Nacht van Vlaanderen – 100 km – 20 juni 2003
Na het Nederlands record “op tijd aan wezig voor een wedstrijd” van Ben Mol
verbroken te hebben (Ben z’n record stond op 1 dag te vroeg aanwezig,
verbrak ondergetekende deze met 7 dagen te vroeg aanwezig en wel op vrijdag
de 13e … en 750km onnodig gereden te hebben) sta ik niet met superbenen
aan de start. Ze voelen stijfjes. Dit heeft niet aan mijn nachtrust gelegen
alhoewel deze wel kort was. Mijn overnachting vond plaats in een Engelse
landhuis op het platteland aan de rand van Torhout. De lieve vrouw des
huizes hield veel gewenste en ongewenste dieren zoals schapen, paarden,
eenden, vliegen, een hond en een haan. Om 04.15 – 04.30 uur moest deze
oproerkraaier zijn buurmanhaan op zo’n 50 meter verderop goeiemorgen wensen.
Het kukeleku-gehalte was zeker niet laag. Elke dag hetzelfde liedje.
Na op de wedstrijddag 2x koolhydraten (met als gevolg 5x een grote boodschap
wegbrengen) gestapeld te hebben, begaf ik me ruim 3 uur voor de wedstrijd
naar het wedstrijdsecretariaat waarbij ik o.a. ervaren rotten in het vak
tegenkom zoals Henk Sipers, Willem Mutze, Ben Mol, Carrie van Beek en Willy
Jonkers. Startnummer 1350 zou me een kleine 13 uur vergezellen. Gezellig dat
we het gehad hebben …
Achter in het startvak vertrekkend loop ik samen op met Ben Mol. Ben doet de
marathon. Hij zit in een relatieve rustperiode. Tot circa 35km het punt de
marathon zich van de 100km scheidt lopen we samen met een stijf lijf. Bij
Ben heeft dit wellicht als reden de loodzware 24 uur van Apeldoorn en zijn
schilderactiviteiten. Wat je al niet meekrijgt aan informatie tijdens een
ultra. In Ben schuilt een klein Picasso’tje. Hij is creatief met kwast en
verf. Niet op het doek maar op deuren en kozijnen van hun huis. Vanwege deze
activiteiten zou zijn stijfheid tevens verklaarbaar kunnen zijn. Nadat ik
alleen verder ga, stort ik me in het echte bruisende nachtleven. De maan zal
over de nacht gaan waken, terwijl de zon van een welverdiende nachtrust gaat
genieten. De zal zou ons trouwens -’s morgens weer vergezellen.
Zoals iedereen die me inmiddels kent praat ik niet veel in de wedstrijd,
derhalve genoot ik van de stilte van de nacht. Na 55km werd deze prettig
verstoord door de Belgische tv-zender VTN wat niet goed is voor je ritme
maar wat doet het er toe een topper ben ik niet. De tv-man had me toch
vragen, o.a. de volgende “Haal je de finish?”. Wat dacht je dat ik 2x voor
Jan met de korte achternaam naar Belgie rijdt. Hij moest eens weten dat ik
na 20 km er al redelijk door zat. Wat ik me wel realiseer dat 2x een 100km
binnen 5 weken nog te veel is voor een groentje als ik in de ultra-wereld.
De 100km van Stige in Denemarken zat nog duidelijk in me benen. Dit is geen
excuus maar een nuchtere constatering.
Na 60km haal ik een sympathieke Belg in waarmee ik 20km oploop. Hij is pas 3
jaar bezig met hardlopen. Hij was me toch een vracht kilo’s afgevallen: van
108 naar 88 kilo. Welgeteld 20 kilo! Zijn langste afstand in training en
wedstrijdverband behelste tot de nacht slechts 25km. Hij liep nu dus 5x een
p.r. en wel op de marathon, 50km, 6 uur, 12 uur en de 100km!!! Een
vermelding in het Guiness book of records waard of niet? We hebben ons met
elkaar echt door de 100km gevochten door elkaar moed in te spreken. We
spraken over innerlijke krachten, ons geloof e.d.. Ik heb diepe bewondering
voor hem als debutant. De laatste 15km kon ik hem niet meer volgen vanwege
krampverschijnselen in mijn rechter hamstring.
