{b}WK 100 km in Taiwan.{eb}
Ik ben nieuw in het ultrawereldje, ik weet er dan ook nog niet zoveel van en ik loop nog niet van die lange afstanden. Maar, desondanks was ik zeer verbaasd over de (in mijn ogen) negatieve reactie van Dirk Westerduin betreffende de resultaten van de Nederlandse afvaardiging naar Taiwan. Tom Hendriks gaat in zijn reactie inhoudelijk in op de argumenten van Dirk. Ik wil er op een andere manier op reageren.
Ik heb de reactie van Dirk wel tien keer gelezen en wat ik er uit op maak is een grote teleurstelling. Een teleurstelling over de behaalde klassering en teleurstelling over de gelopen tijden. Bovendien een soort boosheid over de mentaliteit van de lopers. Dirk wijst daarbij naar Gerard Nijboer als voorbeeld: je moet zijn prestaties relateren aan het prestatieniveau destijds,hij ging nooit naar een kampioenschap als hij er niet klaar voor was. En als hij minder presteerde, dan wees hij naar zichzelf.
Terechte opmerkingen. Prestaties moet je slechts vergelijken met in dezelfde tijd in de geschiedenis verrichtte prestaties. Anders is het appels met peren vergelijken. Maar, dan moet je gelopen tijden ook slechts vergelijken met tijden die onder dezelfde omstandigheden zijn gelopen. Anders is het ook appels met peren vergelijken. En dat is nu zo leuk aan kampioenschappen, de omstandigheden zijn voor iedereen gelijk. Je mag dan geen tijden die bijvoorbeeld in Lutjebroek zijn gelopen vergelijken met de in Taiwan gelopen tijden. Dus moeten we de in Taiwan gelopen tijden vergelijken met de daar gelopen tijden. En dan is een 16de plaats een prima resultaat.
En, ik heb niemand van het team de omstandigheden als argument voor een eventueel falen horen gebruiken. Wel zijn de omstandigheden waaronder het kampioenschap is gelopen beschreven. En ook dat het niet makkelijk zou worden. Maar, als ik de verslagen op Ultraned lees, dan worden de omstandigheden van vrijwel elke wedstrijd genoemd. Dan weet de lezer of het een 100 km ‘down hill’ Mont Blanc is of dat het een strandloop betreft.
Wat ik weet is dat er in Taiwan gelopen is zoals er gelopen is. Dat de mensen die aan het WK deelnamen niet voor niets uitgezonden zijn. Kennelijk waren er genoeg mensen die zoveel vertrouwen in ze stelden dat er geld beschikbaar is gesteld. Ik weet ook dat ze geen 1,2,3 en 4, gelijk de schaatsers in het verleden, zijn geworden. Maar ik weet ook dat Veron, Edwin, Tom en Wim hun uiterste best hebben gedaan en dat er niet meer van te maken was.
Als ik de berichten uit Taiwan lees dan weet ik ook dat de omstandigheden en het zware parcours velen de das heeft omgedaan en dat daardoor ook favorieten zijn gesneuveld.
Dat alles wetende denk ik dat de Nederlandse ploeg in Taiwan een hele goede voorbereiding in de verkenning van het parcours heeft gedaan en daardoor zeer verstandig is gestart. En die verstandige (voorzichtige) start heeft geresulteerd in een, in mijn misschien ondeskundige ogen, goede klassering met een 16de , 36ste , 41ste en een 58ste plaats, maar wel van zo’n 150 lopers.
Mensen, laten we trots zijn op die mannen: Veron Lust is wel 16de en de Nederlandse ploeg is wel zevende van de wereld op de 100 km geworden.
Zo, dit moest ik even kwijt.
THEO DE JONG