Precies een jaar geleden schreef ik een verslag over de eerste editie van de Binnenmaas Non-stop. Ik heb dit verslag er nog even bijgepakt en een aantal passages vielen me wel op:
{I}”We worden aangenaam verrast op de verzorgingspost door de aanwezige dranken en snacks. Appelflappen, appelbeignets, donuts, appels en erwtensoep (!) moet de hongerige lopers bevredigen. Ook de dorstige loper komt aan zijn trekken met cola, cassis, sportdrank en natuurlijk water. Met een volle maag gaat de tocht weer verder… ”
“De Binnenmaas non-stop was ook mede door het mooie weer een zeer prettige nieuwe wedstrijd en is een echte aanrader. Het is te hopen dat hier de volgende keer iets meer lopers op af komen. 13 starters en 7 finishers is toch wel een beetje weinig voor een wedstrijd met een perfecte organisatie in een mooie omgeving.” {ei}
Een aantal zaken zijn nu veranderd. Er komen veel meer lopers aan de start, vreemd genoeg weten ze nu wel Maasdam te vinden. Maar de verzorging welke ik vorig jaar zo fantastisch vond was dit jaar ver beneden niveau. Nog nooit heb ik tijdens een wedstrijd zo’n slechte verzorging gehad.
We gingen van start met een groep van zes a zeven lopers, genieten van de omgeving en van de zon. Na 8 kilometer komen we een kruising aan en treffen daar een plastic tafeltje met een jerrycan met water (ik had vorig jaar aangegeven dat er meer water onderweg moest komen). Het zelf water tappen duurt best lang als je haast hebt en allemaal dorst. Han Frenken was zo slim om een fietsbegeleider mee te nemen en kan gewoon doorlopen. We vervolgen ons pad en lopen lekker door met wind mee en zon in de rug, lekker. Ik begin me al beetje te verheugen op de verzorgingspost. Op de plaats waar de verzorgingspost vorig jaar stond is niets te zien, het is zeker verplaatst.
Na zo’n 15 kilometer hebben we de verzorgingspost nog steeds niet gehad. Opeens zien we bij een kruising weer een tafeltje met een jerrycan met water. Wat, geen sportdrank? Alleen maar plat water. Kwaad loop ik door en mijn goede humeur is inmiddels vertrokken. Met de wind op kop lopen we zonder één woord te zeggen weer richting Maasdam. We hebben onze energie hard nodig. In Maasdam staan twee dames het verkeer te regelen. “Jullie moeten rechtdoor” wordt gezegd. Moeten wij dan niet richting garage? “Nee, jullie moeten rechtdoor” We lopen in ons groepje rechtdoor en missen hierdoor de verzorging bij start en finish. Iedereen kijkt elkaar appelig aan en loopt door. Misschien krijgen we straks nog iets. Han Frenken vraagt aan zijn fietsbegeleider of hij drinken voor de groep wil regelen. Dat is een kleine troost.
Ronde 2 gaat al een stuk moeilijker. Ik loop nog sterk door en merk dat dit door veroorzaakt wordt door de aanwezige agressie. De ellende met de jerrycans herhaald zich weer en na 12 kilometer moet ik afhaken bij de groep. Ik begin behoorlijk leeg te raken. Bij de tweede tafel valt me op dat de bekertjes vies zijn en de jerrycan bijna leeg is. Na een tijdje wordt ik ingehaald door Henk Sipers en ik loop een tijdje met hem op. Henk gaat alleen verder en ik krijg gezelschap van Cees van der Woude, die na een periode van blessures weer een marathon loopt. Cees is ook erg kwaad en heeft dit ook nog nooit meegemaakt.
Aangekomen in Maasdam besluit ik om niet te begnnen aan de derde ronde. Een marathon is genoeg. Bij de finish wordt ik aangesproken door heren van de organisatie en vertel mijn verhaal. Nog steeds ben ik boos. Ze begrijpen het en vertellen dat het één en ander verkeerd is gelopen. In de kantine horen we dat er ook nog een krat cola moet staan voor de lopers, maar die zien we niet. Teleurgesteld ga ik samen met Willem Mutze op zoek naar de douche en vertekken we heel snel naar huis. We voelen er weinig voor om nog langer te blijven.
De omgeving en het weer waren perfect, jammer de organisatie dit niet was.
{b}Rob van den Hoek – UltraNed{eb}
{i}Enkele foto’s van Willem Mütze:{ei}
{maasd1.jpg}
vlnr:
Jan van de Erve
Rob van den Hoek
Willem Mütze
{maasd2.jpg}
vlnr
Henk Sipers
Jan van de Erve
Rob van den Hoek
{maasd3.jpg}
Vlak voor de start
{maasd4.jpg}
Henk Sipers
{b}Met dank aan Willem Mütze voor de foto’s{eb}