Wat me nog helder voor ogen staat van de nacht waren de 10-tallen cafe’tjes,
het verschil tussen luxe en vervallen huizen, de rust van de nacht welke zo
af en toe verstoord werd door een verdwaald geluid van een blaffende hond in
de verte, de heldere sterrenhemel, het ochtendgloren met de fluitende
vogeltjes en de betrekkelijke eenvoud van Vlaanderen wat zeker weten haar
charme heeft. Waar ik me echt zorgen om maak waren de 2 dronkelappen die ik
‘-s morgens zag wegkwijnen aan de openbare weg. De ene man, zittend in een
portiek, had een grote tatoeage op zijn arm en zijn hoofd verborgen onder
een spijkerjasje. Hij zat als een klein kind te huilen. Ik dacht nog zou een
arm om hem heenslaan helpen? Daarnaast zat er aan het einde van de weg een
drankorgel in diepe nachtrust verzonken achter zijn laatste glas alcohol.
Het besef dat hij nog op het terras zat had ie niet meer. In zijn t-shirt
met korte mouwen was hij in dromenland bij 11 graden celsius. Misschien had
mijn shirt met lange mouwen hem kunnen verwarmen. Jammer dat deze dronkaards
het verlegen van hun grenzen op een andere manier invullen dan wij,
ultra-lopers. Ultra-lopen maakt je geestelijk sterker, drank maakt je tot
een wrak! WAT IS HUN WEG NAAR MORGEN?
Na zo’n 85km moest ik weer een stukje wandelen en haalde de kanjer Willem
Mutze me in. Idem als 2 weken geleden toen hij Henk Sipers tijdens de 104 km
trail in Belgie er doorheen sleepte, sprak hij me nu ook moed in. Dit deed
me terdege beseffen dat we 1 grote ultra-familie zijn. Klasse Willem en
trouwens Ben ook nog bedankt voor de eerste 35km. Na 90km zie ik een
Belgische loper zijn maagproblemen origineel oplossen: een pintje!
Na 95km raak ik de weg kwijt bij een kasteel. Er was een bewegwijzering
verwijderd waardoor ik uiteindelijk het spoor bijster raakte. Achteraf heb
ik er, naar ik schat, nog zo’n 2 tot 3km bijgelopen wat me niet echt vrolijk
maakte maar het belangrijkste was finishen + daarbij binnen de limiet van 13
uur binnenkomen. In 12 uur 57 minuten en een volle hand secondes finishte ik
dus precies op tijd. Deze eindtijd betekende dat ik meer dan 2 uur langzamer
was dan in Denemarken maar wat doet het er uiteindelijk toe, ik heb afgezien
maar het genieten overwon het uiteindelijk met vlag en wimpel. Helaas
finishte ik op de verkeerde plek. Het betrof de finishplek van de
wandelaars. Mijn emoties kon ik ternauwernood in bedwang houden. De finish
was op de markt. Ik naar de markt. Had de organisatie alles al opgeruimd.
Krijg toch het heen en weer. Vervolgens weer terug naar de hal. Kom ik nog
een Oostenrijkse ultraloop”ster” tegen. Ze was ook de weg kwijt maar dat
zijn sommige Oostenrijkers wel eens vaker, denkend aan een
verkiezingsuitslag van enkele jaren geleden waarbij de extreem(ultra is een
verkeerd woord in deze)-rechtse Jorg Haider de winnaar zou worden, wat een
loozer! Maar wij waren vandaag dus de sportieve weg kwijt. De Oostenrijkse
was wellicht buiten de tijdslimiet gefinisht maar ik heb de organisator er
van overtuigd dat ze binnen een minuut van mij zat wat uiteindelijk
betekende dat ze ook in de uitslag vermeld werd. Frappant was dat de
Oostenrijkse dus als laatste finishte en als eerste in haar klasse stond
vermeld. Maar laten we eerlijk zijn of je nu als eerste of laatste finisht,
we zijn allemaal winnaars!
Tot slot petje af voor Henk-“Blaar”-Sipers hij finishte, na zwaar overwogen
te hebben te stoppen vanwege zijn kwetsuur opgelopen in Belgie. Karakter!
Afsluitend wil ik Iemand bedanken dat Hij me de innerlijke kracht geeft mijn
grenzen te verleggen en te finishen.
Henk Harenberg
PS Alle finishers in Torhout en Den Haag gefeliciteerd en wanneer iemand in
Belgie langs de snelweg een scheerapparaat vindt, deze is van mij. Na een
pitstop ben ik vergeten de tas van mijn auto-dak te halen. Toen ik weg reed
hoorde ik wel wat maar ach …