Bij die allereerste Jan Knippenberg Memorial startte ik ook voor de hele afstand en het was een veelzijdige ervaring. Te beginnen met het positieve: het was lekker weer en de tocht was een piek-ervaring in het gevoel. Onvergetelijk, die lage zon voor de start, de zee, de nacht en al die mensen die probeerden er iets van te maken, of ze nou meededen, coachten, keken of organiseerden… echt heel mooi. De beste manier ook om nog eens terug te denken aan Jan, die met een groot deel van zijn ziel in het lopen woonde. Voor ons allemaal was het ook verwerking en eerbetoon tegelijk. Maar dat is vaak zo als een evenement op deze manier ontstaat.
Negatief was dat mijn begeleider Rene Kroes een parkeerbon kreeg tijdens het water verstrekken, en negatief was ook dat hij mij net kwijtraakte toen ik aan andere kleren toe was. Bij Katwijk gaf ik er de brui aan, om per taxi naar mijn slaapadres in Haarlem terug te racen. Stom? WBK is ook wel eens 35 km voor Sparta gestopt… Zo kan het gaan en zo verging het me wel vaker. Ik had ook nog 35 km te gaan tot Hoek, maar mijn gedachten dwaalden en tenslotte de benen ook.
Gek hè, typisch ultra: nog 7 uren de tijd voor 35 km maar alles kan toch blokkeren. Ik was helemaal in de war. Ik heb ervan geleerd dat ik die superlange afstanden niet meer moest doen. Boven de 100 ging het steeds mis. Wat Jan, Ron, Rut of Ton ooit deden zat er gewoon niet in. Mijn training was optimaal, maar niet iedereen kan het. Aanleg. Net niet genoeg.
Lol in het lopen vond ik terug door allerlei doelen geleidelijk los te laten. Nog steeds maak ik al die langzame kilometers wel, maar minder. Wat Jan deed was prachtig, heroïsch, maar niemand is onbegrensd in presteren, leven en uiteindelijk ook niet in voortleven. De discussie over wat gezond is verdrinkt in de tijd. Zelfs de zon is al halverwege. Klote was het om op een zonnige dag aan de monding van de Oude Rijn op een taxi te wachten. De wind stopte niet met waaien.. er was niets meer of minder aan de hand dan dat? Wie weet. Ik vertrouw op God.
Jitze Weber, Haaksbergen
PS Ergens bij Noordwijk is Mik Borsten gestopt. Wie de zevende loper was weet ik niet meer.
(Aanvullende email van Jitze 4/12/03: “Als je dan zo terugdenkt, schiet je wel meer te binnen. Zo ook de zevende loper: volgens mij Frans Bergsma uit Borne, en naar ik me herinner is die bij Santpooort uitgestapt.”)