Hoe moet ik mezelf noemen? De winnaar van de eerste marathon in een grot? Mister caveman?
Geen idee. Heeft het ook belang?
Vandaag stond de telefoon roodgloeiend.
Atleten-vrienden,
Journalisten- ja u leest het goed- zelfs Belgische journalisten vonden dit interessant genoeg om even het voetbalgeweld en gekwelde veldrijders terzijde te laten en te horen hoe het is om onder de grond gekke toeren uit te halen.
Ik hoef hier over de omloop en de zwaarte van de wedstrijd niet meer te schrijven, dat hebben de anderen al allemaal gedaan en daar valt niets meer aan toe te voegen.
Toen Han me een tijdje geleden vroeg of ik de grottenmarathon wou komen lopen zat ik met een probleem. Na een zwaar slopend ultrajaardebuut zat ik voor de eerst keer in mijn 15-jarige loopcarrière met een blessure.
De blessure die ik opgelopen had, kwam alleen maar door de harde trainingen in combinatie met de vele km’s die ik maakte voor de ultrawedstrijden. Dit in combinatie met de wil om zo snel mogelijk de ultratop te willen bereiken, maakte dat ik in september na een opgave op een 100km in Frankrijk en een week later in Winschoten opgezadeld zat met die vervelende blessure.
Dus…….Toen Han me een tijdje geleden vroeg of de grottenmarathon wou komen lopen zat ik met een probleem……dat ik amper of niet getraind had.
Bijna 10 weken na elkaar zat ik aan een gemiddelde van 40Km/ week. Bijzonder weinig voor iemand die er normaal 160/week doet.
Drie weken voor de marathon kan ik wat opdrijven en zelfs een beetje weerstand doen, weliswaar met controleerbare pijn.
Na overleg met de orthopedist en trainer Jan Vandendriessche besluiten we om mee te doen met de wetenschap dat dit de eerste lange duurloop wordt in het nieuwe schema.
2 dagen voor de marathon: telefoon van een journalist. Volgens Han’s informatie moet de eindtijd 2h45′ kunnen worden. Wat denk ik ervan?…..Tja………
De dag ervoor doe ik nog 20km duurloop met één van mijn vaste trainingsmaatjes en krijg plotseling het gevoel dat ik de grottenmarathon niet ga doen om naar de muurschilderingen en de kunstwerken te kijken, maar om te winnen.
Marathondag. Het verhaal moet ik jullie niet meer vertellen. De toeter ging en weg was ik. 42Km195m——25 ronden——54 bochten per ronde——-1350bochten——waanzin!
Vandaag stond de telefoon roodgloeiend.
Atleten-vrienden
Journalisten- ja u………………..
Waarom kiest u na al die jaren van gewone atletiek waar u toch een verdienstelijk atleet was voor het ultralopen?
Hebt u al eens gehoord van het tienkampergevoel meneer de journalist? In het atletiekgebeuren zijn ze het buitenbeentje. Ze hangen als groep zo aan elkaar, moedigen elkaar aan, zien samen af, huilen samen—ja ook echte mannen huilen—- . Daarvoor doe ik het. Dat gevoel heb ik in de ultrawereld!
Veel dagbladen gelezen ( zelfs Nederlandse). Op de websites veel commentaren gelezen. Veel atleten vertelden over de muurschilderingen en de kunstwerken waaronder een krokodil.
Ik heb niets gezien. Had er toch beter een lange duurloop van gemaakt dan kon ik daar alvast over meepraten.
Geheel in de marge nog een laatste bedenking, en ik weet dat ik open deuren intrap maar………Paul Beckers is Europees-Wereldkampioen 24 uren. Ik heb het gevoel dat dit minder de pers haalde dan Marc Papanikitas die 2h40′ in een grot loopt. Als Han een heeeeel groot budget had dan haalde hij Kipkoskei, of Kipketer of Kip ik weet niet wie even naar Valkenburg die dan eventjes 2h10′ komt loslopen ( gezien de zwaarte van de omloop). Ik zie weinig “Kippen” de 24 uur lopen!
WAAR WAS NU DIE KROKODIL………………..
Marc Papanikitas