Op 22 mei moest het dan eindelijk gebeuren, de 100 km van Stige. Afgelopen winter had ik besloten om mijn maagdelijkheid op 100 km gebied te verliezen in Denemarken. Van Henk Harenberg en Ben Mol had ik gehoord dat het parcours daar niet al te zwaar moest zijn en omdat we een goede kennis hebben wonen in Denemarken leek het ons een leuk idee om hem weer op te zoeken, net als vorig jaar toen ik het combineerde met de marathon van Kopenhagen.
Op woensdag rijden we richting Puttgarden waar we overvaren naar Denemarken en uitkomen bij wereldstad Hove, een klein dorpje aan de kust van Seeland waar onze kennis een zomerhuis heeft. Eerst een paar dagen rustig voorbereiden en bijkletsen. Het valt ons op dat we hier in een prachtig stukje Denemarken zitten: golvende groene heuvels, bloeiende koolzaadvelden en een mooie kustlijn. Ik loop op donderdag alvast een stukje in op Deens grondgebied en dat valt nog niet bepaald mee. Nog een beetje loom van de reis misschien en van het verder niets doen maar ik loop als een ouwe krant en kan me moeilijk voorstellen dat ik over 2 dagen 100 kilometers ga proberen te hobbelen. Maar goed, dat zien we overmorgen dan wel weer.
Vrijdag verkassen we naar Funen, het middelste eiland waar Stige is gelegen en we vinden al snel de school waar de inschrijving is en de sporthal waar we kunnen overnachten. Stige is een klein dorpje waar veel bloementuinders te vinden zijn en een paar grote schoorstenen van de energiecentrale vlakbij zijn behoorlijk gezichtsbepalend. Het is een beetje het Westland in het klein zeg maar. Misschien niet de meest inspirerende omgeving om 10 uur hard te lopen maar wel geruststellend vlak. Op vrijdagavond voor de grote dag gaan we nog lekker aan de koolhydraten tijdens de pastaparty, voor een luttel bedrag schotelt de organisatie ons 2 keer een ontbijt en 2 keer avondeten voor en het overnachten is gratis. Wat dat betreft vind ik dat ze het hier fantastisch geregeld hebben. We maken kennis met een paar Zweden en Denen. De Nederlands inbreng zal dit jaar moeten komen van Willy Jonkers en mij, we zijn allebei in ieder geval benieuwd naar wat ons morgen brengen zal. Het valt ons trouwens op dat de gemiddelde leeftijd van de deelnemers hier een stuk lager ligt dan bij een ultraloop in Nederland.
Vanaf 05:30 uur ontbijten dus dat is niet bepaald uitslapen op zaterdag. Toch valt het me mee, je bent vooraf toch wel bezig met zo’n wedstrijd dus sta ik op met het gevoel van: laat het nu maar eens beginnen. Voor de verandering geen Brinta ontbijt maar wel prop ik me vol met allerlei graanproducten, broodjes en een paar bakken koffie. Nog even kijken wat we gaan aantrekken; temperatuur is maar een graad of 5, verder wel een strakblauwe hemel maar ik besluit maar gewoon een tight, thermohemd en jasje aan te doen want ik ben hier niet gekomen om kou te lijden. Dan krijgen we nog een paar instructies in het Deens en bij gebrek aan een startpistool roept iemand maar heel hard PANG en gaan we onze eerste ronde in. Vorig jaar waren het 5 rondes van 20, dit jaar zijn de rondjes 10 kilometer. Organisatorisch iets makkelijker te behappen en ik heb er geen problemen mee want je hebt meer kans om te wisselen van kleding mocht dat nodig zijn.
Het grote doel vandaag is natuurlijk uitlopen maar ik vind wel dat ik een beetje aan mezelf verplicht ben om in ieder geval te proberen om onder de 10 uur uit te komen; als je een marathon in 2:59 kan lopen moet dat toch mogelijk zijn. Desalniettemin is het lopen van een marathon natuurlijk niet hetzelfde als een 100 kilometer. Je zult je krachten nog beter moeten verdelen, te snel starten zou zomaar tot gevolg kunnen hebben dat je na 60 km moet uitstappen en daar heb ik dus geen trek in. Na de eerste 50 kilometer wil ik 10 a 15 minuten overhouden op 5 uur en dat lukt goed want ik kom door in 4 uur 50. Deel 1 geslaagd dus want het loopt redelijk soepel en qua wind en temperatuur is het ook allemaal goed te doen. Af en toe heb ik wat met Willy opgelopen en ook met een vriendelijke Deen die naar de mooie naam Mustapha luistert, zijn roots liggen dan ook in Marokko. Vorig jaar deed hij hier ook een poging en kwam tot 80 kilometer en hij is vast van plan om dit jaar wel de 100 te halen. Het zou hem uiteindelijk lukken, ruim binnen de 11 uur.
