{i}Op 2e paasdag (21-04-2003) vond op Texel de 60 KM van Texel plaats. Een persoonlijk verslag van Rob Rooijackers, die deze afstand voor de 1e keer heeft afgelegd.{ei}
Een prachtige dag, zonnig, weinig wind en “”lekker”” warm.
Om 10.35 valt het startschot, de benen worden in beweging gezet, wat gebeurt er, niemand stuift weg, het gaat allemaal zo langzaam.
Met Monique aan mijn zij gaan wij toch in een aardig tempo op weg en laten zowat iedereen achter ons.
Zouden wij dan zo hard gaan, tja, wind in de rug, het gaat zo lekker.
Na één km. komt Jan Korteland langszij, kijkt bedenkelijk en brult “11.5 km per uur”.
Vooruit dan maar, dan wat langzamer, maar dat lukt niet, het gaat zo lekker met die wind in de rug.
Dan komen rechts en links 2 fietsers naast me, mijn vaste begeleiders, CORINA en JOS,
Ik kijk ze een beetje vals aan, wie zou het meeste afzien vandaag, ik als loper of zij als fietsers?
De fiets van Jos is afgeladen met voorraad van mij: Kleren, schoenen, 6 liter sportdrank, 1 liter water, 20 zakjes Squeeze, 4 amandelbroodjes, wc papier, snoep en nog veel meer.
Houdt die fiets dat wel, inclusief het gewicht van Jos???
Na 4 km scheiden onze wegen, ik ga richting de Sahara van Texel, de fietsers nemen de makkelijke weg naar het punt waar wij weer het strand verlaten. Had ik die keuze maar…
Krijg mijn buiktasje met een halve liter drank en squeeze.
De eerste verzorgingspost komt eraan, een kraampje vol lekkernijen, ik kies voor de cola,
Echte cola wel te verstaan, smaakt goed.
Monique nog steeds naast me, waar is de rest, achterom kijkend niet meer te zien, hebben we dan al zo’n grote voorsprong? Ja dus.
De eerste markering komt eraan, 5 km punt, aan de rand van de Sahara in 29.07.
Hoezo snel, dit is een sukkel tempo, had 27.30 willen lopen.
We duiken het zand in, waar je ook kijkt alleen maar zand en zandduinen, geen zee te zien.
Kiezen we de rechte lijnen of ontwijken we de zandduinen, toch maar dat laatste.
Monique begint achter te raken, ga alleen door.
Gelukkig, daar zie ik de zee, hoog water, maar langs het water, redelijk hard zand.
Kom ik een 120 km loper tegen, moet nog naar het keerpunt, wat ziet die man eruit, zou ik er ook zo uit zien op het eind?
Het 10 km punt komt eraan (27.35), Yes, dat is de snelheid die ik wil hebben.
Een stukje verder komt de strandopgang, daar staan mijn begeleiders alweer, tja, dat heb je als je afsnijdt.
Wandelend omhoog en dan weer rennend verder op het asfalt, heerlijk, weer in je normale paslengte.
Tonny vertrekt voor haar 28,4 km, zij kan mijn voetstappen volgen
We gaan nu door de bossen van Texel, lekker in de schaduw, naar mijn gevoel vals plat omlaag, snelheid gaat nog meer omhoog.
Corina naast me, Jos nog op het strand om de voorsprong op te meten.
We passeren het wisselpunt van de estafette, komt net de bus aan met Tassers die deelnemen aan de Estafette
Daarna passeren we het 15 km punt (27:08), het gaat goed.
Jos is er ook weer, Monique vlak achter me, dan Dick de Vries die flink aan het aanzetten is en mij tracht in te halen.
Hij krijgt het niet cadeau en ga nog wat harder.
Blijkbaar vondt de organisatie dat er weer genoeg asfalt geweest was, want we gingen weer richting strand.
Daarvoor nog een kraampje met de mededeling, goed drinken, want het strand was zwaar en kreeg de opmerking dat de TASSERS een leuk singletje hadden.
“Dat hebben wij als organisatie nog niet eens”.
Uiteraard kreeg ik mijn buiktasje weer met inhoud en via een aantal flinke klimmen kwamen we weer op het strand.
Dick kwam in het vizier, nee Dick, je krijgt mij nog niet te pakken, ik kan en ga nog harder, wat zou hij denken?
Het werd warmer, hartslag liep op naar 150, werd kritiek.
Op het strand staat hier en daar een lange lint van toeschouwers langs de waterlijn.
Tja, het was Pasen en vele ouders waren er met kinderen, en wat doen kinderen, juist, zandkastelen bouwen en greppels graven.
Al zigzaggend en greppels ontwijkend ging het richting noorden.
Passage 20 km punt (25:31), wat een kracht in mijn benen, het gaat steeds sneller en dat op het strand.
Strandopgang komt inzicht, daarvoor een kraampje met weer allerlei lekkernijen en Corina.
Wat zou ik nemen, ik treuzel veel te lang, Dick stuift me voorbij en neemt direkt 300 meter voorsprong.
