Een doordeweekse marathon en daar nog ruim 5½ uur voor rijden, is alleen bestemd voor de echte loopfanaten, zou je zeggen. Dat geldt terecht voor ons, 3 Brabanders. Echter, boven de rivieren heeft men najaarsvakantie en dan is enkele uurtjes lopen in het schitterende natuurgebied ‘Drents-Friese Wold’ een aangename onderbreking. Zo dachten er velen over, want we stonden met zo’n 80 lopers (waaronder gelukkig ook weer Lex de Boer), aan de start. Niet allemaal voor de hele afstand want er zijn ook deelafstanden. Vorig jaar waren er slechts 10 marathonlopers op af gekomen, deze keer is de langste afstand met 40 deelnemers heel goed bezet.
Uit eerdere ervaringen met marathons in Dieverbrug weten we dat de organisatoren garant staan voor een perfecte race op een afwisselend parcours met optimale verzorging tegen een prijs waar de concurrentie niet aan kan tippen. Wie durft er onder de prijs van € 6,- te duiken als daar een verzorging tegenover staat van water, sportdrank, cola, thee, bouillon, banaan, peperkoek, sultana’s, chocolade en sinaasappelschijfjes? In mijn ogen spreek je dan pas van een verzorging zoals die overal zou moeten zijn.
Iets na elven vertelt Ronald dat we beginnen met een aanloopronde en daarna steeds ronden van 5 km. Met een zonnetje en een matig windje worden we de bossen ingestuurd. Ik loop even samen met een vrouw die voor het eerst 21,6 km loopt. ‘Ik hoop dat ik het binnen de 2 uur haal’, zegt ze. ‘Als je dit tempo volhoudt trek er dan maar 10 minuten af’, geef ik als antwoord. ‘Mag ik achter je blijven lopen, je loopt in een gelijkmatig tempo?’ vraagt ze. ‘Eigenlijk heb ik liever dat jíj voor me loopt. Een vrouw voor me, waar ik mijn blik op kan richten, inspireert me, eventuele pijntjes voel ik dan minder’, zeg ik glimlachend, maar voeg er meteen aan toe dat ik voor haar graag een uitzondering maak omdat ze anders snel zal terugvallen. ‘Doe je best, probeer dit tempo vast te houden’, zeg ik. Tot de 10 km gaat het goed, 53 minuten. In de derde ronde moet ik ze diverse keren stimuleren om vast te blijven houden. Zo rond de 14 km zegt ze: ‘Bedankt, ik ga alleen verder, het tempo ligt voor mij nog te hoog’.
Ik heb nu meer tijd om de omgeving in me op te nemen. We lopen dwars door vakantiepark ’t Wildryck, daar staat ook het goed gevulde verzorgingskraampje. Een klein stukje asfalt loopt over in een bospad, gevolgd door mul zand. Eenmaal eroverheen gaat het bospad verder met nogal wat verraderlijk uitstekende wortels. Hierna een mooi heuvelachtig fietspad in een schitterend natuurgebied. Als het fietspad over gaat in een vlak gedeelte zie je aan de rechterkant een mooie vijver. Na een paar kilometer wordt het een losse steentjes fietspad, wat nogal pijnlijk is voor de voeten. Velen, ook ik verkiezen daarom het zandgedeelte ernaast. Dan weer een stukje asfalt om tenslotte via een stukje verhard fietspad weer in het vakantiepark terechtkomen. Het zijn gedeelten van het al eerder gelopen parcours van de avond driedaagse en de 4 uur plus loop, maar dan in omgekeerde richting.
De halve afstand in 1.51. Rob Steyger komt bij me lopen. Heeft in het weekend gedebuteerd op de 24 uur met een totaal van maar liefst 157 km. De bovenbenen voelen wat stijf aan, maar mag dat. ‘Ik voel me nu nog goed, maar ik weet niet hoe het straks gaat’. Hij vertelt enthousiast over Uden, dat hij het ’s nachts zo koud had, dat een warme douche zijn ledematen wat opwarmde. Overigens was het wel meegevallen. Dat blijkt wel, want hij gaat harder. Ik passeer Dick en probeer wat met hem te praten. Ik krijg geen respons en concludeer dat hij moet vechten. In de kleedkamer bevestigde hij dit.
Vóór me zie een groepje met Gijs en Hans. Het gaat zo goed dat ik er naar toe wil. Ik voel dat er zich in mijn rechtervoet een blaar aan het vormen is en mijn linkerbovenbeen vertoont dezelfde verschijnselen als in de Westerwaldlauf nl heel pijnlijke spieren en pezen. Hans moet het groepje laten gaan, ik haal hem snel in. Gijs en consorten zie ik niet meer. Door de verstijfde spieren moet ik wat inleveren, maar ik kom toch in 3.50.40 over de finish. In de kleedkamer blijkt dat ik een bloedbaar heb opgelopen. De 24 uur lopers van dit weekend zijn goed vertegenwoordigd. Buiten Rob lopen ook Sjoerd, Theo en Regina mee. Brabant TV had vernomen dat Regina de 24 uur gelopen had en nodigde haar daarom uit als gast in een programma dat gaat over extreme sporten. Gelukkig bestaat er nog een medium wat in onze sport geïnteresseerd is. ‘Belangrijk is dat we de ultrasport promoten’, zegt Regina. Daarom neemt ze de uitnodiging aan. Voor de Brabanders: het TV programma wordt donderdagavond 23 oktober uitgezonden.
In Dieverbrug komen we graag. Tot de volgende keer.
{b}Vincent Schoenmakers{eb}