Het decor voor de EK 100 km werd dit jaar gevormd door de ‘100 km del Passatore’. Deze wedstrijd werd voor de 32e keer gehouden. Het is een punt naar punt wedstrijd van Florence naar Faenza. Tussen beide steden loopt de bergketen de Apenijnen waardoor de wedstrijd in de ‘hors categorie’ geplaatst kan worden. Tussen km punt 35 en 48 moesten er maar liefst 625 meter geklommen worden naar een hoogte van meer dan 900 meter.
Het Nederlandse team bestond uit: Wim Epskamp, Tom Hendriks, Veron Lust, Edward de Ruiter en Edwin van der Loop. Om een optimale begeleiding mogelijk te maken werd Ron Teunisse als coach/begeleider aan de groep toegevoegd.
Een deel van de ploeg reisde per vliegtuig naar Italië en een deel per auto. Op donderdagavond 27 mei kwam de ploeg bij elkaar in een mooi gelegen hotel in Brishigella, een Italiaans dorp niet ver van de finishplaats Faenza.
Bij de bouw van het hotel moet de geluidisolatie de sluitpost van de begroting zijn geweest. Alle geluiden leken versterkt te worden door de geweldige akoestiek in het gebouw. Maar over de pasta’s hadden we niet te klagen. Desgewenst konden we 3x per dag een pasta geserveerd krijgen.
De openingsceremonie werd op de dag voor de wedstrijd in een zeer fraai theater gehouden. Jammer dat de Nederlandse atleten pas vlak voor de vlaggenparade arriveerden. De organisatie liet op het gebied van de logistiek meer gaten vallen. De maaltijd erna die door de burgemeester werd aangeboden vergoedde veel.
Op de dag van de wedstrijd werden de atleten om 08.30 uur door een bus opgehaald. Dit terwijl de start om 15.00 uur zou plaatsvinden! De reis naar Florence zou ongeveer 3 uur duren en men zou in de gelegenheid zijn om een maaltijd te nuttigen. De reis duurde echter 5 uur en een maaltijd heeft niemand gezien laat staan genoten. Chaos was troef hetgeen een goede voorbereiding op de wedstrijd onmogelijk maakte.
De eerste 35 km zou het parcours afgesloten zijn voor alle verkeer zodat voor het neerzetten van de persoonlijke drankjes op de 5 km punten men afhankelijk was van de organisatie. Gelukkig stond voor de Nederlandse atleten alles op zijn plek hetgeen niet voor iedereen gold.
Ron en ik zouden na het 35 km punt er voor zorgen dat de persoonlijke fourage op de verzorgingsposten zou staan. Dat bleek geen gemakkelijke opgave te zijn. Hoewel er strikte regels door de organisatie waren opgesteld ten aanzien van de begeleiding werden deze massaal aan de laars gelapt. Begeleidende fietsers, motoren en auto’s zorgden, naast het lokale verkeer, voor een verkeerschaos. Dit leidde, zeker toen het donker werd, voor levensgevaarlijke situaties voor alle weggebruikers maar met name voor de atleten.
Kort na het 35 km punt zagen we de atleten voor het eerst langskomen. Veron liep als eerste Nederlander. Kort daarna passeerden Wim en Edward terwijl niet ver daarachter Tom en Edwin vlak bij elkaar liepen. Het weer was goed: 20 à 23º C en half tot zwaar bewolkt.
Het parcours was tot het 35 km punt heuvelachtig geweest met als hoogtepunt Vetta Le Croci op 518 meter. Hierna werd hoofdzakelijk gedaald tot Borgo S. Lorenzo op het 35 km punt (195 m). Op dit punt begon de beklimming naar de Colla di Casaglia (913 m).
De tocht van Florence naar Faenza liep door veel dorpen en stadjes waar veel en enthousiast publiek de atleten aanmoedigden. De panorama’s waren schitterend.
Hoewel het parcours tussen het 35 en 50 km extreem zwaar was leken de Nederlanders hieronder nauwelijks te lijden. Zoals in Taiwan al bleek heeft Veron in dit soort wedstrijden veel aan zijn ervaringen als bergloper. Tom kan het niet zwaar genoeg zijn en Wim heeft inmiddels zoveel ervaring dat hij flexibel op de omstandigheden kan inspelen, Zelfs Edward en Edwin die beter uit de voeten kunnen op vlakke, snelle parcoursen liepen ogenschijnlijk gemakkelijk de berg op.
Op het hoogste punt van het parcours was de situatie ten opzicht van het 35 km punt nagenoeg ongewijzigd. Veron voorop gevolgd door Edward en Wim die op de hielen werden gezeten door Tom en Edwin. De hele groep passeerde binnen een tijdsbestek van 15 minuten.
In de afdaling veranderde er niet veel behalve dat de onderlinge verschillen langzaam groter werden.
Veron kreeg kort na het 50 km punt last van zijn maag maar na deze geledigd te hebben kon hij door uitsluitend nog cola en water te drinken verdere problemen voorkomen.
Wim die bij de laatste training in Italië bij het afdalen een bilspier voelde opspelen en daar niet gerust op was merkte tot zijn opluchting dat hij er tijdens de scherpe afdeling na 50 km geen last van kreeg.
Opvallend was hoe fris de Nederlandse ploeg eruit bleef zien en hoe ze in het veld langzamerhand naar voren schoven. Er is geen moment van twijfel geweest dat iedereen de finish zou halen.
De finish was op een prachtig plein in Faenza. Veron finishte als 18e in een tijd van 7.37.35. Wim werd 26e in 7.57.40, Edward 28e in 7.59.45, Tom 32e in 8.11.16 en Edwin 35e in 8.20.04.
In het landenklassement eindigden we op een 7e plaats achter Italië, Rusland, Engeland, Frankrijk, Duitsland en Spanje. Hoewel er minder landenteams (13) aan de start stonden dan gewoonlijk waren alle sterke landen met een team vertegenwoordigd. Opvallend waren de prestaties van de Engelsen en Spanjaarden. De Engelsen lijken weer terug van weggeweest en de Spanjaarden toonden aan dat als ze er in slagen om met 3 atleten te finishen zij voor een hoge klassering in aanmerking komen.
De mooie 7e plaats in het landenklassement past in het rijtje van uitslagen op EK’s en WK’s vanaf 2002: 6e bij het EK 2002 in Winschoten, 8e bij het EK 2003 in Moskou en 7e bij het WK 2003 in Tainan.
We kunnen vaststellen dat we er nu echt bijhoren. Ik hoop dat we in Winschoten een vervolg aan deze prestaties kunnen geven.
We kunnen met tevredenheid terugkijken op het evenement.
Als het landenklassement over de eerste 5 atleten zou worden berekend zouden wij tijdens dit EK zelfs als 4e geëindigd zijn.
Naast dat er goed gepresteerd is kan ik niet ontkennen dat de sfeer, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van Ron Teunisse, zeer goed was en dat we ons prima vermaakt hebben.
Met vriendelijke groet,
Gerrit van Rotterdam