Ook de tweede editie van de marathondriedaagse in Diever was weer een geweldig succes, zowel organisatorisch als sportief. Dit jaar had Ronald zelfs voor belegde broodjes gezorgd, omdat vorig jaar enkele deelnemers na de eerste dag geen eten meer konden kopen!
Ik weet niet hoe ze het doen, maar evenals vorig jaar hadden de organisatoren Ronald Kwint en Sjoerd Slaaf weer voor tropische omstandigheden gezorgd. Volop zon, geen wind en minimaal 25 graden C.
Het parcours was hetzelfde als vorig jaar. Een 2,5 km lang rondje, met smalle en iets bredere bospaden, vaak met uitstekende boomwortels en veel dennenappels en veel los zand. De verzorgingspost was weer goed gevuld. Maar wat een wespen bij de cola en de sportdrank, bij het drinken moest je echt goed oppassen!
De rondes werden door teller Jan Scheffer doorgegeven aan Ronald die alles perfect verwerkte waarna Sjoerd de volgende ochtend al de lijsten met resultaten kon ronddelen.
Dat de marathondriedaagse iets bijzonders is en dat dat in het loperswereldje rondzoemt werd geïllustreerd door het grote aantal deelnemers dat naar het Wildrijck was getogen. Veel lopers voor drie dagen, maar ook veel lopers voor één dag.
Er zijn weer bijzondere prestaties geleverd door grote en kleine helden, de één nadrukkelijk aanwezig, de andere stil genietend. De grootste en ook luidruchtigste was toch wel Math Roberts. Met een prachtige reeks van 3:00, 3:09 en 2:49 werd Math de grote winnaaar van Diever. Bij de vrouwen werd Gerry Dumont overduidelijk eerste voor Lydia Doornbos.
Maar er waren meer winnaars, meer helden. Jos Hopmans bijvoorbeeld liep weer zijn eerste marathon na zijn knieoperatie. Marijke van den Brink liep, na allerlei vervelende blessures weer 22,5 km en Horst Preistler liep zijn 1275ste marathon en Theo Kuijpers liep, ondanks alles, weer een marathon.
Na de start was het eerst nog druk in het bos. Maar als na een aantal rondjes de lopers over het parcours verdeeld zijn is het heerlijk rustig. Omdat ik mijn ogen op het pad moest houden was ik voor wat de natuur op mijn oren aangewezen. En er was genoeg te horen. Overal hoorde ik het ‘wekkertje’, een sprinkhaan die een tikkend geluid maakt. De namen van sprinkhanen vind ik nogal ongelukkig, want zeg nu zelf, je kan er toch niet mee aankomen dat een natuurterrein beschermd moet worden omdat er wekkertjes, schavertjes, ratelaars en zoemertjes zitten? Toch zijn het de officiële namen van vier sprinkhanen.
Zelf was ik naar Diever gekomen om drie marathons binnen de 3:55 te lopen. De eerste dag ging dat gemakkelijk met nauwelijks verval in 3:49. Maar toch had ik me kennelijk aardig ingespannen, want pas ’s avonds laat lukte het me goed te eten. De tweede dag was veel moeilijker. Ik was langzaam begonnen. Bij elke doorkomst twee bekertjes water en verder. Tot ongeveer halverwege ging het goed. Maar toen werd ik opeens misselijk, en niet zo’n klein beetje ook. En die misselijk werd zo heftig dat ik moest stoppen. Het was voor de eerst dat ik uit een marathon moest stappen. Pure ellende.
De derde dag weer heel langzaam gestart, samen streekgenoot met Gert Jan van Groningen. Halverwege het tweede rondje nam Gert Jan ruim afstand van mij. Hij liep zijn snelste marathon van het weekend en eindigde daardoor als vierde overall. Zelf ging ik ook steeds makkelijker lopen en kwam uiteindelijk uit op 3:57. Opvallend was dat ik slechts de helft gedronken heb van de hoeveelheid van de 2de dag. Toen waarschijnlijk echt te veel gedronken.
Na het uitreiken van de prijzen werd er nog gezellig nagepraat en gedronken op het terras van het gastvrije Wildrijck. Dat is dan toch één van die kleine geneugten in Diever.
Wat mij dit weekend bijzonder heeft getroffen is het saamhorigheidsgevoel van de lopers, de gezelligheid, de ondersteuning van elkaar en de bewondering voor elkaar prestatie. Houden zo.
Theo de Jong
VIRIDIS@PLANET. NL