Het is zaterdagochtend 15 juni 2002 de wekker gaat om 06:00 uur en met een suf hoofd sta ik op en maak, zoals ik eerder beloofd had, mijn zevenjarige dochter wakker en gaan we samen ontbijten. We nemen beiden wat cornflakes en ik zoek mijn laatste spulletjes bij elkaar. Snel spring ik in de auto en besef heel goed dat de komende dag een erg lange dag zal zijn.
Onderweg van Breda naar Den Haag eet ik een boterhammetje en rij zeer ontspannen op een erg rustige weg naar de Randstad. Ik kom lekker op tijd aan bij Haag Atletiek en weet mijn auto nog op het terrein te parkeren, iets wat later niet meer kan.
Bij het aanmelden kom ik Carrie van de Beek tegen en ik mag mijn tas die dag bij zijn vrouw leggen. Toch wel prettig dat mijn spulletjes bewaakt worden en ik hoef niet moeilijk te doen als ik iets wil gebruiken.
Om 09:00 uur valt het startschot en start ik met nog negentien twaalfuurslopers aan de wedstrijd. Een groot aantal estafettelopers start ook samen met een groep zesuurslopers die ook om 09:00 uur starten. Een tweede groep zesuurslopers start om 11:00 uur.
Het is nu zaak om niet te hard te gaan en het tempo van de zesuurslopers over te nemen, de estafettelopers lopen veel harder. Het verschil is erg duidelijk. Ik heb de neiging om erg snel te starten en moet bewust met de rem erop gaan lopen om zo rustig te wennen. Het lichaam moet gewoon wennen aan 12 uur rondjes van 1851 meter lopen.
Het valt op dat het niveau van de lopers onderling niet veel verschilt en we blijven dan ook urenlang in dezelfde ronde lopen. Het zonnetje laat zich af en toe zien en na verloop van tijd wordt het lekker warm, met een pittig zeewindje erbij is het prima uit te houden. Ik loop een aantal rondes samen met Jan Maaskant uit Baarle Nassau en hij boeit mij met verhalen over triatlons. Jan heeft een aantal dubbele en één drievoudige triatlon gelopen. Dat is nog eens wat anders dan een twaalfuursloop.
Na drie uur lopen besluit ik te gaan lunchen. Een paar slokken bouillon, twee boterhammen met kaas en als toetje een flinke slok cola. Snel vervolg ik mijn pad want ik mag niet te lang stilstaan van mezelf. Het parcours blijkt precies lang genoeg te zijn voor mij, het verveelt geen moment.
We zijn vier en half uur onderweg en ik word voor de eerste keer gelapt door Rob Tieleman. Helaas kan Rob de wedstrijd niet uitlopen en moet na ruim zeven uur wedstrijd met rugklachten uitstappen. Hij blijft nog wel om ons aan te moedigen. Op het moment dat Rob Tieleman is uitgestapt blijkt dat ik op een tweede plaats in de wedstrijd loop. Sjoerd Slaaf ligt nu duidelijk op kop. Erg knap van hem. Nog geen week geleden heeft Sjoerd de elfstedentocht, een monstertocht over 210 km, gelopen in ruim 23 uur. Sjoerd vertelt me later dat hij erg graag, net als vorig jaar, wil winnen in Den Haag. Natuurlijk gun ik hem die eerste plek, hij ligt bijna een ronde voor en ik heb er vooralsnog geen zin in om te versnellen en voor de eerste plek te gaan. Je loopt dan toch het risico om jezelf over de kop te lopen. Lekker uitlopen vind ik belangrijker.
Nummer drie in de wedstrijd, Jan Hendrik Elhorst uit Noordkop, blijkt vlak achter mij te lopen en zorgt voor constante dreiging. Ik voel me opgejaagd en laat op advies van ondermeer Rob Tieleman Jan Hendrik voorbij gaan en ga mijn eigen wedstrijd lopen.
Dit blijkt later een goede beslissing te zijn.
Na tien uur wedstrijd heb ik de honderd kilometer in het zicht en voel me erg sterk. Na een twintigtal minuten komt mijn broer Joost vanuit Schiedam even kijken. Joost is erg verbaasd om te horen dat ik al honderd kilometer heb gelopen en derde in de wedstrijd ben. Hij heeft me zeven jaar geleden zover gekregen dat ik de marathon van Rotterdam ging lopen. Zelf had hij toen al meerdere marathons gelopen. Tegenwoordig houdt hij het bij halve marathons.
Nog anderhalf uur te gaan, zou het lukken om de 110 km te bereiken? Volgens mijn berekeningen moet het lukken. Ik zie plotseling de nummer twee in de wedstrijd, Jan Hendrik Elhorst, vlak voor me lopen en besluit op dat moment dat ik voor de tweede plaats ga. Ik loop op hem in versnel en zorg dat ik direct een gat sla zodat hij niet aan kan sluiten. Ik blijf maar tempo maken. Aangekomen op de atletiekbaan kan ik mooi het verschil zien. Ik weet de tweede plaats vast te houden en wordt door diverse lopers aangemoedigd om vooral die plaats niet meer uit handen te geven. Vlak voor het eindsignaal besluit ik rustig uit te wandelen en zodra ik mijn concurrent in het zicht krijg ga ik weer hardlopen om zo mijn tweede plaats veilig te stellen.
Uiteindelijk weet ik 115,423 kilometer te lopen in twaalf uur. Een nieuw pr. Mijn tweede pr in 2002, het jaar kan al niet meer stuk. De 12 uur estafette van Den Haag is een wedstrijd die ik zeker kan aanbevelen. De organisatie doet er alles aan om de (solo)lopers zo prettig mogelijk hun rondjes te laten lopen. Voor het eerst in mijn loopcarriere word ik gehuldigd met een tweede plaats. Trots verlaat ik Den haag om rond 00:15 uur weer thuis aan te komen. Wat een dag!
De volgende morgen staat mijn dochter om 06:30 uur naast mijn bed, het is vaderdag en ik moet op staan. Met benen die niet echt fijn aanvoelen (ze doen gewoon pijn) sta ik op, ga een hapje eten en bewonder de vaderdag-knutsels van mijn dochter.
‘s avonds een vent…
Rob van den Hoek – UltraNed
robvandenhoek@wanadoo.nl