Verslag Eddy Hedemann Sint Annen 200

Een voetreis van 200 kilometer leert je meer dan je denkt…

Soms ontdek je pas onderweg wat echt belangrijk is. Over kracht, vertrouwen, kameraadschap en de waarde van kleine momenten.

Sint Annen 200 –Eén adem

Voor mijn 60^e verjaardag kreeg ik van mijn dochter en haar vriend een tattoo van een zon – een symbool dat voor mij veel betekent. Kort daarna begon ik samen met Gerik en Adrie aan een voetreis van 200 kilometer door Groningen en Ostfriesland.

Vrijdag haalde Adrie me op. Samen reden we naar Sint Annen, het dorp waar mijn fascinatie voor lange afstanden ooit begon. Niet voor niets wordt het wel het “ultra mekka van het noorden” genoemd.

De begeleiders

Gerik en Adrie kennen elkaar al vele jaren. Hun humor, hun correcties, hun kalme manier van onderweg zijn – ik waardeer het enorm. Mannen met ervaring over de hele wereld, maar voor wie het avontuur dichtbij nog altijd even waardevol blijft.

Reizen met Gerik staat garant voor mooie paadjes. Hij organiseert alles tot in de puntjes – van route tot rustmoment.

Onderweg

De tocht had alles: regen, wind, stilte, reeën, paddenstoelen, koeien, varkens en spontane ontmoetingen met andere reizigers.

Maar de nacht was zwaar. We startten in de avond en de donkere uren leken eindeloos. Soms zag ik niet meer dan rode lampje van Gerik en Adrie voor me. Alleen volgen, vertrouwen en focussen. Het vroeg alles van mijn concentratie.

Hoogtepunt Leer

In Leer, de geboortegrond van mijn grootvader, kwam alles even stil te staan. Hij vertrok voor de oorlog naar Nederland; het echte verhaal ken ik niet meer en ik kan het ook niemand meer vragen. Toch voelde het goed om daar te lopen – alsof iets van hem daar nog aanwezig was.

Kleine momenten

Een zak chips van Inneke. Een Appje van thuis: “Hoe gaat het?” Een glimlach van iemand langs de weg.

Het zijn die kleine dingen die de tocht groots maken. De eenvoud van het onderweg zijn, het lachen,  het afzien – samen.

Terug in Sint Annen

Na vele uren en weinig slaap kwamen we terug waar het ooit begon. Onderweg geen bushokje dit keer, maar een echt bed – iets wat mijn vrouw zeer kon waarderen..

De spieren stijf, de blaren voelbaar, maar het hart vol trots en dankbaarheid. Zonder Gerik, Adrie én mijn vrouw – die mijn gekte begrijpt en ondersteunt – was dit nooit gelukt.

Inzicht

Deze tocht heeft me doen beseffen hoeveel energie het kost – niet alleen voor mij, maar ook voor degenen die mij begeleiden. Misschien is het tijd om terug te keren naar kortere afstanden. Want wat zo normaal lijkt, zal nooit normaal zijn.     

Deze reis heeft mij weer meer gevormd. Of…..heeft het puddingbroodje bij Gerik dat gedaan?

Eddy Hedemann