Inspiratie is de vonk, waardoor het vuur van de motivatie ontbrandt. De mens is gevangene van z’n denken, maar inspiratie komt binnen voordat er tijd is om na te denken, het is voelen, het raakt je van binnen, het komt vaak onverwachts. Tegenwoordig is alles buitenkant, sier, opsmuk, flauwekul. Inspiratie is ongrijpbaar niet in te pakken in een mooie opmaak (lay-out). Wat je ziet, vooral in deze op hol geslagen luchtbellentijd, is dat de buitenkant, de verpakking steeds belangrijker wordt, sterker nog de verpakking wordt verkocht als inhoud. De meeste mensen hebben niet eens meer in de gaten dat ze lege dozen uitpakken.
Ik weet het nog goed. Het was 1983. Op het Nederlandse journaal, ja U leest het goed, op het Nederlandse journaal zag ik een loper in het donker gaan. Enige seconden later bij het licht van flitsapparatuur holde Yiannis Kouros naar het beeld van koning Leonidas om diens voeten aan te raken, de eerste Spartathlon dus. Dat beeld van de televisie kwam bij me binnen zonder kloppen en het liet me niet meer los en zonder overdrijven kan ik spreken van een sensatie, ik kon er jaren mee verder, m’n vuur was ontstoken. Ik was al vele jaren een loper, maar een Spartathlon, dat was toch onmogelijk ! En toch ging de gedachte om m ook ‘ns te lopen niet meer uit m’n hoofd. Dat bedoel ik nou, waar de hoofdredacteur van Runnersworld het heeft over de nieuwe opzet van het blad en dan komt met een ander lettertype en een volledige nieuwe lay-out(opmaak) en verder het blad opvult met reclameboodschappen, daar mis ik de inspiratie. Waarschijnlijk bereik je de beginnende loper een korte tijd, maar de serieuze loper heeft alles al vele malen gezien, ik weet het, het is zo!
Verhalen, iets van avontuur, iets van weg van de gebaande paden en kom nou niet met die paar uitzonderingen aan. Ik word zo droef van al die verpakking. Waar haalt de loper z’n inspiratie vandaan? Tussen twee haakjes, ik ben niet boos, ik constateer alleen maar. Het past allemaal perfect in deze tijd. Je loopt lange einden op half versleten schoenen, lopen is onderweg zijn, of je hebt het over etalages vol met nieuwe schoenen, rugtasjes, medailles of weet ik veel en wat doet het er toe. De reis, daar gaat het om, wie vertelt me nog iets over die reis? En waar ik ook gek van word is die blije lach, die springende onbenullen op de voorpagina, die bijna religieuze Amerikaanse blijheid verpakt in reclameoutfits(uitdossing).
Ik doe m’n columns op ultraned. Dat was m’n eigen idee, maar de reactie van de redactie op een ingezonden stuk suggereerde anders, namelijk dat ik dat voor Runners doe, terwijl ik feitelijk vanwege de beroemde nieuwe opzet overbodig was geworden. Het maakt me trouwens niet zoveel uit, want als ik tattoetjes schreef werd het toch voorspelbaar weer netjes tatoeages, ook daar werd ik akelig van.
Vrijheid, inspiratie en creativiteit hebben met elkaar te maken en zijn niet van elkaar los te denken. Inhoud of verpakking, dat is de vraag wat mij betreft. Ik kies voor inhoud, U ook hoop ik, want voor U schrijf ik over m’n lange vermoeiende weg en ik denk dat U zich ook niet blij maakt met holle bonbons. Toch?
{b}Ron Teunisse{eb}