De Zes uur van de Haarlemmermeer paste niet in mijn planning. Voor zaterdagavond stond een etentje bij vrienden al eerder in onze agenda en dan gaat dat voor. Maar zij wilden Nederland tegen Zweden zien voetballen en dus besloten we een uurtje later te komen. Voor mij net genoeg tijd om af te reizen naar Cruquius in de Haarlemmermeer en daar zes uur te lopen. De vrijdagavond kwamen onze buren op bezoek. Door de gezelligheid en de wijn liep het nogal uit. Dus mijn voorbereiding was bepaald niet optimaal.
Toch wilde ik een afstand lopen van om en nabij de 64 km. Dat betekende ongeveer 9 min per rondje/. En die rondjes waren de moeite waard. 1620 meter asfalt, door een parkachtig landschap, met hier en daar wat kleine huisjes, parkeerplaatsen, mooie lange stukken, maar genoeg bochten om het aantrekkelijk te houden. En bij elke doorkomst een perfecte verzorging, alle eten en drinken die je als loper maar kunt wensen. En net daar voorbij een sponspost die door enthousiaste kinderen werd bemand. Bovendien had de organisatie ook nog eens voor lekker weer gezorgd, wat zon, wat wolken en een lekker temperatuurtje. Kortom leek perfect.
Dat was het voor mij ook. In het begin wat rustiger, kletsend de rondjes afdoen. Maar alras wat sneller. Want het ging echt lekker. Rondjes van 8:55 werden al snel rondjes van 8:40. En het ging zo makkelijk, de tijd vloog voorbij. Dat deed Herman Krijnen in eerste instantie ook, later werd hij bijgehaald door de nog snellere Lucien Taelman. Het lopen schijnt hem helemaal geen moeite te kosten, het is net alsof het allemaal vanzelf gaat.
Steeds als ik bijna bij de doorkomst ben word ik door de rustende estafettelopers enthousiast aangemoedigd met ‘Kom op Theo, doorgaan, het ziet er goed uit’ en meer van dat soort kreten. Leuk dat ze de moeite hebben genomen om onze voornamen op te zoeken.
Ondertussen zitten we al op de helft van de wedstrijd als ik een estafetteloper zie liggen. Frank Schut is bij hem en geeft hartmassage, een ander mond op mondbeademing. Ai, dat ziet er niet goed uit. Even stoppen, maar al gauw verder, ik kan hier niets doen. Vlakbij de finish komt een EHBO-ster hijgend aanlopen, met een tas onder haar arm. “Geef mij die tas maar”, zeg ik en sprint naar de ongeluksplaats. Tas afgeven en terugwandelen. Zo’n sprint over 500 m, dat voel je wel, daar verzuren mijn benen goed van. En dat merk ik de volgende ronden goed. Maar het was even nodig.
Door het incident is de lol er voor mij lange tijd goed af. Niet alleen voor mij trouwens, maar voor veel meer. Elke ronde kijken hoe het is. Lucien zegt tegen me dat hij zag dat de man bewoog. Mooi zo, gelukkig gebeurt niet het ergste. Anders was ik gestopt. Zelfs nu denk ik erover om te stoppen. Daar ligt iemand voor zijn leven te vechten en wij lopen gewoon door. Bij de volgende ronde is de ambulance er al. Ik zie dat de man beweegt en dat hartmassage niet meer nodig is. Hierdoor besluit ik door te gaan.
Maar de concentratie is weg. De rondetijden lopen op naar de 9 minuten en meer. Maar wat maakt het uit. De laatste uren vallen me zwaar, mijn bovenbenen zijn verzuurd en doen zeer. Na precies zes uur klinkt op iedere hoek in het parcours een fluit. We kunnen stoppen. Ik vlei me neer op het gras naast de weg en lig even heerlijk op mijn rug. Toch nog ruim 38 rondjes, in totaal 62552 meters. En tot mijn grote verbazing blijk ik zelfs de eerste in mijn categorie (M 50+) te zijn. Mijn gemiddelde rondetijd blijkt uiteindelijk 9:18 te zijn.
Daarna snel naar de douche, waar Rob Steiger al heerlijk op een douchestoeltje zit te douchen. Even later neem ik zijn plaats over. Heerlijk is dat, na zes uur lopen zittend douchen. Afdrogen en snel de kleren aan en als een speer naar huis, op naar het etentje.
THEO DE JONG