ook een beetje zien als investering hé. Na mijn carriere laat ik er een boek over schrijven, met als ondertitel: de waarheid en niets dan de waarheid, schuif de schuld in de schoenen van de sponsors, coaches, de druk en het publiek. Ons Birgit vond dat ook een goed idee, want daartegen zitten de kinderen op de unief en een kot kost veel.

Maar nu ga ik rusten want ik heb nog wat koppijn van den drank, of is het nu van de coke, ik ben het alweer vergeten.