Jammer, niet meer treuzelen in het vervolg.
Bovenop het duin komt de verrassing van de dag, 3 steile klimmen en evenzo steil is de afdaling. De klim bij de clubcross in Petten is hier niets bij.
Ik zie fietsers wandelend omhoog gaan, ik ga rennend omhoog, hartslag naar maximum, benen lopen vol, temperatuur naar maximum, dan toch maar wandelend omhoog, afdalen was ook zwaar, volledig in de rem.
Wij gaan de Slufter in, een karrenspoor door een weiland, ondergrond hobbelig gras, maar wel lekker vlak, heerlijk na zo’n strand
He, een plasstop van Dick, ik kom bij hem, hoe gaat het en Dick liep weer van mij weg en was snel uit het zicht verdwenen.
Corina heeft de heuvels overleefd en was weer bij me, Jos niet, kon hij niet over de heuvels komen!
Op weg naar het 25 km punt (28:06), geen paniek deze tijd, kwam door het treuzelen en de heuvels.
We verlaten het karrenspoor om weer op het geasfalteerde fietspad naar de vuurtoren te komen.
Ook hier weer een klim met traptreden, hoe verzinnen ze het.
Jos was nog net op tijd bij ons gekomen om dit te fotograferen. Ik weet nog steeds niet waar hij al die tijd is gebleven.
We passeren het 28,4 km punt, de wisselplaats van de estaffette en eind punt van Tonny, die nog achter me zit.
Niet lang daarna het 30 km punt (27:44) en het rekenwerk kon beginnen.
Halverwege in 2 uur en 45 minuten, zou 5 uur 30 erin zitten.
Op mijn manier van lopen eigenlijk wel, ga meestal de 2e helft harder, maar ja, 2 blessures en de laatste 6 weken weinig training daardoor, kon ik dat toch eigenlijk niet verwachten.
Texel is niet vlak, alleen maar heuvels, het fietspad ging omhoog en omlaag, geen meter vlak
Kwam samen te lopen met KEES, een loper die aan het trainen was voor de 100 km van Italie. Hij had het zwaar
Het 35 km punt (28:28), nog niet bij de vuurtoren en de 5 uur 30 ging meteen uit gedachte.
Enige km’s later was het einde fietspad en krijgen we de zeeweg langs de waddenzee, afgewisseld met de landzijde.
Want tja, het mocht eens saai worden, nee hoor, daar waar het kon moest je weer over de dijk of via trapjes de andere kant van de dijk belopen.
Gelukkig een dwarswindje uit zee wat voor wat afkoeling zorgde.
Het lichaam begon te protesteren, de benen werden zwaar, de hamer was er.
Niet bij Jos, die bleef maar vrolijk, ik denk, ik zal je hebben en stuurde hem weg met de opdracht om terug te fietsen en te kijken waar de rest was.
Corina begon allerlei verhaaltjes te vertellen, ik hoefde geen antwoord te geven, gelukkig maar, want ik was geloof ik heel ergens anders.
De telefoon gaat, dat was Jos met de tijden, lang leve de mobiele telefoon.
Ida 2 minuten, Monique 8 minuten, Fred 12 minuten, Ria was uitgestapt.
Oeps, Ida op zichtafstand achter me, ikke kijken, en ja hoor, daar liep wat geels
Niet lang daarna kwam Ida langszij, o wat liep ze mooi, wat een kracht en soepeligheid, Ik denk, zij loopt Dick nog wel in met deze snelheid.
Monique en Fred op redelijke achterstand, dat gaf weer energie, want tja, strijd moet er zijn.
Het 40 km punt werd gepasseerd (29:29).
Jos kwam er weer bij.
De vermoeidheid begon hard toe te slaan, de peptalks van Corina en Jos namen in hevigheid toe, was ook hard nodig.
Het eerste record werd gebroken, de tijdsduur in lopen, ooit in wedstrijd of training werd verpulverd.
De 42,195 km punt werd gepasseerd, weer een record verbroken.
We naderen het 45 km punt (29:38), nieuwe plannen worden gemaakt voor de verwachte eindtijd, had nog 2 uur en 15 minuten voor de resterende 15 km, een makkie, zou zelfs bijna wandelend kunnen.
KEES wou uitstappen, maar door de oppeptalk van Corina ging hij toch weer door en finishde samen met mij
We passeren het wisselpunt van de Estafette, een drukte van jewelste
We draaien van de zeeweg af, richting binnenland naar Oosterend.
Wind mee, oef, wat werd dat heet in het hoofd, hartslag omhoog, tempo omlaag.
Corina had iets nieuws uitgevonden. Tegen het publiek langs de kant brulde ze: “Dit is Rob, want een kanjer is hij”.
Het spontane publiek riep mijn naam, ik zwaaien naar het publiek, want dankjewel zeggen zat er niet meer in. Dat deed Corina wel , ook in naam van haar man!! Hoezo, ben ik dan onderweg getrouwd, ik wist het niet meer, zal dan wel.
Door Oosterend heen, daar kun je niet wandelen met al die aanmoedigingen.
