{b}{u}LUPATOTISSIMA – 100km VERONA – 27 september 2003{eb}{eu}
In Verona werd afgelopen zaterdag ter ere van de vijfentwintigste verjaardag van het 100km baanrecord van Don Ritchie een “star of the stars”-wedstrijd gelopen. Diverse lopers uit binnen en buitenland werden uitgenodigd om deze viering kleur te geven met een hoogstaande baanwedstrijd.
Op basis van mijn 6u48′ vorig jaar viel me ook de eer te beurt uitgenodigd te worden. Het eerste moment schrikte het wel wat af, 250 rondjes op een tartanbaan, word je daar niet dronken van ?? Maar anderzijds was het een unieke gelegenheid om ook eens enkele baanprestaties te laten homologeren en dat dan nog in een uitgelezen internationaal gezelschap. De voornaamste favorieten waren Fattore, Sartori en Ardemgni (Ita), Tyazhkorob, Zhalybin en Netreba (Rus), Vozar (Hun) en bij de vrouwen Cassiraghi, Zoboli, Costetti (Ita), Berces (Hun), Sakurai (Jap), Malafeeva (Rus), ook Ria Buiten stond bij dit selecte deelnemersveld aan de start.
De vrouwen namen één uurtje voor de mannen de start. Sakurai en Casiraghi gaven het tempo aan, gevolgd door de verrassende Turkse Bakiye Duran (zie Stein vorig jaar !). Berces die hier vorig jaar tijdens de 24uren zomaar eventjes drie wereldrecords had gelopen volgde een heel eind verderop. Consternatie alom toen na een 20-tal minuten door de luidsprekers galmde dat onze Ria een officiële waarschuwing kreeg toen bleek dat ze een spons een ganse ronde bij zich had gehouden, volgens het plaatselijke reglement was dat blijkbaar verboden. Een spoedvergadering met Campbell, Stenger en de organisator en dienstdoend jurylid zorgden er echter voor dat dit absurde reglement binnen de kortste keren geschrapt werd. Een ander reglement verbood zelfs om tijdens het eerste half uur bevoorrading aan te nemen.
Bij de mannen gingen van bij de start Fattore (1° WK’02/Torhout), Zhalybin (Rus) en Sartori er als gekken van door. 10km in nauwelijks 36’30”, de marathon in zomaar eventjes 2u34′ !!!
Ardemagni (ITA, 2de EK ’03/moskou), Tyazhkorob (Rus, 2de WK ’02/Torhout) en Netreba (1ste EK 01) volgden enkele ronden verder, daarachter nog Vozar (HUN, 2de EK ’01) en nog een halve ronde verder ikke dus…..
Na 40km was de pijp bij Sartori uit en schoof ik een plaatsje op, Fattore moest kort na de 50km opgeven (3u06′) en Zhalybin kroop letterlijk en figuurlijk over de tartan toen ik na 53km voor de eerste maal een ronde terugnam op hem. Na nog geen 60km lag hij uitgeteld in het gras en werd naar het ziekenhuis afgevoerd, totaal leeg !! Ikzelf was nog voor de 50km Vozar al voorbij en had zelfs al 2 van de vier ronden teruggenomen op Netreba die goede met slechte momenten afwisselde. Ardemagni liep ondertussen afgescheiden aan de leiding. Na 60km had ik nog één ronde achterstand op Netreba die derde liep, maar dan begon mijn rug op te spelen. Het leggen van ons nieuw terras vorige week (bankerai-hout….immens zwaar !!) had me rugpijnen bezorgd, ook op donderdag en vrijdag had ik er tijdens onze wandeltochten door Verona last van gehad. Vanaf mijn billen, onderrug, borstwervels tot mijn nek en schouders….. alles begon tegen te trekken. Ik moest gas terug nemen, willen of niet….Na 65km nam Netreba terug een ronde. Die derde plaats, en het daaraan verbonden gratis verblijf in Taiwan dat ik eventueel Inez Jacquemart cadeau wou doen, mocht ik al op mijn buik schrijven. Aan km 70 ging ook Vozar me terug voorbij, en ik die had voorspeld dat hij de wedstrijd niet zou uitlopen… Met een vijfde plaats kon ik me ook wel verzoenen, temeer daar ik voelde dat mijn rug meer en meer opspeelde, raar, want van de benen geen last ! Ondertussen had ik al een T-shirt aangetrokken en zelfs een extra jasje om