Misschien moet ik het van me afschrijven, misschien kan ik beter zwijgen en het laten rusten.
Ik kies voor de eerste optie, het zal me psychologisch helpen.
Vandaag moest ik van Jan 40km aan een behoorlijk tempo doen.
Ik begon er om 8h30 aan in mijn vertrouwde park waar ik al 20 jaar loop en ieder stronk, wortel, put en mens ken.
Rond 10h20 zat ik aan de 30e km en liep het park behoorlijk vol. Op een rondje van 2km is dat natuurlijk niet moeilijk. Zondagmorgen is traditiegetrouw de dag dat half Antwerpen in het park traint, van huis-tuin-en keukenjogger tot topatleet.
Op een versmalling in het park moet ik 3 jonge mensen passeren. Wandelende of beter gezegd zwalpende kerels die veel amok maakten en iedereen uitscholden, met blikjes bier naar mensen gooiden en achter de vrouwelijke atleten aanliepen. Ik passeer ze dus en probeer dit zo onopvallend mogelijk te doen. Één van die gasten krijgt het in de smiezen en roept iets naar mij, ik loop door, draai mijn hoofd en kijk hem behoorlijk boos aan. Hij loopt achter mij, roept weer iets en ik stop. Ik zeg niets maar kijk naar hem en in een wip had hij een enorme stronk vast en sloeg naar mij. Ik dacht dat hij alleen maar wilde dreigen en riep “doe het niet!”
Maar ik zag de haat op zijn gezicht en het onheil was geschied. Ik viel van de pijn op de grond, hij trof me op mijn heup. Mijn eerste gedachte was: daar gaat het WK. Hij wilde nog verder slaan, ik kroop recht maar het ging niet. Gelukkig liep het park vol en de mensen die vlak achter me liepen sprongen rond mij. De wildeman en zijn kompanen maakten nog meer amok tot iemand zei dat ze de politie al hadden gebeld. Dit vonden ze teveel en ze gingen op de loop. Mede-atleten achtervolgden hen om het spoor niet bijster te raken en de politie hulp te verlenen. Dit was nog eens solidariteit.
Ik lag nog steeds op de grond ondertussen omringd door een massa mensen.
De politie was er vrij vlug, met een aantal voertuigen reden ze door het park op zoek naar de …..
Ik werd in een combi gestopt voor verhoor. Ondertussen kreeg men de melding dat één van de daders was opgepakt door agenten in burger. We moesten erheen. Aan de kant stonde een burgerwagen. Ik moest in de combi blijven. Ze lieten de kerel geboeid uitstappen. Hij was het. Met een grijns op zijn gezicht stond hij daar. Had ik een pistool gehad…….
Door naar de spoed, dokter, radiologie. Gelukkig niets ernstig, alleen een fameuze bloeduitstorting. Dit zal een paar dagen niets worden. Dan weer naar het politiekantoor met de papieren van het ziekenhuis : 4 dagen werkonbekwaam. Wat neerkomt op onmiddellijke arrestatie van die kerel en morgen verschijnen voor de procureur. Dat ik een nationaal geselecteerde atleet wordt als verzwarende omstandigheid bekeken.
De andere twee gasten werden later thuis gearresteerd want het bleek om geseinde gasten te gaan die in het drugsmilieu actief zijn.
Ik heb voornamelijk geluk gehad dat er zoveel volk in de buurt was. Het was een fantastische ervaring om te zien hoe solidair de medeatleten zijn. Moesten ze er niet geweest zijn wat dan…..
Ook de politie krijgt een pluim. Snel ter plaatse en adequaat gereageerd.
Het lichamelijke ongemak zal vlug voorbij zijn, het geestelijke…….
Marc Papanikitas