De eerste natuurmarathon La Roche-en-Ardennen – 750 hoogtemeters – 6 juni
Zondag 6 juni vond de eerste natuurmarathon in La Roche-en-Ardennen plaats. Het hart van de Belgische Ardennen. Ton had, gastvrij als hij is, tegen een schappelijke prijs een warme hap, een slaapplek en ontbijt gereserveerd in het plaatsje Ortho op circa vijf kilometer van La Roche ergens op een heuvelrug. Bij aankomst besef ik maar weer eens of we één grote ultrafamilie zijn. Er is zelfs een Amerikaanse schoonheid, ze woont tegenwoordig in Engeland. Wanneer ze Nederlandse was, zou ze tegelijkertijd aan de top staan: 100 km in 8 uur en 22 minuten! ’s Avonds na de rijke koolhydratenmaaltijd nuttigen we nog een aantal biertjes & wijntjes. Het was oergezellig met een hoog lachgehalte. Om 23.00 uur vallen de vensters voor mijn ogen bijna dicht. ’s Nachts werden we, Gijs, Herman en Bert af en toe wakker geschud. Waar ik in eerste instantie dacht aan een sporthorloge met hartslagmeter, bleek dat de batterijen van de rookmelder bijna op waren. Ik dacht al Bert heeft last van wedstrijdspanning wat zijn hartslagmeter registreert maar ’s morgens hebben we er nog hartelijk om gelachen.
De start van de marathon was om 09.00 uur. Ik schat een 150 man bij deze eerste versie, vertrekken uit het dal richting de heuvels in de omgeving van La Roche. Na twee kilometer begin ik gelijk met een stukje wandelen. Zijn mijn benen al hersteld van de trial in Tiege van afgelopen weekeind? De natuur is weer overweldigend mooi. Vergezichten waar je stil van wordt, de bossen, de velden, alles is er weer in optima forma. Echt we missen wat in Nederland. De Belgische Ardennen is niet na te bootsen en dat is maar goed ook. Persoonlijk vond ik de trail zwaarder omdat de klimpartijen korter en heftiger waren. Daarnaast was de ondergrond minder. Nu waren meer paden en asfalt maar ondanks dit bleef het zeker weten een pittige, zware marathon. De afdalingen vind ik persoonlijk het minst. De angst om te vallen en de vervelende zwerfstenen bemoeilijken het relaxt lopen. Na 20 km begint bij me het goede gevoel terug te komen en haal de 1 naar de ander in. Echt kicken maar de grootste kick blijft het wonderschone Belgisch landschap.
Uiteindelijk genietend finishend in het zonnige La Roche zoek ik de overige Nederlanders op. Onder het genot van een colaatje beseffen we dat deze marathon niet voor de poes is en dat je er niet aan moet denken dat het zou regenen. De batterijen waren redelijk leeg, het leken wel de batterijen van het brandalarm!
Bij deze wil ik (ik neem de vrijheid maar vast en zeker ook namens de overige lopers) Ton & Margriet bedanken voor de gastvrijheid en hoop dat dit voor herhaling vatbaar is.
Henk Harenberg