die rug wat extra warmte te geven en te beschutten tegen de frisse avond. Eventjes kon ik me terug op gang trekken toen Ardemagni me na 83km voor de zoveelste keer voorbij ging maar veel verder dan 2km hield ik het niet vol. Bij de vrouwen was de Japanse Norimi Sakurai al aan een geweldige wedstrijd bezig ! Op schema om het wereldrecord te verpulveren, de 2u42′ tijd die ze dit jaar in Boston liep moest volgens mijn berekeningen volstaan voor een 7u17′ chrono maar ze zou zelfs bewijzen nog tot meer in staat te zijn ! Casiraghi en de andere Italiaanse toppers waren ook al van het strijdtoneel verdwenen. Duran begon haar snelle start te betalen terwijl Berces zeer regelmatig bleef lopen. De strijd voor de tweede plaats ging echter tussen de Russiche Malafeeva en de Italiaanse Paola Sanna. David Deubelbeis uit Canada hielp me, na zijn opgave, verder tijdens de wedstrijd en informeerde me dat mijn naaste achtervolger al op meer dan 15′ liep, ik kon dus eigenlijk rustig verder lopen zonder extra-roofbouw te plegen. Ria Buiten, de andere ‘laag-lander’ die aan de start stond had het ondertussen heel wat moeilijker. Na een 25-tal km moest ze met maagproblemen eventjes aan de kant terzelfdertijd als de 52 jarige Japanse Sumiko Tanaka, nog altijd goed voor een 8u29′ chrono ! Na een korte rustperiode vertrokken ze terug zusterlijk naast elkaar, schouder aan schouder, terug de ‘arena’ in. Enige tijd later terug consternatie toen Sumiko naast de bevoorradingspost uitgeteld op het gras lag. Pijn in de maagstreek en onpasselijk geworden, kom daarbij dat ze moeilijk Engels kon praten. Ria bleef er zich over ontfermen, samen met de mensen van de medische staf. Liggend in het gras, met een Japans-Engels woordenboek in de hand probeerde Sumi uit te leggen wat er scheelde. Een tijd later werd ze trouwens naar het ziekenhuis afgevoerd. Later bleek dat men zelfs eventjes vreesde voor een hartaanval ! Dat de veer toen bij Ria gebroken was was wel duidelijk, af en toe stapte ze nog in de baan om dan enkele ronden verder terug wat te bekomen zowel van de inspanningen als de emoties.
Bij de mannen won Ardemagni en werd Netreba na een sterke remonte uiteindelijk nog tweede. Tyazhkorob werd derde en ook Vozar bleef nog onder de 7uren grens. Ikzelf moest me ondanks een vijfde plaats tevreden stellen met een ‘personal worst’. Het was immers van maart 1995 geleden dat ik nog zo traag had gelopen : 7u15’54”.
De kers op de taart van dit gebeuren was uiteraard het fabuleuze wereldrecord van Norimi Sakurai die deze 100km afhaspelde in 7u14′ (de seconden ben ik vergeten.), Malafeeva werd tweede gevold door Sanna, Berces en Duran.
Terloops :
Later die nacht werden de organisatoren nog zwaar op de proef gesteld bij het verdere verloop van de 24-uren aflossingswedstrijd. De ondertussen alom gekende historische nationale stroomonderbreking, middenin de nacht (3u25′) zorgde voor extra suspens, geen licht, geen chipcontrole meer, computers die uitvallen.. Het pleit voor de sterke organisatie dat ze dit binnen de kortste keren (enkele minuten slechts) via eigen stroomgeneratoren konden oplossen.
Op http://www.podisti.it/foto2003/lupatotissima03/servizio_fotografico.html zijn er nog massaal veel foto’s te vinden van de wedstrijd in Verona.
Groetjes,
Jan Vandendriessche
Nota van Jean-Paul Praet : Het is natuurlijk knap van de Japanse Sakurai om 7u14′ te lopen op de piste. Toch ligt deze tijd nog ver verwijderd van de bestprestatie op de weg van haar landgenote Tomoe Abe die 6u33’11” liep in 2000 in het Japanse Lac Saroma. Bij de mannen liggen beide besttijden wel in elkaars buurt (piste 6:10:20 Don Ritchie in 1978 in Londen tegenover de 6:03:51 van mezelf in Torhout ’86).