Newmarket, 100 mijls roadrace
Nadat ik in april ongetraind een redelijke Kennedymars had gelopen, besloot ik om nog een keer naar Engeland te gaan voor een 100 Mijls snelwandelwedstrijd. Engeland is het moederland van de ultrasport, sinds 1911 is hier elk jaar een snelwandelwedstrijd over 100 mijl die binnen de 24 uur te volbrengen is. Al de atleten die dit volbrachten worden opgenomen in “The Centurion Brotherhood”. In 91 jaar omvatte die lijst inmiddels 986 wandelaars/sters uit heel de wereld. Dit jaar was de deelname van nieuwelingen bijzonder groot en de kans bestond dat het nummer C 1000 zou worden vergeven ( voor een traditierijk land als Engeland een begeerde Trofee). Meteen maar de afloop verteld : precies de laatste finisher Wendy Watson, met een tijd van ca. 23:50:00, haalde dit nummer! Aan de start stonden dit jaar circa 75 wandelaars/ters, waarvan 13 vrouwen en 62 heren. Hieronder het ongelooflijke aantal van 47 nieuwelingen, waarvan uiteindelijk meen ik slechts 14 zouden finishen. Hoeveel exact de eindstreep hebben gepasseerd krijg ik nog toegestuurd.
De start was om 14.00 uur Engelse tijd in Newmarket bij een grote paardenrenbaan waar men een 2 mijls parcours had uitgezet dat 50 x te belopen was. In deze ronden zaten enkele haakse bochten en een stijging die vele lopers nog in de problemen zou brengen. Met 17 deelnemers uit Nederland waren wij goed vertegenwoordigd. Het was benauwd en warm aan de start en dus ging ik vrij rustig weg en merkte al gauw dat het vandaag erg moeilijk zou worden. Na 32 km had ik al last van een blaar tussen mijn tenen en besloot om deze gauw af te plakken en andere schoenen aan te trekken.
Intussen had ik ook gemerkt dat, tegen alle vorige berichten in, de verzorging uitermate slecht was. De hele wedstrijd heb ik gelopen op cola, water en af en toe een stukje banaan en mijn 6 gelukkig zelf meegebrachte krentenbollen. Na 50 km liep ik op een 10e positie en wilde er langzaam de pijp aan maarten geven toen het zachtjes begon te regenen. Heerlijk…. “het mocht van mij best nog wat harder regenen”. Mijn gedachten waren nog niet verwoord of het regende pijpenstelen en niet 5 minuten, maar bijna 4 uur lang.
Hele gedeeltes van het parcours stonden werkelijk centimeters onder water, maar zelf ging ik van minuut tot minuut beter wandelen. Uur na uur haalde ik diverse medestrijders in en ik kreeg hoop op een hele goede klassering, want behalve de ongenaakbare koploper (deze had mij bij 128 km op 2 ½ ronde gezet, dus ruim 8 km = 60 minuten) was ik, naar later bleek, iedereen voorbij gegaan. Maar nu kreeg zelfs de koploper problemen waardoor ik 2 ronden voor tijd de achterstand met hem had terug gebracht tot een half uur. In deze laatste 2 ronden was het voor hem alleen nog overleven terwijl ik steeds sneller ging wandelen.
Het werd erg spannend maar de wedstrijd was voor mij 1 km tekort: nog geen 200 meter na de winnaar passeerde ik dolgelukkig als 2e deze 100 Mijlsroadrace. In een toch gezien de weersomstandigheden redelijk goede tijd van 19:58:31 uur, en op slechts 54 seconden van de winnaar!
Enig manco bij al mijn vreugde is dat mijn voeten de eerste week zeker geen schoenen kunnen verdragen, mijn hielen waren een en al blaar en mijn tenen en voorvoeten verging het niet beter. Maar bij dit succes heb ik geen probleem om een week niet te lopen en mijn vorige week genomen beslissing als het goed zou gaan in Engeland ook in Diever de Marathon 3 daagse te lopen niet waar te nemen.
Willem Mutze