Vanaf km 60 gaat het allemaal iets stroever. Helaas is mijn horloge op tilt geslagen dus weet ik niet wat mijn tijd is. De stopwatch werk uiteindelijk wel weer en per kilometer, die overigens goed staan aangegeven, neem ik af en toe de tijd op en ik klok steeds een tijd tussen de 5:35 en 6:00 minuten. Jammer vind ik het dat de organisatie geen grote klok heeft neergehangen zodat je bij iedere doorkomst je tijd kunt checken. Eigenlijk ben ik teveel gefixeerd op die tijd besef ik op een gegeven moment en ik probeer me te concentreren op het lopen zelf. Dat gaat moeilijker en moeilijker, ook al doordat de eerste regenbui begint los te barsten. Er ontstaan grote temperatuurverschillen want na regen komt zonneschijn en dus is het ene moment zonnig en benauwd en kan het een half uur later weer koud en zeer vochtig zijn. Bijkomend probleem zijn mijn schoenen. Ik dacht dat ik ze na 200 trainingskilometers genoeg had ingelopen voor deze wedstrijd maar mede doordat mijn voeten inmiddels drijfnat zijn voelen ze wat te klein aan en voel ik beide grote tenen protesteren. Ik besluit echter niet van schoenen te wisselen want dat leverde me in het verleden alleen maar meer problemen op dus effe bijten en doorstiefelen. Het zal me uiteindelijk 2 grote blauwe teennagels opleveren.
Op een gegeven moment ben ik dan op ¾ van de wedstrijd. Ik maak de balans op: voel me nog redelijk maar ben onzeker of ik in dit tempo nog 25 kilometer door kan gaan, wat echt wel nodig is om binnen die 10 uur te blijven. Het is natuurlijk vanaf hier ook een beetje onbekend terrein voor mij, boven de 75 kilometer en daar moet ik (mentaal) duidelijk een beetje doorheen. Tussen 75 en 85 km zijn niet fijn. Echt oudhollands afzien zullen we maar zeggen. Ik moet mezelf een paar keer vermanend toespreken om niet te gaan wandelen en die 10 uur eindtijd laat ik maar een beetje wegglijden. Heel blijven, daar gaat het me nu om. Dan zit ik op 90 kilometer en mag de laatste doorkomst maken. Ik klok nog een blikje cola weg, heb absoluut geen zin meer maar ga toch maar door want om nu nog te stoppen is ook zo wat. Het gekke is dat ik na 2 km weer vleugeltjes lijk te krijgen en die laatste 8 kilometer gaat het tempo drastisch omhoog en haal ik de een na de ander nog in. Ongelofelijk dat het net nog zo zwaar ging maar met de haven in zicht lijkt alle vermoeidheid weg te smelten. Nog één keer de trottoirs op en af door de kassengebieden en langs de tuinderswoningen, 2 keer de bocht om en zie eens aan, mijn eerste 100 km wedstrijd zit erop! Wat heel gemeen is dat ze in de laatste kilometer op een grasveld vóór de doorkomst nog een doolhofje hebben verzonnen om aan de 10 kilometer te komen maar dat kan er ook nog wel bij. Helemaal happy ren ik over de finishstreep en ben eigenlijk toch wel benieuwd naar mijn eindtijd. Ik verwacht zelf zo’n 10 uur en 10 minuten maar ik krijg gelijk een finishcertificaat in mijn handen gedrukt wat mij vertelt dat ik het in 9 uur en 58 minuten heb geklaard. Dat maakt je dag dus pas echt goed want dat staat best goed op je lopers c.v. Ook Willy blijft stug doorgaan en zal uiteindelijk ruim een uur later finishen.
Dat gekke hardlopen houdt me de laatste jaren behoorlijk bezig en ik vergelijk het lopen van al die wedstrijden een beetje met een kralenketting waar je steeds weer een mooi exemplaar probeert aan te rijgen. Wat mij betreft hoorde daar in ieder geval één keer een 100 kilometer wedstrijd bij. Deze wedstrijd was het in ieder geval weer waard om er bij te rijgen maar het smaakte wel naar meer want ik denk dat ik beter moet kunnen.
Vaak zijn het toch die min of meer onverwachte wedstrijden die soms kleine juweeltjes blijken te worden in je herinnering (Zoals Diever 3 maanden geleden) en zijn de lopen waar je soms maanden naar toe leeft minder dan je ervan verwacht. Wat dat betreft viel Stige mij zeker niet tegen maar qua parcours en beleving kan ik het afgelopen jaar wel een paar wedstrijden opnoemen die mooier waren en waar ik beter liep maar hoofdzaak is dat ik mijn doelen bereikt heb en weer een hele leuke buitenlandse ervaring erbij heb.
Jan van de Erve
24/05/04