Mooi dorpje, alleen die klinkers liepen zo beroerd, de stoep was ook niets want dan moest je iedere keer stoep op en af.
Weer terug naar de zeeweg, wind tegen, nou ja windje tegen, maar ieder zuchtje wind tegen is zwaar, kost kracht die er niet meer is.
We naderen het 50 km punt (30:23), daar staat Wim met de mededeling dat het nog 10,5 km is.
Volgens mij 10,9 km, ach wat maakt die 400 mtr nog uit, nou, heel veel, dat is 1 rondje baan met het gevoel 5 km.
Er volgt weer een steile klim omhoog met een prachtig uitzicht voor je over een slingerende weg door het landschap met allerlei meertjes aan weerszijde.
Ja, Jos, dat heb ik opgemerkt.
Oeps, wat zie ik in een bocht, iets geels achter me.
Stoppen en kijken wie dat is,: Fred ?? Hij liep wel erg snel en Jos dacht dat het een estafetteloper was.
Mijn gezichtsveld was niet meer zo helder, dus geloofde Jos op zijn woord en ging weer met een gerust hart verder.
De warmte begon zijn tol te eisen en sprak af dat ik na iedere km zou wandelen en drinken.
Het tijdschema werd bijgesteld van 6 uur 30 naar 6 uur, dat werd het streven.
Oudeschild kwam er aan, erg vervelend, want tja, daar kan ik niet wandelen.
Waarom ligt een haven laag en de dijken hoog, dit werd weer klimmen en dalen in Oudeschild en dat allemaal rennend.
Een bocht naar links met daarnaast een parkeerplaats, afsnijden die route en duw Corina zowat de sloot in
We zijn Oudeschild uit, zie het 55 KM punt, eindelijk een excuus om te stoppen.
“Jos, ik wil een foto zittend bij het bord”. Makkelijker gezegd dan gedaan, zitten wil niet meer, dan maar hurken, foto gemaakt, maar hoe sta je dan weer op. Corina trekt me omhoog en daar gaan we weer.
Oef, da’s moeilijk, weer op gang komen, Je kunt beter blijven lopen, dan stilstaan.
2 minuten verloren, maar ach, het is nog maar 5 km.
Slechts 12 rondjes baan. (hoeveel km was 1 rondje baan ook alweer)
Een km verder draaien we rechtsaf, het binnenland in, de kustweg verlatend, windje in de rug, temperatuur stijgt tot grote hoogte in het hoofd.
Jos krijgt de opdracht om mij elke 500 mtr een natte spons aan te reiken, dat werkt perfect
Wat zie ik daar in de verte, iets geels in de berm. “Tonny” roep ik, welnee zeggen Jos en Corina, welja zeg ik en begin te zwaaien.
En jawel, het geel staat op en begint terug te zwaaien.
Zie je wel, dat je na 56 km lopen nog helder van geest bent
Enige tijd verder vindt de ontmoeting plaats, wederom een stop, nooit geweten dat stilstaan heel fijn kan zijn.
Achteraf bleek dat de Papparazzie fotograaf zijn best heeft gedaan om deze ontmoeting op de gevoelige plaat vast te leggen vanuit elke hoek.
Weer op gang komen. Lukt niet meer, wordt aan mijn armen “”aangetrokken”” door Tonny en zij aan zij gaan we met hoge snelheid richting finish, want ja, ook hier weer een aantal minuten verloren, en dat moet toch ingehaald worden.
Waar zijn mijn begeleiders, omkijken lukt niet meer, het lichaam wil alleen nog maar rechtuit.
Ze zitten discreet achter mij, alsof ik nog in staat zou zijn om hele liefdesverhalen tegen Tonny te vertellen
Nog 2 steile heuvels, ik voel het niet meer, omzeil Yvonne op de skeelers.
Waar is de finish, daar, na die bocht en dan naar links.
Nog wat snelheid erbij, Ojéé, wat gebeurt er.
Kramp in mijn linker knieholte, het zal toch niet, 200 meter voor de finish, paar meter wandelen, wordt weer aangeduwd door Tonny en ga de finish over.
De laatste 5 km in 29:04 en dat met zeker 5 minuten stoppen, toch wel een aardige eind snelheid.
Tijdens dit schrijven denk ik alweer aan de volgende uitdaging.
Nee, niet weer zo’n afstand.
Laat ik het maar houden bij de volgende Baanwedstrijd van 5 km op 06 mei.
Nog wat huishoudelijke zaken
Gedronken 5 liter sportdrank bij Jos en 15 keer een beker cola bij de verzorgingsposten
18 zakjes Squeeze
Heel veel water over mijn hoofd
Corina en Jos, nogmaals bedankt voor de goede ondersteuning.
Zonder jullie was het veel zwaarder geweest
{b}Rob Rooijackers{eb}
Foto’s zijn te zien op:
http://home.quicknet.nl/qn/prive/rl.rooijackers/tas/fotos/texel/60km/2003-04-21.html
Website TAS ’82:
http://home.planet.nl/~rooij295/tas/tashome.html