Een verslag over de eerste editie van de GraubŸnden Marathon in Runner’s World (nr. 9, september 2003: 44-47) heeft haar uitwerking in Nederland niet gemist.
Afgelopen zaterdag vond de tweede editie plaats en daarbij was Nederland verantwoordelijk voor zo’n 10% van het totale deelnemersveld. Ten opzichte van de eerste editie waren er verschillende veranderingen in het parcours doorgevoerd. De start- (Chur, 585 meter) en finish-locatie (Parpaner Rothorn, 2865 meter) bleven ongewijzigd en aan de hoeveelheid klim- en daalmeters veranderde niet veel (+ 2682 m/- 402 m). De start was 1 uur later. Deelname is geen echt goedkope aangelegenheid, maar men krijgt wel waar voor zijn/haar geld. Het verschil tussen voor- en na-inschrijving is substantieel (20,00 Zwitserse Frank!).).
Onder de bezielende leiding van reisleider/-lijder Willem MŸtze vertrok een drietal lopers (Willem MŸtze, Henk Harenberg en ondergetekende) donderdagmorgen richting Zwitserland. Daar aangekomen betrokken we een simpel hotel in Lenzerheide, niet al te ver van de finish verwijderd. Bij het afhandelen van de inschijving kregen we – hoe toepasselijk – een oranje t-shirt (Odlo). Willem en ik deden vrijdag een eenvoudige, gedeeltelijke parcoursverkenning, terwijl Henk de voorkeur gaf aan rust. Zaterdagmorgen bracht een bus ons van Lenzerheide naar Chur en onder aangename weersomstandigheden (zon, nauwelijks wind) vertrokken we om 9.10 voor onze tocht over 42,195 km richting Parpaner Rothorn. Maar goed, voordat na zo’n 31 km in Lenzerheide de laatste beklimming, en daarmee het ‘echte werk’, werd ingezet, was er al heel wat landschapsschoon en inspanning aan de deelnemers ten deel gevallen. Er waren 13 verzorgingsposten met een rijk aanbod. Een aantal posten stond zelfs op plaatsen, die voor de organisatie moeilijk te bereiken waren. De bewegwijzering liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Verkeerd lopen was onmogelijk.
De organisatie afficheert de marathon graag als de zwaarste marathon ter wereld (Der hŠrteste Marathon der Welt) en om die reden besteedde Runner’s World er destijds waarschijnlijk ook aandacht aan. Persoonlijk sta ik altijd nogal sceptisch tegenover dergelijke kwalificaties. Tja, wat is zwaar? Ik heb gisteren [28 juni 2004] voor een kennis een geul van zo’n 4 meter gegraven om een op een halve meter diepte gelegen rioolbuis bloot te leggen. Dat was pas zwaar! De marathon viel wel mee, daar had ik mij goed op voorbereid, op het graven van de geul echter niet! Een kwestie van voorbereiding dus! Ik begon redelijk achterin, maar ik kon bergopwaarts veel opschuiven in het deelnemersveld. Het valt niet te ontkennen, dat het prettig loopt, wanneer je niet tot nauwelijks wordt ingehaald. Tot zo’n 6 km v——r de finish was ik er in geslaagd om voornamelijk hard (?) te lopen. Recente sneeuwval had het parcours op de Parpaner Rothorn boven de 2200 meter voorzien van een laag sneeuw. Het Zwitserse leger was ingezet om het begaanbaar te maken. Op dit stuk kreeg wandelen de overhand en moesten de handen ook zo hier en daar worden ingezet om een sneeuwveld veilig te passeren. Dit schoot niet erg meer op. Na 5.34 bereikte ik uiteindelijk toch de finish (Henk Harenberg, 6.40; Willem Mutze, 7.28). Vergelijking: Vorige week liep ik in Den Haag 66,18 km in 6 uur. ’s Avonds vond in een feesttent in Lenzerheide de prijsuitreiking plaats. Een gemeleerd gezelschap bevolkte het podium (met hun geringe postuur als grootste gemene deler). Als eerste finishte een Nieuw-Zeelander, die dit jaar zijn land op de marathon zal vertegenwoordigen tijdens de Olympische Spelen, als vijfde een Zwitserse boer, die de prijsuitreiking niet kon bijwonen, omdat hij de koeien moest melken. Kan het nog kontrastrijker? De Nederlanders deden het goed, met als eerste finisher marathontopper Luc Krotwaar (6e; 3.52), gevolgd door triathlontopper Jan Struycken (70e; 4.50). Het daaropvolgende tentfeest lieten wij aan ons voorbijgaan. In plaats daarvan werd een cafŽ bezocht om de voetbalwedstrijd tussen Nederland en Zweden te bekijken. Persoonlijk ben ik niet zo’n voetbalfanaat, maar in dit geval was het wel prettig, dat het Nederlands elftal won, aangezien buiten ons het hele cafe voor Zweden was (de barkeeper uitgezonderd: hij was met een Nederlandse getrouwd). Zondag aanvaardden wij de terugreis. Tijdens de marathon was ik ondanks diverse moeilijke passages in het parcours moeiteloos overeind gebleven, maar in mijn haast om de trein te halen ging ik op station Diemen onderuit. Zo zie je maar weer, dat een ongeluk soms in een klein hoekje kan zitten.
Tenslotte zou ik Willem MŸtze en Henk Harenberg willen bedanken voor hun gezelligheid tijdens onze trip naar de tweede editie van de GraubŸnden Marathon. Deelname aan deze marathon kan ik iedere avontuurlijke geest, die wel eens iets anders wil, van harte aanbevelen. De inspanning tijdens het bergop lopen is groot, maar de fysieke belasting valt wel mee. Geen last van stijve spieren na afloop (althans bij mij)!
Voor foto’s, uitslagen en uitgebreidere verslagen verwijs ik graag naar:
http://www.graubuenden-marathon.ch
http://www.funrunner.loopt.nl
Bram van der Bijl
anvdbijl@xs4all.nl