Afgelopen week zat het wel een beetje in mijn hoofd: a.s. zondag is de 12-uurs loop op de Laan van Poot in Den Haag maar omdat ik de laatste maanden meer met mijn werk bezig ben dan met het fatsoenlijk bijhouden van mijn trainingen schonk ik er weinig aandacht aan.
Vrijdagavond nog even op internet kijken en dan tot je schrik er achter komen dat morgen, zaterdag dus al de grote dag is. Op zich vond ik dat niet zo erg want dan kun je de zondag mooi als recupereerdag gebruiken. Aan de andere kant vervelend want het was al 20:50 en ik moest nog survivalvoer voor de wedstrijd inslaan. Als een speer dus naar de supermarkt en snel wat cola, mueslirepen en niet te vergeten de befaamde Ouddorpse bolussen want of ze volgens de voedingsdeskundigen verantwoord zijn weet ik niet maar wat ik wel weet is dat ze erg lekker zijn.
Goed, de eerste hindernis was dus genomen, nu de dag zelf nog zien te overleven. Aan de ene kant zag ik er tegenop om van 09:00 uur ’s ochtends tot 21:00 uur ’s avonds mjin eigen grenzen op te gaan zoeken. Aan de andere kant had ik er wel zin in. Van 2 jaar geleden wist ik me te herinneren dat Haag atletiek de verzorging perfect regelt en er een aparte sfeer over het gebeuren hangt. Ook blijft het leuk om al die bekende gezichten weer te zien en een beetje bij te praten over al die prestaties die door sommigen bijna wekelijks neergezet worden.
Tevens zat er in mijn achterhoofd toch ook wel een soort revanche gevoel voor 2 jaar terug. Ik kwam toen uit op ruim 85 kilometer maar door een moessonachtige regenbui van een half uur halverwege de wedstrijd was ik toen zo verkleumd geraakt dat ik 2 uur later afhaakte en naar huis ging. Thuisgekomen ontdekte ik dat ze toen mijn startnummer ook nog eens met die van Rob Froonhoff hadden verwisseld en kwam ik met 30 kilometer minder in de boeken wat ze zelfs na een aantal mailtjes van Rob en mij niet wilden aanpassen.
Ik had dus voor mezelf maar het idee opgevat om in ieder geval de marathonafstand te lopen voor de lijst (plan A). Als het dan nog lekker liep proberen de 12 uur vol te maken en over die 85 km te gaan want verder heb ik tot nu toe nog nooit gelopen (plan B). In het voor mij onvoorstelbare scenario dat er dan nog leven in mij zou zitten kon ik dan altijd nog een poging doen om de (voor mij) magische 100 km grens te overschrijden want me op plan C zou brengen. In theorie een simpel ABC-tje dus, Nu de praktijk nog.
Het blijkt heerlijk zomerweer te zijn op 21 juni en in de koele ochtend is de atletiekbaan van Haag atletiek vrij snel gevonden en prop ik mijn auto in één van de overvolle zijstraatjes. Nog een half uurtje kletsen, verkleden en de onvermijdelijke bak koffie en hupsakee, daar gaan we, 12 uur lang de atletiekbaan af, poort uit, rechtsaf over een stuk weg wat speciaal voor ons is afgezet tot groot ongenoegen van het verkeer want het is nu een éénrichtingsstraat geworden waar je toch van beide kanten in kan. Na het passeren van het 500 mtr bord nog een flauwe bocht naar links en dan scherp rechtsaf een paar meter hoogteverschil overwinnen (AU! Na 8 uur) op en een soort dichtbegroeid duinpad aflopen waar lekker veel schaduw is, geen overbodige luxe op deze warme dag. Ongeveer halverwege dit pad staat het kilometer bord. Aan het einde van dit pad een beetje vals plat naar beneden, een scherpe bocht naar rechts, weer een stuk op afgezette weg lopen richting ingang, eerst nog het 1500 mtr boord passeren tot je aankomt op het punt waar je weer rechtsaf richting poort moet waar 2 malloten in afwisselende kleding van clowns tot stars en stripes tenues m.b.v. een geluidsinstallatie de boel proberen op te zwepen. Niet alleen heb ik ooit een slechtere muziekkeuze mogen beluisteren, ook het commentaar van de 2 grapjurken was van zo’n laag niveau dat de meeste sololopers ze volgens mij al na 2 uur mijlenver de keel uithingen. Maar goed, je doet allemaal je best op je eigen niveau. Dan ga je de poort weer door, rechtsaf de baan af en eenmaal over de chipmatten op het rechte stuk aanbeland blijkt dat je er wéér een rondje op hebt zitten en mag je weer van voor af aan beginnen.
