Een week na de marathon van Diever die voor mij zeer voorspoedig verliep stond het volgende nummer alweer op stapel: 3 rondjes van 22 kilometer in de buurt van Maasdam in de Hoekse Waard. Binnenmaas non stop werd dat festijn genoemd. Het was alweer bijna een jaar geleden dat ik me aan een 6-uurs loop had gewaagd dus vooraf hikte ik best wel een beetje tegen de afstand aan maar aan de andere kant had ik met mezelf afgesproken dat het puur een trainingsloop zou worden voor verdere doelen dit jaar dus niet ineens met een gangetje van 12 km per uur weggaan omdat het zo lekker voelt maar gewoon ontspannen proberen een beetje van het lopen en van de omgeving te genieten. De locatie was wat mij betreft perfect want voor zover ik weet is dit de dichtstbijzijnde ultraloop. Een autoritje van een kwartier is natuurlijk goed te overzien. Maasdam was snel gevonden en de Ford dealer kon je ook niet over het hoofd zien dus na aardig wat bekenden begroet te hebben snel even omkleden en nog wat eten naar binnen proppen.
Ik heb het verslag van Rob van den Hoek van de eerste editie van vorig jaar nog eens nagelezen en toen stonden er volgens hem 13 mensen aan de start van de ultra afstand. Dit jaar was er duidelijk meer animo en ik hoorde dat het er nu zo’n 31 waren dus daar zit wel groei in. Achteraf weet ik niet hoeveel mensen na 2 ronden gestopt zijn want dat was natuurlijk ook een optie maar goed. 44 km is ook een mooie afstand. Ook las ik dat de verzorging perfect geregeld scheen te zijn in 2002. Helaas beperkte zich dat dit jaar tot alleen een jerrycan water met wat plastic bekers op 2 punten langs de route die je meestal ook nog zelf in mocht schenken. Desondanks ben ik altijd wel blij dat er weer vrijwilligers zijn om zo’n wedstrijd te begeleiden. Daarbij komt nog eens dat de meeste lange afstandslopers zelf ook bereid zijn om hun wondermiddeltjes en levenselixers bij zich te dragen. Zelf had ik een plastic tas bij het finishpunt gelegd zodat ik 2 keer de gelegenheid om wat brandstof te tanken, wat ik wel weer toepasselijk vind bij een tankstation.
Zoals gezegd ging ik dus rustig van start, rond kwart voor 10 werden we samen met de skeelers, skaters en ander rollend materiaal de polder in gestuurd. Het eerst rondje was het puur genieten. Uitbundige voorjaarszon, mooi parcours, vooral de eerste helft waarbij je delen langs het water (de Binnenmaas dus) liep en werd het je wat te warm dan kwam je bij het keerpunt van de route waar je de verkoelende wind op kop kreeg en je over kaarsrechte wegen weer richt Ford dealer / benzinepomp hobbelde. Doet u mij nog maar 2 van zulke rondjes graag. Maar afstanden boven de 60 kilometer (ik twijfel een beetje aan de juiste lengte van het parcours) zijn toch wat anders dan marathons. En ondanks dat de tweede ronde (het voelde al niet meer aan als een rondje) nog steeds redelijk soepel ging kon op de rechte kilometers richting hockeyveld toch al een beetje merken dat het allemaal wat meer kracht ging kosten dan de bedoeling was. Ik zei tegen Simon (Pols met wie ik het grootste gedeelte opliep) dat de wind was aangetrokken maar hij kon dat niet beamen dus zal het inderdaad wel aan mij gelegen hebben. Het mooie van die lange afstanden vind ik dat je factoren als afstand, tijd en weersomstandigheden vaak heel anders beleeft naarmate een wedstrijd langer duurt. Het eerste rondje voelde aan als een ontspannen trainingsloopje van een kilometer of 10, 15 onder zonnige omstandigheden. De tweede ronde onderging ik als 22 echte kilometers met opvallend veel tegenwind en de derde expeditie door de polders werd een barre onderneming waarbij die stopwatch de minuten wel erg snel wegtikte en het lichaam heftig in protest ging.
Na 44 kilometer nam ik wat cola en een rozijnenbol met suiker. Dat doe ik dus in volgende wedstrijden niet meer want na een kilometer of 50 kwam ik bij een drinkpost, nam 2 bekertjes water, voorzichtig opdrinkend en heftig weer uitkotsend een paar honderd meter verder. Inmiddels ging Simon er alleen vandoor, bij de drinkpost had hij nog even op me gewacht wat ik zeer waardeerde maar het ging gewoon niet meer dus hij zou zelf proberen het karwei binnen 6 uur te klaren. Ik voelde me belabberd en de volgende 10 kilometer kon ik slechts voorzichtig dribbelen, afgewisseld met wandelen waar ik ontzettend de schurft aan heb want anders had ik wel een andere hobby gekozen. Ik ging er eigenlijk al een beetje van uit dat ik zo de laatste 15 km zou moeten volmaken maar wonder boven wonder kwam er toch weer een beetje gang in het lange lijf en de laatste 4 a 5 km heb ik zelfs weer iets kunnen lopen wat een beetje op een tempo leek. Eigenlijk was ik niet eens kapot toen ik na 6 uur 16 over de finishstreep kwam en ook de maagprotesten waren zodanig afgenomen dat ik er 2 biertjes in kon gooien die, dat moet gezegd worden, niet echt verkeerd smaakten. Achteraf dus jammer van het over de zuiger gaan maar de winst van deze dag bestond eruit ik dat ik die dip uiteindelijk toch weer aardig de baas werd. Al met al dus een leerzaam dagje en gelukkig nu eens niet 2 uur sturen naar huis.
{b}Jan van de Erve{eb}
15-03-2003
{simonjan.jpg}
Simon Pols (l)
Jan van de Erve (r)