Komend weekeind staat weer de marathon van Genk voor de deur. Micha Havreluk, een van de initiatiefnemers en zelf heel bekwaam in het maken van aantrekkelijke websites, is voor mij geen onbekende. Maar al te vaak kwam hij, vergezeld van zijn altijd even goede humeur, naar de marathons in Cranendonck. Ik moet zeggen dat ik nog even twijfel, maar ik zou graag komende zondag in Genk gaan kijken. Twijfel puur omdat ik nu al te veel ben afgeleid door tal van zaken om mijn verhuizing goed rond te krijgen, en ook nog eens met een dubbeldikke Marathon Plus komende week op de “markt” kom. Zonder de geweldige steun van mijn nieuwe mederedactieleden was dat er niet zo snel van gekomen.
Genk en Gent, het scheelt niet veel, maar toch een marathon van verschil. Genk is komend weekeind, terwijl inmiddels diverse bronnen bevestigd hebben dat de marathon van Gent dus echt niet door gaat dit jaar. Uit de kalender van UltraNED is hij inmiddels geschrapt door een van de collega-redactieleden. Hij stond in Runner’s World wel op de kalender. Internet, met e-mail en update mogelijkheden is wat dat betreft heel wat interactiever dan een gedrukt blad. Eenmaal gedrukt blijft gedrukt. Runner’s World blijft ook het Nederlandstalig loopblad bij uitstek vind ik zelf. Marathon Plus is te specifiek en amateuristisch om zich daarmee te mogen vergelijken. Daarom vind ik het ook erg jammer dat de column van Ron Teunisse uit het blad verdwijnt. Ron kon uitstekend een stuk gedachtengoed over brengen dat bij de ultramarathonner hoort, de peinzende al lopende mens. Ik betreur het dat dit is gebeurd, maar heb er begrip voor dat marketingjongens gewoon tellen “zes pagina’s per jaargang voor nog geen driehonderd lopers op de miljoenen die potentieel abonnee kunnen worden”. Sommige effecten zijn echter niet meetbaar en dus ook niet verdedigbaar, dus ook niet door mij.
Ja, om maar eerlijk met de deur in huis te vallen met wat persoonlijkere zaken, al die activiteiten van mij de laatste jaren hebben mij het afgelopen jaar ook enigszins opgebroken. Toch droom ik er van om ook in mijn nieuwe omgeving, Eijsden, leuke lopen te gaan organiseren. Dat is even pas op de plaats, want daar heb je ook de Maasrunners, en het moet in elk geval met wederzijds goedkeuren en begrip gebeuren. In feite praat ik hier dus al voor mijn beurt, maar de intentie is dat ik jullie wil mededelen dat ik er plezier in heb! Marathon Plus heeft lang op mijn schouders gedrukt, maar de vele reacties die ik kreeg geven aan dat het blad enorm gewaardeerd wordt en men over het algemeen begrip heeft gehad voor de omstandigheden. In mijn vorige ”ditjes en datjes” heb ik een enigszins gewaagde alinea geschreven. Nu, ik ben blij dat ik die geschreven heb. Zeker, ik heb naast de talloze positieve reacties ook twee kritische gehad, die ik beide goed kan waarderen. We hoeven elkaar geen veren in de kont te steken, daarom ben ik even blij met die andere reacties. Laat ik een ding als toelichting geven. Ik voelde mij enorm beperkt om te publiceren via UltraNED om het feit dat ik het gevoel had dat een juridische tegenpartij misbruik maakte van de informatie die ze via UltraNED vernamen. Dat gevoel is gebleven, en daarom was het in elk geval voor mij goed om dat te doen; maar het komt zeker ook om mijn expressiviteit via UltraNED ten goede.
Van Dirk Westerduin heb ik vernomen dat hij terug komt naar Nederland. Inmiddels getrouwd en vader i.o. Ja, dat kregen wij vroeger bij LOGO (Lopersgroep Geldrop e.o.) achter onze naam in de colofon van het clubblad als we nog bij een of ander KNAU-cursus “in opleiding” waren. Ik denk dat het Dirk wel goed zal vergaan. Ik hoop dat we Dirk nog vaker tegen mogen komen binnen de Nederlandse ultramarathon. Dirk is kritisch, soms ongenuanceerd zullen sommigen denken, maar dat kunnen we best gebruiken binnen onze gemeenschap. Ik verheug mij er in elk geval weer op als hij in ons midden is, en ik zal even kritisch en ongenuanceerd naar hem zijn zoals hij naar anderen kan zijn als ik denk dat dat moet.
Vergeten jullie de 50 kilometer van Zolder niet. Het is al drie jaar een topevenement met rond de honderd deelnemers op de 50 kilometer, en dat zo vroeg in het jaar, namelijk februari (dit jaar 8 februari, een week na de Midwintermarathon Apeldoorn). Ik ben er weer voor de rondetelling en zal beslist ook weer verslag doen via UltraNED.
Tot slot nog even over de Maas die thans door mijn leven stroomt. Als ik in Rotterdam kom zie ik regelmatig lopers over de Maasboulevard lopen, als ik na de Van Brienenoordbrug langs de Maas richting Euromast rij. Taferelen die ik meteen associeer met de komende Rotterdam marathon. Ook in Maastricht wordt veel langs de Maas gelopen, vooral daar bij Sint Pieter en de ENCI. Is ook nog altijd een redelijk rustige weg, ondanks dat we al lang geen grenzen meer kennen binnen Europa. Soms benijd ik de lichtvoetige lopers, soms heb ik respect voor de zwoegers. Maar soms heb ik respect voor de Maas als hij alsmaar groter en groter wordt en te groot dreigt te worden. Wat het voor de ultramarathon moet gaan betekenen weet ik niet. De ultramarathon is mooi, groeit, maar hoe groot mag het groeien om nog mooi te blijven? Ik geniet maar van de ontwikkeling van de ultramarathon en de toekomst die ik voor ogen meen te hebben, net zo als ik kan genieten van die ene atlete die denkbeeldig langs de Maas loopt zonder verdere pretenties dan dat ene levensgenot op dat ene moment.
Voor diegene die deze tekst volledig hebben gelezen heb ik nog een toegift. Vier mei is het bij ons in Nederland dodenherdenking. In België ligt dat anders. In elk geval is vier mei ook de datum van de Maasmarathon Visé-Maastricht-Visé. Maar meer nog dan dat, is het mijn verjaardag. Wie na afloop langs wilt komen is van harte welkom. Misschien een rede te meer om eens die marathon te bezoeken. In dat geval tot ziens in onze mooie Maasvallei.
Anton Smeets
ton.smeets@ou.nl