Met die chipmatten ben ik wel blij want zo hoop ik niet meer die taferelen van 2 jaar terug te moeten herbeleven.
Er wordt echter ook handmatig geteld, d.w.z. op een groot bord bij de doorkomst staan alle startnummers met een stapel blaadjes en bij iedere ronde wordt er een blaadje afgescheurd.
De eerste 2 uur loop in rustig met Vincent Schoenmakers wat te babbelen over zijn avontuur op Aruba en vooral de prestatie die Cor Westhuis de afgelopen maanden heeft neergezet (lopend van Lissabon naar Moskou) spreekt zeer tot onze verbeelding en volgens ons moet hij maar sportman van jaar gemaakt worden. Maar ja, dat zal uiteindelijk wel weer Martin Verkerk worden die een met vele Euro’s overladen tennistoernooi heeft veloren (!) of een of andere dikbetaalde voetballer die het toch zo leuk doet in “RTL boulevard”. Na 10 rondes ga ik een ronde wandelen wat mij veel commentaar oplevert maar daar trek ik me niks van aan. Ik ben eraan begonnen en wil vandaag in ieder geval tot 21:00 uur proberen in beweging te blijven dus kan ik in het begin beter heel rustig aan doen en niet na 7 of 8 uur helemaal opgebrand zijn. Het rondje wandelen bevalt en ik besluit dat na ieder 10 rondes te doen. Tot de 30 gaat dat goed maar dan krijg ik last van mijn maag en moet een kwartier mijn gemak houden d.w.z. in de schaduw op een grasveldje de wereld aan mij voorbij laten trekken. Langzaam start ik weer op en de 40 rondes lijken maar niet op te schieten maar uiteindelijk heb ik die dan ook op het bord staan en stel ik mezelf ten doel om vandaag hier in ieder geval 50 rondes te lopen. Wie weet zitten er dan nog wel 4 extra in het lijf, dat zou namelijk 100 kilometer maar zo ver durf ik nog niet te denken want na ronde 40 heb ik het ook weer een half uur slecht. Vanaf ronde 43 loop ik een stukje met Rob van den Hoek en Tom Hendriks mee en op de een of andere manier kom ik in een soort cadans die ik kan blijven vasthouden. Rob vertelde eerder op de dag dat alles na 10 uur heel makkelijk gaat en het gekke is dat het voor mij vandaag ook geldt. Binnen de 11:30 bereik ik dan voor het eerst in mijn leven de 100 kilometer grens en ik moet zeggen dat me dat een enorme kick geeft. Het vreemde is dat ik enorm veel last van mijn linkerknie heb zodra ik bij de drinkpost een stukje wandel maar die pijn verdwijnt zodra ik weer ga hardlopen. Ik plak dus nog ruim 2 rondes erbij en voel me vreemd genoeg niet eens moe. Wel voel ik dat ik er een stukje voet heb bij gekregen in de vorm van een enorme blaar maar dat neem ik maar voor lief. De douche na afloop is warm maar goed en mijn beloning in de vorm van het goddelijk graanwater, oftewel het flesje bier smaakt weer als vanouds. Wat ik ’s ochtends niet voor mogelijk had gehouden is me dan toch gelukt en de voldoening is dan ook groot, ondanks het achteruit de trap af moeten lopen vandaag (zondag) en een linkerknie die met rekken en strekken zo zeer doet dat ik jaloers kijk naar bejaarden met rollators die hier in de buurt voorbij schuifelen.
{b}Jan van de Erve{eb}
22-06-03