GUUS,
Vandaag je laatste kaartje gekregen. Vrolijk als altijd. Enkele dagen voor de wedstrijd. Genietend van de dagen vooraf, opziend tegen je volgende uitdaging. Voor de zoveelste keer gaat door me heen hoe ik je zal missen.
Je kaasfondue met bloemkool, wortels en heerlijke grote champignons. Je vrolijke kaartjes. Het samen hollen langs de spiegelende kassen van het Westland om te zien of we al bruin en afgetraind waren. Je kennis van het Zuid Holland Landschap en alle smalle paadjes in het duingebied. Het hollen langs de Schotse Hooglanders. Onverwacht gestoord worden op het werk met je foto’s van mooie trails. Je demonstraties van je minicameraatjetje. Je relativerende woorden in moeilijke dagen. De grappige of idiote stukjes en strips uit de Volkskrant waarmee je aan kwam zetten. Je verhalen over patienten die veel harder moesten knokken dat een ultraloper ooit gedaan heeft. Je telefoontjes uit Japan, Frankrijk of waar ook maar. Je mooie dromen.
Guus, bedankt dat ik bij je mocht twijfelen, rare dingen doen, op de grond mocht liggen in plaats van zitten, verkeerde dingen zeggen. Guus bedankt dat ik bij jou mezelf mocht zijn en dat jij dat bij mij (ons) ook was.
Wim Bart